Fractal

«Δρομείς που βιάζονται να φτάσουν»

Γράφει η Τζούλια Γκανάσου //

 

Στάθης Κουτσούνης: «στου κανενός τη χώρα», Εκδ. Μεταίχμιο

 

«στου κανενός τη χώρα / ήδη τρεις μέρες ανεμίζει στο σχοινί»

Ο Στάθης Κουτσούνης έχει σπουδάσει νομικά, φιλολογία και κλασική μουσική και έχει στο ενεργητικό του ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Η τελευταία του ποιητική συλλογή «στου κανενός τη χώρα» ξεχωρίζει για την έξοχη χρήση της γλώσσας και τη λιτή αλλά ιδιαίτερη εικονοπλασία. Επιπλέον, χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις και αντιφάσεις, καταγωγές και προορισμούς, παρουσίες και απουσίες αλληλεπιδρώντας με τα πιο καίρια δίπολα της ύπαρξης, τα πιο φλέγοντα κομμάτια του ανθρώπινου βίου.

«τρέχουμε τρέχουμε / δρομείς που βιάζονται να φτάσουν / ψελλίζοντας ανίδεοι / νενικήκαμεν»

Ο ποιητής πραγματεύεται τη νίκη και την ήττα, το δίκαιο και το άδικο, την ηδονή και την οδύνη μέσα από την ένταση της εμπειρίας εκθειάζοντας την σημασία της στιγμής. Μοιάζει να έλκεται συχνά από τις νεκρές φύσεις. Απεικονίζοντας τες με μοναδικό τρόπο σε τρεις συνθέσεις μες στη συλλογή, ο Κουτσούνης σκιαγραφεί την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, την απώλεια, τη φθορά, το πέρασμα του χρόνου με υπαινικτικό και συχνά αλληγορικό τρόπο ο οποίος επηρεάζει βαθιά τον αναγνώστη.

«φίδι που πείνασε και τρώει / την ουρά του / επάνω στο κρεβάτι ο θρίαμβος / αυτού που γλίτωσε ενώ στο πάτωμα / εσώρουχα και η οδύνη του άλλου»

Η παρουσία του έρωτα μέσα στο βιβλίο είναι διακριτική αλλά πανταχού παρούσα. Άλλοτε ως μοχλός αναγέννησης, άλλοτε ως κινητήριος δύναμη και άλλοτε ως σαρκοβόρος λέοντας, ο έρωτας λειτουργεί μες στα ποιήματα με μια δύναμη η οποία καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο στο θαύμα ή στην οδύνη.

Βασική συνιστώσα στο βιβλίο είναι η απώλεια. Ο Κουτσούνης πραγματεύεται τη ματαίωση με ευαισθησία αλλά και ρεαλισμό συνοδεύοντάς την με μια αίσθηση αναπόφευκτης κατάληξης, κάποτε και απελευθέρωσης. Πίσω από το καθηλωτικό σώμα της απώλειας με το οποίο ο ποιητής συνδέει οργανικά τα ποιήματά του, κρύβεται ένα στιβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο, μια φιλοσοφημένη προσέγγιση της απόπειρας για επιβίωση, πολύτιμη για όλους.

«μέχρι που κάποια στιγμή / θα γίνω πηγή μού φώναζες / μ’ έπιασαν τα γέλια ξεκαρδίστηκα / κι εσύ αμέσως άφαντη».

Και εδώ εντάσσεται η μνήμη: η μνήμη ως φορέας μεγαλείου και ομορφιάς, η μνήμη ως δημιουργός και θεματοφύλακας της Ιστορίας, προσωπικής και συλλογικής, η μνήμη ως καταλυτική παρουσία με σάρκα και οστά. «Οσονούπω νυχτώνει / και τα χρόνια αστράφτουν καρφιά / στο φέρετρο της μνήμης.»  Η ματαιότητα της ύπαρξης ως διαπίστωση μέσα από την ματαιοδοξία και ο τρόπος που πραγματεύεται το εν λόγω δίπολο ο Κουτσούνης, κινούν το ενδιαφέρον μιας και η αίσθηση της ανυπαρξίας, του κενού, του «κανένα», του «τίποτα» ενισχύουν την φορτισμένη ατμόσφαιρα του έργου.

 

Στάθης Κουτσούνης

 

«χρόνια πολλά / λέει ο ζωντανός στον πεθαμένο / δεν έχω ανάγκη τις ευχές σου / του απαντά εκείνος / εδώ στην αιωνιότητα / περιττός είναι ο χρόνος / ένας μοιραίος σαλπιγκτής του κανενός».

Ο χρόνος ως άμμος σε κλεψύδρα, ως αιώρηση μέσα στη βαρύτητα γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τη μορφή της πιο μεγάλης χίμαιρας. Ο αθλητής, η μητέρα, η φύση, το ζώο, η γυναίκα είναι διακριτές παρουσίες μες στο έργο οι οποίες θρέφουν μια πρωτόγνωρη πίστη στην αξία της ζωής, μια πίστη που διαπνέει όλη την ποιητική συλλογή, μια ορμή για την απόλαυση της ύπαρξης, ένα δέος και μια προσδοκία που τελικά κυριαρχεί, παρακινεί, συγκινεί, μας ξεσηκώνει.

«πάντα εσύ θα νικάς στο τέλος / το ξέρω / ωστόσο εγώ πασχίζω / να παίξω μαζί σου στα ίσια / γευόμενος μέχρι το μεδούλι / την ηδονή από τα μικρά μου τρόπαια / κι αν καταφέρω στο φινάλε / λίγο προτού μ’ αποτελειώσεις / την τύχη μου να ιντριγκάρω / θα πάρω ακόμη μια βαθιά ανάσα / και βγάζοντας απ’ το μανίκι μου τον άσο / θα σ’ αναγκάσω σε παράταση.»

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top