«Ο κόσμος ανθίζει μόνο στην ομορφιά και στην αγάπη»

Γράφει ο Γιώργος Καραγιάννης // *

 

Κωνσταντίνος Γεωργίου, “Σὲ πρῶτο πληθυντικό”, Ἐκδόσεις Ἰωλκός, Ἀπρίλιος 2020 (Α΄ ἔκδοση), Ἀπρίλιος 2021 (Β΄ ἔκδοση).

Στο πρώτο του ποιητικό βιβλίο ο Κωνσταντίνος Γεωργίου έχει στο νου του τον άνθρωπο, που όπως λέει κι ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, «…ανθίζει μόνο στην ομορφιά και στην αγάπη». Αυτό είναι και το βασικό νόημα που βγαίνει απ’ τη μελέτη τής τόσο φροντισμένης ποιητικής συλλογής του «Σε πρώτο πληθυντικό» (Εκδόσεις Ιωλκός, 2020 και 2021 β΄ έκδοση).

Το βιβλίο αποτελείται από 56 ποιήματα, τα οποία χωρίζονται σε τρεις ενότητες.

Η πρώτη «Εκμυστηρεύσεις σε μια ανεμώνη» περιλαμβάνει 17 ποιήματα (σελ. 9-39).

Η δεύτερη «Ακροπατήματα στις  σκιές των στίχων» περιλαμβάνει 27 ποιήματα, εκ των οποίων έξι (6) είναι πεζοποιήματα με πολλά στοιχεία υπερρεαλισμού, υπερβολής, αλληγορίας και με έντονες εικόνες και άλλα έντεκα (11) με ομοιοκαταληξία ή ελεύθερο στίχο.

Η τρίτη ποιητική ενότητα με τίτλο «Χειμερινό ηλιοστάσιο» περιέχει δώδεκα (12) ποιήματα.

Όλα τα ποιήματα και των τριών ενοτήτων είναι γραμμένα με ιδιαίτερα προσεγμένο τρόπο. Περιέχουν πρωτότυπες ιδέες που μέσ’ από αλήθειες που λυτρώνουν, μειώνουν τις αγωνίες και τους φόβους και δημιουργούν στέρεα και πυκνά νοήματα, τα οποία εκπέμπονται με όμορφες και ταιριαστές εικόνες και μια γλώσσα ρέουσα και γάργαρη, που αποτελείται από λέξεις εξαιρετικού λυρισμού και απόλαυσης, που δίνουν ρυθμό και μουσικότητα στους στίχους, να κυλούν με χάρη μες στο ποτάμι του ποιήματος ανάμεσα από κυματισμούς και αφρίσματα και να μας παίρνουν κι εμάς μαζί τους προς τη θάλασσα της ομορφιάς και της ψυχικής απόδρασης προς τ’ όνειρο.

Σημαντικό είναι και το στοιχείο που οι στίχοι υμνούν το ειρηνικό και ανθρωπιστικό πνεύμα και μας προτείνουν μέσα από την αγάπη, τον έρωτα και την ποιητική τέχνη, ν’ αλλάξουμε συνειδητά τον τρόπο θέασης του κόσμου.

Συγκεκριμένα, η αγάπη αναδεικνύεται κυρίαρχη μορφή της κοινωνικής εξέλιξης και βοηθά στο πλάσιμο αλλά και στην προώθηση του ανθρώπινου ονείρου, ξεκινώντας από το ατομικό στοιχείο του «εγώ» και φτάνοντας ώς στο συλλογικό επίπεδο του «εμείς»:

«Ἀναρωτιέμαι

πῶς μπορεῖ νὰ χωρέσει ἡ ἀγάπη μας σ’ ἕνα τόσο μικρὸ σπίτι;

Ἁπλώναμε τὰ χέρια μας,

ἀγκαλιάζαμε τὰ σύννεφα

καὶ ταξιδεύαμε μαζί τους

γνωρίζοντας τὸν κόσμο.

Ἀναρωτιέμαι

πῶς μπορεῖ νὰ χωρέσει ἡ καρδιά μας τόσο μεγάλα ὄνειρα;»

(Ποίημα «Αγάπη», σελ. 20)

Κατά τον ποιητή ο έρωτας είναι στοιχείο όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής και έχει κοινωνική και ανθρωπιστική διάσταση, γιατί πλαταίνει το νόημα του κόσμου. Έχει την ικανότητα και μπορεί να κινητοποιήσει τον άνθρωπο και να τον βγάλει από τα δεσμά και τους περιορισμούς του σώματός του, ωθώντας τον με κίνητρο το δέλεαρ της ομορφιάς, να φτάσει μέσ’ απ’ το αναγεννημένο πνευματικό του υπόβαθρο και την ψυχική του ανάταση, σε ύψη ουρανοφόρα:

«Σὲ κοιτάζω ἐκστατικὸς…

Ἀλήθεια, πόσο ὄμορφη εἶσαι ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸ κρεβάτι τὸ πρωὶ

μ’ αὐτὸ τὸ λευκὸ νυχτικὸ τὸ ὅλο κεντήματα ἀπὸ τὴν μάνα σου,

μὲ τὸ στεφανάκι τοῦ ἥλιου στὰ μαλλιά,

μ’ ἕνα κλωναράκι ἐλιᾶς στὰ χέρια.

(…)

Νὰ ξέρεις ὅτι σοῦ πάει πολὺ αὐτὸ τὸ χρῶμα.

Νὰ τὸ φορᾶς πάντοτε στοὺς περιπάτους σου τὶς ἡλιόλουστες Κυριακές.

(…)

Καὶ τὶς δύσκολες στιγμὲς μοῦ ’γραφες πάνω στὸ στῆθος μου

μὲ τὶς ἄκρες τῶν δαχτύλων σου ἕνα σ’ ἀγαπῶ

μὲ πύρινα γράμματα ἀπὸ τὸ σῖγμα ἴσαμε τὸ ὠμέγα.

Πόσο ὄμορφη εἶσαι, πόσο ἀπολυτρωτικὰ ὄμορφη εἶσαι·

σὰν ἕνα βότσαλο στὸ ἀκροθαλάσσι τοῦ ὀνείρου,

σὰν ἕνα φυλλαράκι στὰ κλαδιὰ τῶν ἀστεριῶν.

Πρέπει νὰ σοῦ ἐξομολογηθῶ, ἀγάπη μου (…)

(…)

Μέρες ὁλόκληρες κάθομαι μπροστὰ στὸν καθρέφτη περιμένοντας μιὰν ἀπόκριση.

Κουράστηκα πιά.

Ἴσως εἶναι ἡ στιγμὴ νὰ κλείσω σ’ ἕναν μπόγο τὶς ἀναμνήσεις

καὶ νὰ περάσω ἀπέναντι».

(«Εξομολόγηση μπροστά στον καθρέφτη», σελ. 26 και 29)

Κωνσταντίνος Γεωργίου

Χρησιμοποιώντας τις αναμνήσεις ο ποιητής, με γνήσιο λυρικό πνεύμα επαναφέρει στιγμές παλιές αγνής αγάπης, για την αντιμετώπιση της σημερινής άσχημης κοινωνικής κατάστασης. Γιατί οι στιγμές που ζούμε, πρέπει να περιλαμβάνουν το «εμείς», να δίνουν στην κοινωνία ιδανικά συναδέλφωσης, που θ’ αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη της αλλαγής της:

«Τότε ποὺ τυλίγαμε τὴν ἀγάπη μας μέσα στὰ χαρτιὰ

γιὰ νὰ σιγουρέψουμε ὅτι δὲν θὰ φύγει ποτέ.

Τότε ποὺ διπλώναμε τὴν ἀγάπη μας ὀχτὼ φορὲς

γιὰ νὰ χωρέσει στὴν τσέπη τοῦ φεγγαριοῦ.

Τὴν πλέκαμε ἀκούραστα σιγὰ σιγὰ μὲ λέξεις συνηθισμένες ἀλλὰ τόσο δροσερὲς

ὅσο καὶ τὸ νερὸ μιᾶς πηγῆς ποὺ ξεπηδώντας ὁρμητικὰ αὐλακώνει τὸ χῶμα καὶ

ἀφήνει σημάδι ἀνεξίτηλο μιὰ χαρακιὰ στὸ μέτωπο τῆς γῆς ὅτι ὑπήρξαμε,

ὥσπου νὰ γίνει ἕνα ποτάμι ποὺ κελαηδᾶ λόγια τῆς ἀγάπης,

μιᾶς Ἀγάπης Ἀνεκτίμητης

μακριὰ ἀπὸ τὸ ἀνοίκειο βλέμμα τῶν βέβηλων ἀνθρώπων,

μακριὰ ἀπὸ τὴν φθηνὴ συναναστροφὴ τοῦ ἀλαλάζοντος πλήθους,

μακριὰ ἀπὸ τὴν σεμνοτυφία ἑνὸς ἀνάπηρου καθωσπρεπισμοῦ,

μακριά, μακριὰ…»

(«Εξομολόγηση μπροστά στον καθρέπτη», σελ. 27)

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να εφαρμοστούν καινούριες συμπεριφορές, που θα ανανεώσουν την ελπίδα για τη διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης ζωής, για να μπορεί ο σκεπτόμενος άνθρωπος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων δυνατός και αναγεννημένος και να εξαφανίσει το παλιό και σάπιο, ακολουθώντας έναν άλλο Δεκάλογο εντολών, που μόνο η ποίηση μπορεί να προσφέρει, γιατί έχει ως κύριο μέλημα τη σωτηρία του ανθρώπου μέσ’ απ’ τη λειτουργία της ψυχής και του πνεύματός του και ως κύρια πηγή έμπνευσης το όνειρο και την ομορφιά:

«Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ παραλάβουμε τὶς καινούργιες ἐντολές.

Ὤ, ναί, ἦρθε ὁ καιρὸς. . .

Ὑψώνουμε τὰ χέρια μας στὸν οὐρανὸ καὶ κόβουμε μιὰν ἀχτίδα ἣλιου

γιὰ νὰ γράψουμε στὸ σῶμα τῆς θαλάσσης

τὸν φωτερὸ ἀναλλοίωτο Νόμο τῆς παντοδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου,

γιὰ νὰ ὁρίσουμε τὸ βασίλειο τῶν καθαγιασμένων αἰσθήσεων ἐπὶ τῆς γῆς,

γιὰ νὰ καταλύσουμε τὸ κράτος τοῦ φόβου καὶ τοῦ θανάτου

ἐγκαθιδρύοντας τὴν αὐτοκρατορία τῆς ἄνοιξης.

Μέ τὴν χάριν τῆς Ποιήσεως παραδίδεται τῷ ἀνθρώπῳ ὁ καινούργιος δεκάλογος

πρὸς ἀντικατάστασιν τοῦ παλαιοῦ.

Ἐντολὴ 1η: Ἡ πιὸ ὡραία πρόθεσις εἶναι ἡ πρόθεσις

σὺν

Ἐντολὴ 2η: Τὸ πιὸ ὡραῖο ἐπίρρημα εἶναι τὸ ἐπίρρημα

μαζὶ

Ἐντολὴ 3η: Τὸ πιὸ ὡραῖο οὐσιαστικὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ

ὄνειρο – τὸ ἄλλο ὄνομα τῆς ὀμορφιᾶς-

Ἐντολὴ 4η: Τὸ πιὸ ὡραῖο ἐπιφώνημα εἶναι τὸ ἐπιφώνημα

μάτια μου!

Ἐντολὴ 5η: Ἡ πιὸ ὡραία ἀντωνυμία εἶναι ἡ ἀντωνυμία

ἐσὺ

Ἐντολὴ 6η: Τὸ πιὸ ὡραῖο ἐπίθετο εἶναι τὸ ἐπίθετο

ἐρωτικὸς

Ἐντολὴ 7η: Τὸ πιὸ ὡραῖο ἄρθρο εἶναι τὸ ἄρθρο

θηλυκοῦ γένους

Ἐντολὴ 8η: Ὁ πιὸ ὡραῖος σύνδεσμος εἶναι ὁ σύνδεσμος

νὰ

Ἐντολὴ 9η: Ἡ πιὸ ὡραία μετοχή εἶναι ἡ μετοχὴ

ἀγαπώντας

Ἐντολὴ 10η: Τὸ πιὸ ὡραῖο ρῆμα εἶναι τὸ ρῆμα

ζῶ

Μ’ αὐτὲς τὶς ἀνθρωπογέννητες ἐντολὲς φτιάξαμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ζωή μας,

συγυρίσαμε τὴν ψυχή μας καὶ τραβήξαμε μπροστὰ χέρι μὲ χέρι.

Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα γράφουμε τὸ ὄνομά μας σὲ πρῶτο πληθυντικὸ πρόσωπο.

Μυριάδες ἄνθρωποι, στρατιὲς ἀπελεύθερων πάνοπλες

μὲ τὰ τόξα τοῦ Ἔρωτα καὶ τὰ λάβαρα τῆς ἀγάπης

περπατώντας ἀκατάβλητοι στὰ ἀσημένια μονοπάτια τοῦ φεγγαριοῦ,

τραγουδώντας τὸν θρίαμβο τῆς νίκης στὶς πλατιὲς λεωφόρους τοῦ ὀνείρου.

Ὅλα ἐν σοφία ἐποίησεν ὁ Λόγος ὁ Ποιητικός».

(«Δεκάλογος Ποιητικός», σελ. 12-13)

Η προώθηση του ανθρωπιστικού ιδεώδους αποτελεί στόχο ζωής για τον ποιητή και τον βοηθά σ’ αυτό η αισιόδοξη φύση του, που καθρεφτίζεται μέσα στο νόημα αρκετών ποιημάτων του, που δίνουν έμφαση στην αναγνώριση της αξίας  και των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Αυτή όμως, η αισιοδοξία ανοίγει μια νέα οπτική αντίληψη για τα πράγματα, γιατί μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα που σπάνε τις παλιές κατεστημένες αντιλήψεις:

«Ἐκείνη τὴν νύχτα ὑψώσαμε τὸ βλέμμα μας δύσπιστοι στὸν οὐρανό.

Ὑπερκόσμια φωτοχυσία ἔραινε μαρμάρινες θύμησες

περιχυμένη στὸ δασύτριχο στέρνο τρίσβαθου οὐρανοῦ.

Τὸ ἀναστημένο φεγγάρι ζέσταινε μὲ τὰ χνότα του

τὶς παγωμένες ψυχὲς ποὺ φτεροκοποῦσαν στὸν οὐρανό,

τὶς παγωμένες καρδιὲς ποὺ μαυρολογοῦσαν στὴν γῆ.

(…)

Τότε καταλαβαίναμε στὶς φουσκωμένες φλέβες μας νὰ κυλάει

ἀστείρευτο ἕνα ποτάμι ζωῆς καὶ νὰ κελαρύζει τὸ ὄνομά της».

(«Αναστημένο Φεγγάρι», σελ. 30)

Τελειώνοντας θα αναφέρω τη συγκίνηση που ένιωσα απ’ τη μελέτη της εμπνευσμένης αυτής ποιητικής συλλογής του Κωνσταντίνου Γεωργίου, που αποτελεί ύμνο για την αληθινή Ποίηση και έχει τη δύναμη να κουβαλά στους ώμους της τις αγωνίες των ανθρώπων που ανεβαίνουν κάθε μέρα το δικό τους Γολγοθά, έχοντας ενέχυρο τις παλιές καλές στιγμές τους, ανοίγοντας τον δύσκολο αλλά ενάρετο δρόμο με το φαναράκι της παιδικής τους αθωότητας, για να φτάσουν και ν’ αγγίξουν μετά από πολύ κόπο τ’ όνειρο της ζωής τους και να πουν πως άξιζε αυτός ο αγώνας. Ένας αγώνας λύτρωσης και αναγέννησης και του ίδιου του ανθρώπου μετά από κάθε «σταύρωση», μετά από κάθε θυσία:

«… Ποίησις,

ἡ φέρουσα τὸν

Σταυρόν,

ἡ αἴρουσα τὰς

ἁμαρτίας».

(«Ποιητικὸν πάθος, σελ. 9)

…

Ο Κωνσταντίνος Γεωργίου γεννήθηκε στο Αγρίνιο, όπου και διαμένει μόνιμα. Είναι φιλόλογος, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και υπηρετεί στο Γενικό Λύκειο Γαβαλούς του Δήμου Αγρινίου. Από πολύ νωρίς υπήρξε εραστής και θεράπων του ποιητικού λόγου. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2020 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ιωλκός την πρώτη του ποιητική συλλογή Σὲ πρῶτο πληθυντικὸ, η οποία έκανε δεύτερη έκδοση ένα χρόνο αργότερα. Το 2023 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική του συλλογή «Σε πτώση δοτική», πάλι από τις εκδόσεις Ιωλκός.

…

* Ο Γιώργος Καραγιάννης είναι συγγραφέας. Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη όπου ζει σήμερα. Εργάστηκε στην Εκπαίδευση και παράλληλα ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και τη ζωγραφική. Δημοσίευσε εργασίες για την ιστορία της Εκπαίδευσης και τη διδασκαλία της λογοτεχνίας στα σχολεία. Εξέδωσε τέσσερις ποιητικές συλλογές.