Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Σκοτεινή Διαδρομή “
23/11/2021, 10:41 μμ

Διήγημα: “Σκοτεινή Διαδρομή “

Γράφει ο Χρήστος Δούκας //

 

 

 

 

 

Σκοτεινή Διαδρομή 

 

1.

Ζαν-Πωλ Μπελμοντό στον «Τρελό Πιερό», ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ:

«Ακόμα και αν ξέραμε που είμαστε και που πάμε, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή παραμένουν μυστηριώδη. Η ζωή είναι αυτό το μυστήριο»

 

2.

Στον Κυκεώνα  του  Διαδικτύου

 Αναζητάμε πληροφορίες και υλικό στο διαδίκτυο, για την εκπόνηση  Σχεδίου Ύπαρξης, ένα διαφορετικό τρόπο να βιώνουμε την εσωτερική ουσία  των πραγμάτων που μας διαφεύγει.

Διαβάζουμε: «Έξαρση επιδημίας», «φοβίζει το πολιτικό κόστος»,  «έκρηξη ακρίβειας», «μένουμε σταθεροί», στα σέλφις τοπία φλεγόμενα στον ήλιο, τοπία βουλιάζοντας στην καταχνιά, «η μπέμπα μπλανς τραγουδούσε με το λαρύγγι, όχι με το  μπούτι”,  «καλημέρα, καλησπέρα, χρόνια πολλά”,  «νέα πρόκληση Ερντογάν», «ατολμία με τα μέτρα», «Παγώνη: Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στα νοσοκομεία», “οδοιπορικό στα Τζουμέρκα»,   «υγεία και ευτυχία»,  “σαρώνει ο πληθωρισμός», «υπάρχει αντιπολίτευση;» «πυροβολισμοί, τραυματίστηκε άντρας, συνελήφθη γυναίκα», «κομισιόν, ανάπτυξη 7,1 το 2021», «ένας βιασμός και δυο απόπειρες», «όχι άλλη διαστρέβλωση», «the bachelor: Μεγάλη ανατροπή», «αρτηριακή υπέρταση, τί πρέπει να ξέρετε», «γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε το θάνατό μας», «ευχαριστώ και αντεύχομαι»,  «μείνετε  στο κανάλι ακολουθεί νέα σειρά»…

Και άλλα παρόμοια για συναρμολόγηση, κάποια τάξη τελοσπάντων.

 

3.

Σε ένα κόσμο χάους και αταξίας

«Κρατώ την αταραξία μου,

Αυτοκυριαρχούμαι..

Είναι σωστές ή σφαλερές τούτες οι ιδέες;»

(TS  Εlliot, Πορτραίτο Κυρίας)

 

4.

Βλάβη η επαφή

Αποκαμωμένος από την ένταση των στοχασμών. Χαλαρώνουμε κάπως, διπλό εσπρέσο σκέτο.   Μια Κυρία απέναντι απορροφημένη στα χαρτιά της, μονολογεί, όλη την ώρα μονολογεί..τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Ρωτώ αν τυχόν ξέρει  για το θέμα.  Λέει:

«Το κινητό σου αίσθημα φραγή..

Η συσκευή εντάξει είπε ο τεχνικός

Πρέπει να σκάψω

μήπως έχει βλάβη η επαφή»

Ύστερα σκύβει πάλι στα χαρτιά, μονολογεί..  μπαινοβγαίνοντας στο χρόνο.

(Δημουλά, Αισιοδοξία, στο «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»)

 

5.

Ζώντας με το «παράλογα» για να αντιμετωπίσουμε το παράλογο

Ας επιχειρήσουμε τώρα να εξετάσουμε το θέμα από πλευράς φυσικής υποστάσεως, δεν είναι εντελώς αυθαίρετο, αφού τα ψυχοκοινωνικά εδράζονται, σύμφωνα με γνωστές θεωρίες, σε φυσικές οντότητες υπό μορφή μιας πυραμιδικής διάταξης (βλέπε σχετικά Bhaskar, κριτικός ρεαλισμός).                       

                                                                                                                    

6.

Ο χρόνος «εκμηδενισμένος» από την ολοσχερή κυκλοφορία

Είναι γνωστό πως  η πυκνότητά ύλης γεγονότων και μηνυμάτων, επιβραδύνει το πέρασμα του χρόνου, όσο πιο πολλά συμβάντα, τόσο πιο πολύ τα ρολόγια πηγαίνουν πίσω,  ώσπου φτάνοντας στο φυσικό όριο ο χρόνος παγώνει, το κύμα δεν υπάρχει , το φως σβήνει.. Τώρα είμαστε  πέρα από τα όρια, ξεχνάμε όσα ξέρουμε.

Λέει  ο Μποντριγιάρ: Βρισκόμαστε στην εποχή της εξαφάνισης του κοινωνικού, της εξαφάνισης της ιστορίας, της προόδου και  της λογικής. Ακόμα και  αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, χρειάζεται ένας συνδετικός ιστός στο  χώρο-χρόνο, μια πηγή ενέργειας, αν δεν θέλουμε όλα να καταρρεύσουν, χωρίς δυνατότητα  διαφυγής…

Πώς είπατε; Προοδευτική κατεύθυνση; Ναι, αλλά  και αυτή ακόμα  αμφισβητείται από γνωστά κέντρα  για τους λάθος- λόγους από τη λάθος σκοπιά, όταν εκλαμβάνεται ως εκλογική αριθμητική,  κυβερνητικοί συσχετισμοί, πιθανές συμμαχίες («ανίερες» ή όχι ) και άλλες  εκδοχές διαχείρισης της εξουσίας μέσα στο φετιχισμό των «ελεύθερων παγκόσμιων αγορών» (είδαμε και αυτές που  μας οδήγησαν στις κρίσεις).

Είναι θλιβερό, θλιβερό!

Ενώ το πρόβλημα εντοπίζεται στο ίδιο το περιεχόμενο της προόδου, σε μια προιούσα τάση «ιδιωτικοποίησης» εξατομίκευσης της προόδου,  στη σύνδεση μεταξύ παρελθόντος-παρόντος μέλλοντος σε μια κοινή σύγκλιση, παραγωγικού-κοινωνικού με βιοπολιτικές-πολιτικές ζωής, αφού οι εξελίξεις  δεν είναι πλέον γραμμικές αλλά μοιάζουν με επεισόδια σε τηλεοπτικές σειρές που έχουν βέβαια  συνέχεια, αλλά ασυνεχή συνέχεια, αφού για να παιχτεί το επόμενο επεισόδιο πρέπει να πραγματοποιηθεί επιτυχώς το παρόν, ώστε το βραχύβιο παρόν είναι η βάση που θα στηριχθεί το μέλλον. Progress: the same and different. United in Difference κτλ

 

7.

 Η μη ισορροπία  πηγή τάξης (πιθανόν, αλλά όχι σίγουρα )

Αν έχετε ανησυχίες για όλα αυτά, αν κάποτε μένετε ξάγρυπνοι   για τις επιπτώσεις  στη ζωή, θα το έχετε ήδη υποψιαστεί: Ναι, φτάνουμε σε οριακή κατάσταση,  αλλά ακόμα ανοικτή,  τίποτα δεν  έχει χαθεί εντελώς.  Ακόμα και όταν  τα πράγματα φτάνουν σε χαοτικές συνθήκες απροσδιοριστίας, μακράν της ισορροπίας, η κατάσταση μπορεί να  ελεγχθεί,  αν ανατρέξει κανείς    στη νέα ερμηνεία της περίφημης Δεύτερης Αρχής της θερμοδυναμικής, όπου  η εντροπία δεν  κατολισθαίνει  (ενεργειακά)   σε αναπόφευκτη  αποσάρθρωση,  αλλά μπορεί να εξυψώσει σε ανώτερες μορφές ζωής, αν  επιτευχθεί  μια νέα σύνδεση μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών συνθηκών που ωθεί σε μια καινούργια εξελικτική πορεία..

 

8.

Παράλογο είναι αν νομίζουμε ότι μπορούμε να συλλάβουμε με βεβαιότητα το σύνολο των πραγμάτων

Απαυδισμένος από τα άλυτα προβλήματά μας να συλλάβουμε  τα λανθάνοντα στοιχεία στο βάθος. Παρηγοριά το ίδιο,  διπλό εσπρέσο σκέτο.

Ο Κύριος απέναντι  κλεισμένος στις σκέψεις του, ολοφάνερα σε άλλο χρόνο.  Βρίσκω την ευκαιρία να τον ρωτήσω για το  θέμα μας.

Μιλάει  χωρίς πολλές κουβέντες, από τη  ζώνη του ανείπωτου μιλάει, ό,τι πρέπει για σκηνή σε στυλ  Μπέκετ ή Πίντερ.

Μετά αποχωρεί, αφήνοντας ένα σημείωμα στο τραπέζι.

Διαβάζω:

«..σέρνοντας

τη  μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας

ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση:  πως είμαστε

καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού

(Καρούζος,  Η έναστρη φωτεινότητα)

Και καταλήγει:

«Αυτό που λέμε όνειρο δεν είναι όνειρο

Που η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική

Κάπου γελιέμαι μα εκεί κιόλας υπάρχω απόλυτα

(Καρούζος,  Αίφνης)

Με τις σκέψεις αυτές, απο τα άπειρα που δεν μπορούν να εκφραστούν, πέρασε και αυτή  η μέρα, άλλη μια μέρα, καιρός  να πηγαίνουμε,…όταν το  Σχέδιο  δεν λέει να τελειώσει, όταν παραμένει ανοικτό ερώτημα να κατανοούμε, γνωρίζοντας πως  προχωρούμε, ποιες επιλογές, με την έννοια του Βιτγκενστάιν, από την εποχή ακόμα του Ομήρου, ως τον Τζόις και τον Καβάφη.

 

9.

. Από τα «Παράσιτα», ταινία του Μπόνγκ Τζουν Χο:

 «Κοίτα γύρω. Αν δεν κάνεις σχέδια, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.»

«Και αν κάτι ξεφύγει εκτός ελέγχου, δεν έχει πια καμμιά σημασία»

 

10.

Τέλος επεισοδίου, η παράσταση συνεχίζεται, αυτό που λένε ζωή..

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top