Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Εκτός μικροφώνου”
18/12/2019, 9:52 πμ

Διήγημα: “Εκτός μικροφώνου”

Γράφει ο Χρήστος Δούκας // *

 

 

 

 

 

Είναι αποφασισμένος να μιλήσει για όλους και για όλα, για ό,τι έγινε και ό,τι δεν έγινε. Ξέρουμε όλοι, ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, έτσι δεν είναι; Σκέφτεστε φερειπείν πράγματα που σας ανησυχούν; ματαιώσεις, χωρισμούς, διαψεύσεις, κινδύνους όλων των ειδών, αβεβαιότητες, μήπως υποφέρετε από άγχη, ονειρικές καταστάσεις, άγονες αναζητήσεις, αυτά τα πράγματα είναι γνωστά, αλλά είναι τυχαία; Έχουν μια εξήγηση άμα το ψάξεις, αλυσίδες από αιτίες, μηχανισμοί ισχύος εκτός ελέγχου, δεν γίνεται αλλιώς, μόνο με τη μέθοδο γόρδιου δεσμού.

Είναι απλό. Είναι αποφασισμένος, θα λάβει το λόγο, θα καταγγείλει ενώπιον των ΜΜΕ, ώστε από το σχετικό θόρυβο να προσληφθεί το μήνυμα. Υπάρχουν βέβαια μειονεκτήματα, πχ αν του δώσουν το λόγο, ή αν τον ενσωματώσουν με τη «σύσταση αρμόδιας επιτροπής που θα μελετήσει το πρόβλημα και θα κάνει σχετικές προτάσεις» ή ακόμα να τον χαρακτηρίσουν προβληματική περίπτωση, έναν ξεκομμένο στα όρια του γραφικού και άλλες παρόμοιες τεχνικές εξοβελισμού, ώστε να ακυρωθεί το μήνυμα και να παρουσιαστεί σαν «ατομική περίπτωση». Ένα άλλο σενάριο είναι να επιχειρήσει να επιβάλλει την παρουσία του με τη βία, λόγω ή έργω, ώστε να έρθει στο προσκήνιο, αλλά αυτό πάλι υποτιμά τις τεχνικές επιβολής. Γιατί μπορούν να τον εξουδετερώσουν σαν υπόλειμμα των ημερών της αυτοδικίας των «αγανακτισμένων» ή ακόμα να τον παρουσιάσουν μέλος αντιεξουσιαστικής φράξιας, εφευρίσκοντας δήθεν αντισυμβατικές του συμπεριφορές παιδιόθεν, τηλεφωνικούς καταλόγους, κινητά, συναντήσεις και άλλα πειστήρια, και άντε μετά να αποδείξει…

Στο μεταξύ συναντά παλαιούς γνωστούς, «πάμε καλά; ξέρουμε, ξέρουμε, οικογενειακές υποχρεώσεις, προβλήματα, πάντα βρίσκεις κάτι να κάνεις, τότε και τώρα, όλα βέβαια προς το χειρότερο» κτλ, κτλ. Ψάχνει καταφύγιο, ίδιες πάντα εμμονές, αναζητά ταυτότητα, δηλώνει αρθρογράφος, κηπουρός, σεναριογράφος ανύπαρκτων ιστοριών, εθελοντής σε κινήματα αλληλεγγύης, μάνατζερ ανθρώπινων σχέσεων και ψυχανάλυσης, σχολιαστής συμβάντων στο Facebook και το διαδίκτυο, ψάχνει για γνωριμίες και επαφές. Δεν ξέρουμε τί να υποθέσουμε, καλά-καλά ποιος γράφει τη διήγηση αυτή δεν ξέρουμε, ποιος μιλάει, είναι σε πρώτο ή σε δεύτερο πρόσωπο, σε πρώτο πληθυντικό ή τρίτο, δεν έχουμε αποφασίζει, ίσως είναι καλύτερα έτσι, να το αφήσουμε ανοικτό, αφού όλα είναι «πολλαπλότητα πιθανοτήτων», πολλαπλοί κόσμοι, σαν κυβιστικά πορτρέτα του Πικάσο.

«Έχουμε γνωριστεί;», «μάλλον στο διαδίκτυο», στέλνεις ωραία μηνύματα, φυσικά τοπία και εκθέσεις, παίρνεις πολλά likes, γράφεις ακατάπαυστα για να βρεις το προσωπικό μέσα στο συλλογικό. Θέτεις ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, το προσωπικό που δεν γίνεται συλλογικό, το συλλογικό που δεν εντάσσει πια το προσωπικό, άλλοτε το συλλογικό πιο πάνω, τώρα το προσωπικό, αναζητάς μια καινούργια σχέση προσωπικού-συλλογικού αντί του απρόσωπου μαζικού και ούτω καθεξής. Πάλι φιλοσοφίες, κουραστικές, κουραστικές, υπάρχει εντούτοις μια θεωρία που προσπαθεί να ταιριάξει το πολύ μεγάλο με το πολύ μικρό και το πολύ γρήγορο. Και αν το καταφέρει, τότε τί; Όλες οι ιστορίες να υπάρχουν έστω «συμπιεσμένες», σε «ανώτερες» διαστάσεις (10 συνολικά και βλέπουμε), ώστε να μην χάνεται τίποτα. Όχι όταν επιλέγουμε μια εκδοχή, να χάνονται όλες οι άλλες σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Το απραγματοποίητο πιθανό, δεν είναι άραγε πραγματικό; Ό,τι σκεφτήκαμε είναι υπαρκτό, ό,τι μπορεί να συμβεί, συμβαίνει.

Ανακεφαλαιώνοντας, γιατί να επιλέγουμε μονόδρομους, αφού μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας πολλούς φαντασιακούς ή πραγματικούς κόσμους και πώς να τους ξεχωρίσεις αφού το πραγματικό γίνεται φανταστικό και το αντίστροφο. Τί αναζητάμε τώρα; μονομερείς ευθύνες, ενοχές, ψάχνουμε ηρωικές πράξεις;

Αλλά και αν ακόμα κατάφερνε να πάρει το λόγο, τί ακριβώς θα έλεγε; Πώς να εκφράσεις τέτοια πράγματα, στη ζώνη του ανείπωτου, άπειρες μορφές του πιθανού και του απίθανου, να βρεις απόκρυφες λέξεις και νοήματα, χωρίς να υποκύψεις σε εκείνες τις απόλυτες, φθαρμένες λέξεις, απέναντι στη μεθοδευμένη ή όχι πίεση, («εκτός θέματος!», «πρόταση, πρόταση!»), μέσα σε γενικευμένο πανδαιμόνιο, δεν θα αργήσουν τα όργανα της τάξης. Ας μη γελιόμαστε. Τα ίδια δεν γίνονται παντού όπου συναντιούνται άνθρωποι, σε όλη την επικράτεια, σε όλη την υφήλιο, στις αχανείς ερήμους των on-line δικτυωμένων, καμιά διαφυγή και μετά λένε για κωδικούς επικοινωνίας και άλλα τέτοια.

Έτσι, καθώς επέστρεφε, άκουσε τα συμβάντα, σε διαφορετικές εκδοχές ραδιοσυχνοτήτων: «Έκτροπα. Αλλάζει το σκηνικό». «Χωρίς σοβαρά προβλήματα». «Εισβολή αναρχικών. Ραγδαίες οι εξελίξεις». «Ομιλητής ζήτησε αλλαγή γραμμής». «Ποιός διαφώνησε; Αποκαλύπτουμε το μυστικό της προσωπικής του ζωής», «Καλεσμένος στο στούντιο για καυτές εξομολογήσεις..», «καρέ-καρέ, ζωντανή σύνδεση» κ.α. Ήξερε πιά, θα περιμένει τις διάφορες εκδοχές, θα παρεμβαίνει ανάλογα, την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη θέση. Είμαστε στο «σημείο διασταύρωσης» όπως λέγεται, όλα είναι πιθανά. Ακολουθούν σχόλια, αναρτήσεις, μια εικόνα από συννεφιασμένο ουρανό με μαχαιριές φωτός, μέσω σέλφις ενώ είναι πάντα από πάνω μας, αλλά δεν κάνουμε το κόπο να σηκώσουμε τα μάτια μας στο θεσπέσιο θέαμα, πνιγμένοι σε εικόνες, είδωλα και άλλες εικονικές προσομοιώσεις. Είμαι ο εαυτός μου, κάποιος άλλος ή άλλοι, πραγματικότητα ή φαντασίωση, δε θα μάθουμε ποτέ.

 

 

 

* Ο Χρήστος Δούκας, έχει υπηρετήσει στη Β/θμια Εκπαίδευση ως καθηγητής Φυσικής. Δρ Πολιτικής της Εκπαίδευσης. Έχει διατελέσει Πρόεδρος ΟΛΜΕ, ΓΓ Δια Βίου Μάθησης Υπουργείου Παιδείας και Αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Έχει εκδώσει βιβλία και αρθρογραφεί για εκπαιδευτικά-κοινωνικά θέματα. 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top