Fractal
Home / Ποιήματα / Oχτώ ποιήματα
23/11/2021, 10:41 μμ

Oχτώ ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

 

Θα έρθουν και άλλοι ιοί μα θα περάσουν

Θα έρθουν και άλλες πανδημίες μα θα περάσουν

Αρκεί να ξυπνήσουμε στο δάσος

βαθιά μέσα μας

την ωραία κοιμωμένη,

την ευθύνη

 

 

ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ

 

Στα σταυροδρόμια της ζωής σου

όταν φθάσεις, καταδιωγμένος

από αόρατους εχθρούς,

ανόσιους ιούς,

καταραμένα βακτήρια,

να είσαι έτοιμος να βαδίσεις μόνος

στο μονοπάτι που θα έχει

πιο δυνατό το αποτύπωμά σου

Να θυμηθείς την ημέρα

που έκοψες τον ομφάλιο λώρο

με τη δειλία και τη διστακτικότητά σου

Κράτησέ τες για παράδειγμα

μα ποτέ μην επιστρέψεις πίσω σε αυτές

Να χορέψεις με τα πνεύματα του δάσους

Να βάλεις στεφάνι στα μαλλιά σου

το ζωοφόρο ήλιο

Να πιείς απ’ το αισθησιακό κορμί

της ψυχής σου το χυμό των φρούτων

που φυλάγεις μέσα της

Να παίξεις με τις αδέσποτες νύχτες

Να κυνηγήσεις την σκιά σου

Να γλιστρήσεις επάνω της

Μη φοβηθείς

Να σταματήσεις μόνο να θαυμάσεις

τους άγνωστους αστερισμούς

που περνούν από μπροστά σου

 

Ο κόσμος είναι ατέρμονος και φωταγωγημένος,

όταν επιλέγεις την σωστή ατραπό

 

 

ΤΟΠΟΙ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ

 

Περπατάω μισότυφλος,

θαυμάζοντας την ακινησία της θάλασσας

Ακούω τις εποχές να περνούν,

φορώντας τις βαριές τους μπότες,

σέρνοντας πίσω τους με αλυσίδες

αφορισμένους ιούς και μικρόβια

Σήμερα θα κατεδαφίσω

το πανάρχαιό μου κέλυφος

Θα κατακλύσω το χώρο μου

με απαστράπτοντες μύθους

απ’ το παρελθόν

των μελλοντικών μου ημερών

Θα φυτέψω ανθούς στην έρημο

Θ’ απλώσω τα χέρια μου ν’ αρπάξω

τα χρόνια που έρχονται

Το χαμένο πρόσωπο της αγαπημένης μου

θα βρω και θα της το επιστρέψω

αμόλυντο και ανθισμένο

Προσπέρασα πια τους τόπους της θύελλας

 

 

ΤΟ ΚΑΡΤΕΡΙ

 

Καρτερώ τις παγωμένες σκιές

παμπόνηρων ιών και βακτηρίων

Θέλω να τους αποτείνω

μυστικό αποχαιρετισμό

Ίσως να επιστρέψουν κάποια ημέρα

Μα τότε θα είμαι έτοιμος

Δε θα υποκύψω στις άνομες ορέξεις τους

Θα κρατήσω σε απόσταση

την πληγωμένη χαραυγή μου

Το ηλιοβασίλεμά μου

δε θα τους το παραδώσω

Θα είμαι πολύ προσεκτικός

Θα φορέσω διπλά μάτια

Στο δρόμο θα πιάνω

τον άνεμο απ’ το χέρι

Θα προχωρώ, φορώντας

το πουκάμισο της μνήμης κατάσαρκα

Θα πίνω παθιασμένα

το δροσερό νερό της ψυχής μου,

επιζητώντας εξιλέωση και κάθαρση

 

 

ΒΑΘΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΑΛΑΞΙΕΣ

 

Ακούω τον απόκοσμο βόμβο

του μεσοαστρικού διαστήματος

Πρέπει να έχω απομακρυνθεί πολύ

απ’ την ιόπληκτη υδρόγειο

Πέρασαν αιώνες και ο ουρανός

εξακολουθεί να ζει μέσα στα μάτια μου

Οι θεριστές ζήλεψαν τη ζωή μου

Αποφάσισαν ν’ αδειάσουν

τον ουρανό απ’ τα αστέρια,

το μυαλό μου απ’ τις θετικές σκέψεις

Θαλασσοπόρος τώρα είμαι στις θάλασσες των πλανητών

κάποιου άλλου ηλιακού συστήματος

χωρίς καταραμένους ιούς και αφορισμένα βακτήρια,

χωρίς ύπουλες μολύνσεις εργαλεία εξουσίας

στα χέρια αργυραμοιβών και αγυρτών της Γης

Ανέρχομαι ιλιγγιωδώς την συμπαντική κλίμακα της λύτρωσης

Όσο πιο μακριά απ’ τους αόρατους εχθρούς τόσο καλύτερα

 

Βαθιά στους γαλαξίες θα ταξιδέψω

Θα γίνω όνειρο,

μισοσβησμένη μνήμη,

μισοτελειωμένος αποχωρισμός

 

 

ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

 

Μελαγχολία μητέρα θεά είσαι

των ονείρων που χάνονται πριν γεννηθούν,

των λαθεμένων δρόμων της ζωής που με πλάνεψαν

Με το άρωμά σου μαγεύεις τους συνειρμούς μου

Τους οδηγείς μέσα απ’ τα ομιχλώδη δάση

των αναζητήσεών μου

σε μέρη γεμάτα παραμύθια που δεν ειπώθηκαν ποτέ

Σε στιγμές έκστασης

παρασέρνεις πόθους κι έρωτές μου ανεκπλήρωτους

Ομορφαίνεις ανενδοίαστα

τα εικοσιτετράωρα της ύπαρξής μου

Σε χαιρετώ μελαγχολία μητέρα

των πιο αγνών επιθυμιών μου

για μια ζωή χωρίς τους ίσκιους

των ιών και του θανάτου

 

 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ

 

Φοβάμαι τις σκιές,

τα νεκρά αστέρια

Τα χείλη μου γυρεύουν

την πεθαμένη μου αγάπη

Το κορμί μου της σύζευξής της

τα ερεθισμένα βογγητά

 

Διψάω για τις μυρωδιές και τα γέλια της

Ορέγομαι τα ερωτικά ψιθυρίσματα της αγαπημένης μου

Κάτω από δίδυμα φεγγάρια αναπολώ

το κορμί του έρωτά της

 

Και όμως κάθε δειλινό

το τραγούδι της ταράζει το μυαλό μου

Με γεμίζει μ’ ελπίδα,

μήπως τη βρω να κείτεται

στην τραγική ιλύ του ποταμού του χρόνου

σκοτωμένη απ’ το μιαρό χέρι του ιού

Εδώ και πολύ καιρό

το τραγούδι της μεταμορφώνεται σε σάρκα ηδονική

Με νότες σιωπής γεμίζει

τη ψυχή του ανέμου και την αιώνια καρδιά μου

 

 

ΤΟ ΦΙΛΙ

 

Θα ήθελα να ήμουν άλλος

Άνδρας ωραίος και τολμηρός

ντυμένος με πλήρη εξάρτηση,

ολόσωμη λευκή στολή ελπίδας

Ένας θεράπων ήθελα να ήμουν

που θα πάλευε να σου δώσει

πίσω την αναπνοή σου

μ’ ένα καυτό ανεπίστρεπτο φιλί

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top