Fractal

Διήγημα: “Μονόλογος ενός ψυχικά ασθενούς”

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη //

 

 

 

 

Μονόλογος ενός ψυχικά ασθενούς

 

Βλέπω αεροπλάνα να πέφτουν επάνω μου, αυτή η αίσθηση κινδύνου με έχει περικυκλώσει.

Χαμένος σε έναν δικό μου κόσμο, μία δική μου αλήθεια, η οποία δεν ταιριάζει με το ψέμα που με έχουν κάνει να πιστεύω. Αλλά ούτε το δικό μου καταφύγιο αλήθειας μου προσφέρει κάτι πραγματικό.

Το μυαλό μου με οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια. Αυτό που θεωρώ προστασία, αυτές οι σκέψεις, οι ίδιες είναι που με κατατρώνε. Αυτές που με καταστρέφουν. Και δεν βλέπω τον εχθρό μου, εχθροί μου είναι αυτοί που προσπαθούν να με προστατέψουν. Αλλά δεν ξέρουν πόση «κανονική ζωή» έχω αναγκαστεί να δεχτώ που έσπασα και προσπάθησα να φύγω σε μία αλήθεια δική μου.

Πόσο επικίνδυνα παιχνίδια παίζει το μυαλό μου! Πόσο με βυθίζει στην ανακρίβεια, στην παραίσθηση, στην αγνωσία. Πώς το όπλο που θα έπρεπε να είναι η δύναμή μου με οδηγεί σε γκρεμό, σε απομάκρυνση, σε παραποίηση της αλήθειας;

Η αλήθεια που χτίζω με το μυαλό μου δε γκρεμίζεται, δεν κάμπτεται από τις αδυσώπητες προσπάθειες της λογικής. Όσο και να προσπαθούν οι άλλοι να μου δείξουν την παρειδωλεία μου, εγώ αισθάνομαι πως πρέπει να αμυνθώ. Έγιναν εχθροί μου οι πάντες, γνωστοί και άγνωστοι. Δίχως να υπάρχει αιτία, εγώ θεωρώ πως όλα γύρω μου είναι λόγοι για να φοβάμαι, να κραυγάζω, να αποσύρομαι.

Μα και η κοινωνία δε μου δίνει το χέρι της να σταθώ όρθιος, με αντιμετωπίζει σαν εγκληματία, σαν κάποιον που δεν μπορεί να παράγει, να αισθανθεί αγάπη και να προσφέρει. Με στιγματίζει, με απομακρύνει, με βυθίζει στη ντροπή. Δε θα συμπεριφερόταν ποτέ έτσι σε έναν καρδιοπαθή ή σε έναν διαβητικό.

Η ζωή είναι όμορφη, η ανθρώπινη ψυχή έχει τις παθήσεις της, τα σκαμπανεβάσματά της, τα αδιέξοδά της. Μπορούν όμως με τη φροντίδα να ξεπεραστούν, μπορούν να μετριαστούν και να μην επηρεάσουν την ποιότητα της ζωής του πάσχοντος.

Το μυαλό μου αξίζει να είναι το μέσο που θα με βοηθάει να ξεπερνώ τα προβλήματά μου. Όχι να μου τα δημιουργεί. …

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top