Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Σκάκι με το άλλο μισό της ύπαρξής μας
27/07/2021, 8:40 μμ

Σκάκι με το άλλο μισό της ύπαρξής μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Ελένη Γκίκα, “Προσωπαγνωσία”. Δημοσιογραφικό θρίλερ, Εκδόσεις ΑΩ, Καλύβια Αττικής, Μάϊος του 2021, σελ. 156

 

Αληθινά πικρό βιβλίο με διαρκείς παραπομπές που τονίζουν την διακειμενική μοναξιά μας, τώρα που όλη η γη έγινε μια στάνη και αν βγεις απέξω θα σε φάει ο κακός ο λύκος του παραμυθιού, μα ακόμα κι αν παραμείνεις μέσα πάλι θα σε σφάξει ο τσοπάνης θυσία στην ανάσταση και στην ανάταση άλλων.

Για εμάς έμεινε η αναστάσιμη οδύνη εκείνων που επιμένουν στην φερεγγυότητα των ιδανικών και στην θαλπωρή της Ποίησης όταν Υψηλή είναι, απογειώσιμη κι απογειωτική.

Κι αν σκεφτείς ότι θυσιάσαμε το εγώ μας στο προσκύνημα άλλων εγωϊσμών, κουβαλητές νερού σε μύλους παρασίτων.

Νερό μέσα σε σουρωτήρι, κρατιέται; Δεν κρατιέται.

Κι η τόση λογιοσύνη μας έχει να αντιπαλέψει με την κομπορρημοσύνη των άλλων, που υπερτερούν σε θράσος και σε θυμό, εναντίον του εαυτού τους και εναντίον του πλησίον.

Εμείς γεννηθήκαμε για την Αγάπη και δεν κάναμε σημαία τον εαυτό μας αλλά σκύψαμε δουλικά να μας μαστιγώσουν ανεμικές και θύελλες των εποχών που ισοπέδωσαν τα πάντα, άφησαν αλώβητοι όμως την ανθρωπιά μας.

Μοναχικοί και τραγικοί, με μόνη παρέα τους ομοίους μας, όταν δεν βγάζουν κι εκείνοι ασπίδες με δηλητηριασμένα καρφιά για να μας εμποδίσουν από το τόσο κλάμα που είναι πάντα κολλητικό.

Όχι, δεν πρόκειται για αυτολύπηση, αλλά για δίκαιη οργή, για εξομολογουμένη αμαρτία που δεν διαπράξαμε όσο ήταν ακόμα καιρός. Επειδή εμείς δεν αντέξαμε να πατήσουμε επί πτωμάτων, να ξεπουλήσουμε την ιδεολογία μας σε ρυπαρούς βωμούς, εκεί που λατρεύεται το χρήμα και ο αμοραλισμός.

Η ακεραιότητα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία και στην απομόνωση, όταν πέφτουν οι κεραυνοί που κάνουν τη νύχτα-μέρα. Κι όταν η γη «φωτίζεται πια με κεραυνούς» όπως γράφει ο χαροκαμένος και αδικημένος Τεννεσσή Γουίλλιαμς στο καταχωνιασμένο θεατρικό του έργο «Όχι για αηδόνια» (Not about nightingales). (που ανέβηκε πριν από μερικά χρόνια στην Αθήνα χάρη στον ευρηματικό και επινοητικό, ποιητικό σκηνοθέτη Αλέξανδρο Κοέν), τότε η προσωπαγνωσία είναι καταφυγή και λύση για τις ευαίσθητες ψυχές που στοιχειώνουν τα «Μονόπρακτα» του μεγάλου δραματουργού.

Αυτόν μου θυμίζει η ηρωίδα αυτού του ιδιότυπου θρίλερ που συνέγραψε, συνέλαβε κι εκπόνησε η δραστική και δαιμονίως βιτριολική μούσα μου Ελένη Γκίκα. Κάτω από τα ψευδώνυμα και την παρελκυστική δήλωση πως «οιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική» παρελαύνουν πολλά γνωστά και άγνωστα του δημοσιογραφικού χώρου που συναγωνίζονται σε χυδαιότητα όχι τους άλλους αλλά τον ίδιο τον σκοτεινό εαυτό τους.

 

Ελένη Γκίκα

 

Καταλήξαμε να παίζουμε σκάκι με το άλλο μισό της ύπαρξής μας προκειμένου να διασωθούμε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του σύγχρονου εγκλεισμού των νεοπτώχων.

Ακόμα όμως κι έτσι, τραγουδάμε ακόμα, γράφουμε, υπάρχουμε, ακόμα κι αμισθί, ιδίοις αναλώμασιν στις ηλεκτρονικές σελίδες του αέρα που καλύπτει σαν σκοτεινή και μαύρη υλοενέργεια τα διαστήματα ανάμεσα στους φωτεινούς στοχασμούς μας.

Θα αντέξουμε. Όταν γράφονται παρόμοια βιβλία έχουμε χρέος και καθήκον να αντέξουμε και να φέρουμε την νέα Αναγέννηση, την Άνοιξη, πολλά χελιδόνια μαζί. Τρεφόμενα με κουνούπια. Όσο αηδιαστικά κι αν είναι. Αμβροσία και νέκταρ μάς περιμένουν στη Νήσο των Μακάρων.

 

 

 

* O Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top