Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μια ελάχιστη αμερικανική τριλογία σε έναν αθηναϊκό μικρόκοσμο
22/02/2023, 1:47 πμ

Μια ελάχιστη αμερικανική τριλογία σε έναν αθηναϊκό μικρόκοσμο

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Θανάσης Λιακόπουλος «Αντινομίες τριών εποχών», εκδ. Λέμβος

 

Ο Θανάσης Λιακόπουλος μάς παρουσιάζει τον δικό του μικρόκοσμο μέσα από τη συλλογή διηγημάτων, Αντινομίες τριών εποχών, με τον υπότιτλο Μια ελάχιστη αμερικανική τριλογία σε έναν αθηναϊκό μικρόκοσμο, η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λέμβος.

Η συλλογή περιέχει δεκαεπτά διηγήματα, τα οποία χωρίζονται ανισομερώς σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος με τίτλο Ελάχιστη αμερικανική τριλογία, όπου τα τρία διηγήματα:  Ο Μαρκ, ο βόας και η αποθέωση!, Το supermodel και οι πίτσες… και Χουανίτα, το όμορφο πρόσωπο στο ξεραμένο χώμα, δίνουν μια μικρή γεύση από το σύμπαν της αμερικανικής ηπείρου, έτσι όπως την έχει πλάσει στη φαντασία του ο διηγηματογράφος.

Αν και οι μικρές αυτές ιστορίες λειτουργούν αυτόνομα, ως οφείλουν ούσες αυτοτελείς, έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα το υποδόριο, σχεδόν υποχθόνιο χιούμορ που προσφέρει η πένα του Θανάση Λιακόπουλου. Πίσω, όμως, και πέρα από αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο να έρθουμε αντιμέτωποι με την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων, έχοντας ως βασικό συστατικό την τρυφερότητα με την οποία ο συγγραφέας αγκαλιάζει τους ήρωές του και τις καταστάσεις.

Στο δεύτερο μέρος, Αθηναϊκός μικρόκοσμος, που αποτελεί το κυρίως σώμα και έχει μεγαλύτερη έκταση, με δέκα μικρές ιστορίες, παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες διαφορετικών χαρακτήρων. Αυτό που κάνει άκρως ενδιαφέροντα αυτά τα διηγήματα είναι το γεγονός ότι διαδραματίζονται σε διαφορετικούς χώρους και χρόνους, έχουν ως πρωταγωνιστές μια μεγάλη γκάμα κατοίκων της πρωτεύουσας, και αναλύουν διαφορετικές σωματικές και ψυχικές καταστάσεις των πρωταγωνιστών και των δευτεραγωνιστών τους. Ξεχώρισα τα διηγήματα: Ντένις ο… Τρομερός, Ιλίου Μέλαθρον 201, Κάτι σαν πιάνο να σπάει…, Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Οι Αντινομίες αποτελούν το τρίτο μέρος, όπου τα τέσσερα διηγήματα, αυτοτελή ή εν τω συνόλω τους, αποτελούν μια σπονδή στον κόσμο του υπερρεαλισμού, θυμίζοντας κάτι από τον κόσμο του μαγικού ρεαλισμού των σύγχρονων συγγραφέων της Νότιας Αμερικής. Συμπάθεια μαζί με σκληρότητα, προβληματισμός μαζί με χαρμολύπη, συνθέτουν τις μικρές ιστορίες αυτής της ενότητας.

Όλα τα κείμενα είναι καλογραμμένα −να ένα ζητούμενο για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία−, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση απαισιοδοξίας, μαζί όμως με την ελπίδα που κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιο υποφερτά. Τα κείμενα ρέουν αβίαστα. Αν κι αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα των διηγημάτων, δεν σημαίνει ότι είναι από μόνο του αρκετό.  Η τεχνική του Θανάση Λιακόπουλου υποστηρίζει, για την ακρίβεια στηρίζει, τη ροή. Και έχει, κατά τη γνώμη μου, κερδίσει το στοίχημα με αυτό το τόσο σπουδαίο, αν και παραγνωρισμένο λογοτεχνικό είδος.

 

 

Θανάσης Λιακόπουλος

 

 

Από το οπισθόφυλλο:

Δεκαεπτά διηγήματα, δεκαεπτά ιστορίες εστιασμένες πάνω στον Άνθρωπο, γραμμένες με ρεαλισμό και μια βαθιά, πολύ καλά κρυμμένη, τρυφερότητα μέσα τους, που σου κόβει την ανάσα όταν την ανακαλύψεις. Χωρισμένες σε τρεις ενότητες που οι τίτλοι τους περιπλέκονται παράλογα, χαοτικά. Ξεκινώντας από μια Ελάχιστη Τριλογία βίας της «μακρινής» Αμερικής, εστιάζοντας ακολούθως στον Αθηναϊκό Μικρόκοσμο και τις περιπέτειές του και ολοκληρώνοντας, τέλος, μέσα από σταθμούς Αντινομιών πανανθρώπινων. Τρεις διαφορετικές εποχές ζωής, κουλτούρας, αντίληψης πραγμάτων, συνθηκών, σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Πόσο όμως στην ουσία τους είναι διαφορετικές και έρχονται σε αντιπαράθεση;

Με όχημα πολλές φορές το μαύρο χιούμορ, ο Θανάσης Λιακόπουλος μάς οδηγεί στη θέαση του εαυτού μέσα από τον καθρέφτη. Συστήνοντάς μας έτσι ένα πρόσωπο τόσο διαφορετικό μα και τόσο οικείο, και φωτίζοντας περισσότερο πλευρές μας που δεν θέλουμε καν να γνωρίζουμε, μας κατευθύνει λογοτεχνικά σε έναν εντελώς διαφορετικό προσδιορισμό από αυτόν που γνωρίζουμε.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top