Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ

Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»

Γράφει η Γεωργία Χάρδα // *

 

 

 

Cara Hoffman «Οι Κράχτες», Μετάφραση: Παναγιώτης Κεχαγιάς, Σειρά Aldina, Εκδόσεις Gutenber, Έργο Εξωφύλλου Dotty Attie, Worst case scenario XXIX, 2013

 

Η ζωή της Κάρα Χόφμαν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού εγκατέλειψε το σχολείο σε μικρή ηλικία. Ταξίδεψε, ήρθε απένταρη στην Αθήνα στα δεκαεννιά της χρόνια και από «κράχτης» σε ξενοδοχείο του Σταθμού Λαρίσης κατάφερε να γράψει σημαντικά βιβλία. Η Αμερικανίδα συγγραφέας, η οποία ζει στα Εξάρχεια προσπάθησε να τα βγάλει πέρα ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο. Αυτή την ιστορία, που είναι βασισμένη στη ζωή της, διηγείται στο νέο της μυθιστόρημα.

«Δεν ψάχναμε για τίποτα, και το βρήκαμε στην Αθήνα: τα λευκά σαν μάρμαρο χείλη της θεάς Δήμητρας, τον χρυσό μανδύα του Απόλλωνα, ξασπρισμένο από τον ήλιο και φαγωμένο απ’ τον αέρα μέχρι που είχε μείνει μόνο μάρμαρο. Ανάμεσα στα χαμηλά ερειπωμένα κτίρια της συνοικίας των μπουρδέλων, ο έρημος ρημαγμένος δρόμος κάτω απ’ το δωμάτιό μας μύριζε καμένα λάδια, και στο βάθος ένα γκριζωπό νέφος αιωρούνταν πάνω από την πόλη. Το ξενοδοχείο δεν είχε ταμπέλα αλλά όλοι το έλεγαν Όλυμπο. Είχα φτάσει στην Ελλάδα από την Ιταλία την προηγούμενη χρονιά και δεν μου είχαν μείνει λεφτά ούτε για να φάω. (σελ. 17)

Η αφήγηση είναι αναδρομική, η συγγραφέας συχνά εγκαταλείπει την ευθύγραμμη εξιστόρηση του παρόντος και γυρίζει στο παρελθόν της Μπράιντι. Η ιστορία διαδραματίζεται το 1988, στο μεγαλύτερο μέρος στην Αθήνα και ξεκινά μ’ έναν θάνατο. Πρωταγωνιστές είναι τρεις άνθρωποι που εργάζονται στο ξενοδοχείο Olympia. Οι δυο είναι ζευγάρι queer Άγγλων: ο Μάιλο, ένας μαύρος ποιητής και μποξέρ κι ο λευκός κι αλκοολικός Τζάσπερ. Για να έχουν ένα δωρεάν κατάλυμα θα πρέπει να φέρουν τουρίστες στο φθηνό ξενοδοχείο. Ένας θάνατος όμως θα αλλάξει τη ζωή τους ριζικά.

«Η δουλειά του κράχτη είναι να λέει ένα κάρο ψέματα για το μέρος στο οποίο μένει, και μετά να πείθει τους άλλους να πάνε εκεί μαζί του. Τα ξενοδοχεία όπου έμεναν οι κράχτες ήταν σχεδόν πανομοιότυπα, χαμένα ανάμεσα στα χαμηλά τσιμεντένια κτίρια της συνοικίας των μπουρδέλων..[..] Η δουλειά μας ήταν να τους πιάσουμε κουβέντα και να τους πείσουμε, όσο ήταν ακόμη παγιδευμένοι στο τρένο και ονειρεύονταν το λίκνο του πολιτισμού, ότι το ξενοδοχείο μας ήταν καταπληκτικό. (σελ. 24)

Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί. Τους παρακολουθούμε να απολαμβάνουν την πτώση τους. Κάνουν σχέδια ζώντας ριψοκίνδυνα. Πίνουν, μεθούν κι ερωτεύονται. Η Χόφμαν παρουσιάζει όλα εκείνα που μπορούν να παρασύρουν έναν νέο άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο μόνος τους. Όπως τον μηδενισμό και την αμφισβήτηση των κοινωνικών συμβάσεων, της οικογένειας. Την οικονομική ανάγκη, τη λαγνεία, την αγάπη, την ιδεολογία, την ηθική και την ψευδαίσθηση. Οι τρεις τους εμπλέκονται σε μια τρομοκρατική ενέργεια κι ο καθένας θα πρέπει να ζήσει με αυτή που θα επηρεάσει τη ζωή του ανάλογα με τον χαρακτήρα και τα βιώματά του…

Ο Ντέκλαν μισόκλεισε τα μάτια, έσκυψε προς το μέρος μου κι έφερε το πρόσωπό του κοντά στο κορμί μου.

«Τι έχουμε εδώ»;

 Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου. 

«Τα βυζιά μου». 

Είδα το βλέμμα του να ακολουθεί τις γραμμές του σώματός μου, τον είδα να προσέχει το σχήμα του δοχείου με το ζιπέλαιο που είχα χωμένο στην μπροστινή τσέπη. Μετά με κοίταξε στα μάτια για μια αστραφτερή, παγωμένη στιγμή. Υπάρχουν μερικά ζώα στα οποία δεν πρέπει να δείχνεις φόβο, πρέπει να τους δίνεις το χέρι για να το μυρίσουν. (σελ. 80)

Η Αθήνα παρουσιάζεται μουντή, θολή, επικίνδυνη, βίαιη με επαναστάτες, δραπέτες και απατεώνες. Η Χόφμαν γοητεύτηκε από τις πολυεπίπεδες ιστορίες που ανακάλυψε στη χώρα μας, τις διαφορετικές γειτονιές, τις παραδόσεις, τη ζεστασιά του τόπου, τη φιλοξενία και τη διανόηση.

Το βιβλίο είχε εκδοθεί, οι έρωτες ήταν παροδικοί και πλέον δεν έβρισκε κανένα νόημα να πρέπει να εξηγεί μπας και κρατούσαν λίγο παραπάνω. Πέρασαν χρόνια σιωπής και δουλειάς και περισσότερης σιωπής. Ο Μάιλο έγραψε τους Κράχτες για να βρει τη Μπράιντι. Τη φανταζόταν να κοιμάται στα πάρκα, να πλένει τα μαλλιά της στις δημόσιες τουαλέτες με σαπούνι για τα χέρια…[..]Η Μπράντι θα έβλεπε τα αρχικά της στην αφιέρωση, θα αναγνώριζε τις αναφορές στον Τζασπερ, του οποίου το όνομα ο Μάιλο δεν το είχε αλλάξει, θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο στίχο που έλεγε ότι έμενε στο Σάλφορντ και θα ερχόταν να τον βρει. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. (σελ. 164-165)

 

Cara Hoffman

 

Με το βιβλίο που θα εκδώσει ο Μάιλο με τον τίτλο «Κράχτες» έχει σκοπό να βρει τη Μπράιντι, να τη φέρει ξανά κοντά του και μέσα από τις ενέργειες του καταλαβαίνουμε όπως σοφά είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης πώς ό,τι δε συνέβη, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Η Μπράντι έβλεπε κάτι το υπερβατικό στους κατεστραμμένους άντρες, τους συμβουλευόταν, όχι ψάχνοντας οιωνούς για αυτά που θα της έκαναν, αλλά λες και ήταν μάντεις που αποκάλυπταν τις ρωγμές ανάμεσα σε τούτον τον κόσμο και σε κάποιον άλλο. Σαν να κατείχαν πληροφορίες στη μελέτη των οποίων εκείνη είχε αφιερώσει τη ζωή της. Κι έτσι είχε μια δύναμη που μέχρι τότε ο Μάιλο δεν είχε διακρίνει. Φαινόταν παντού πάνω της. (σελ. 198-199)

Οι αντιήρωες της Χόφμαν δύσκολα θα ξεχαστούν. Είναι σκληροί, σημαδεμένοι από την φθορά του καιρού, σέξι, άγριοι και πολυμήχανοι. Είναι οι «παράνομοι» που τρέχουν να ξεφύγουν και αρνούνται να δεχτούν τις κοινωνικές επιταγές.

Μια ιστορία φιλίας, αγάπης και επιβίωσης για δυνατούς ανθρώπους που αγαπούν τις εξερευνήσεις, που δεν το βάζουν κάτω στα δύσκολα και δεν εκδιώκονται αλλά ηθελημένα επιθυμούν να χαθούν. Φεύγοντας όμως από την ασφαλή αίσθηση του ανήκειν κάποιοι τα καταφέρνουν και κάποιοι όχι….

Η Κάρα Χόφμαν (γενν. ΗΠΑ, 1969) μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα σε Αθήνα και Νέα Υόρκη. Από το πρώτο της βιβλίο ξεχώρισε ως μια πολύ ιδιαίτερη και αντιπροσωπευτική φωνή τής νέας αμερικανικής γενιάς συγγραφέων και τα μυθιστορήματά της βρίσκονται πάντα στις λίστες μεγάλων εφημερίδων με τα «βιβλία της χρονιάς». Έχει διδάξει στα κολλέγια St. John’s και Goddard, καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αρθρογραφεί στους New York Times, στο Paris Review, στο Bookforum, στο Daily Beast, στο Rolling Stone και είναι ιδρυτικό μέλος του Anarchist Review of Books.

 

 

* H Γεωργία Χάρδα είναι βιβλιόφιλη δημοσιογράφος 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top