Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Παράθυρο στον κόσμο
29/05/2019, 10:42 πμ

Παράθυρο στον κόσμο

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Αλεξία Καλογεροπούλου «Λέξεις στην άμμο», εκδ. 24 Γράμματα

 

Αν τις γράψεις στην άμμο μπορεί να σβηστούν, είναι η αλήθεια. Το θέμα είναι οι λέξεις να γράφονται στις καρδιές των ανθρώπων. Η Αλεξία Καλογεροπούλου (ψυχολόγος με ειδίκευση  στις Πολιτισμικές Σπουδές και στην Ανθρώπινη Επικοινωνία) στην πρώτη της ποιητική συλλογή «Λέξεις στην άμμο» μας χαρίζει βλέμμα καθαρό, διάφανο. Είναι σαν να μην αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, όλα τα ψηλαφίζει με τις λέξεις. Ώρες ώρες είναι σαν να μονολογεί, να ανοίγει τις σκέψεις της σαν  παράθυρο στον κόσμο. Για τούτο χρησιμοποιεί περισσότερο το α’ ενικό πρόσωπο και ενίοτε το α’ πληθυντικό για να επικοινωνήσει τα ποιήματά της στον αναγνώστη.

Τίποτα περίπλοκο, στρεβλό ή -έστω-ενοχλητικό. Τρόπος απλός, άμεσος, ευθύς.

Η ποιήτρια αναρωτιέται πώς θα ναι το αύριο. Στο ποίημα «Κορυφές» γράφει: «Ανέβηκα στις κορυφές/μήπως από ‘κει δω πώς θα ‘ναι το αύριο./Μα μάταιος κόπος./Δεν ήρθες εσύ. Ούτε και οι άλλοι./Μόνο ένα σμήνος πουλιά είδα να φεύγει,/για πού δεν ξέρω./Πώς άλλωστε θα μπορούσα./Αυτά ανοίγουν τα φτερά και χάνονται,/ενώ εγώ,εδώ,φίηνη πάντα,/μαζεύω κλωνάρια και άνθη,/στεφάνι ένδοξο μια μέρα να πλέξω./»

Αλλού δηλώνει πόσο αγαπούσε τις μέρες τις γεμάτες με φως και έρωτα(ποίημα «Επιστροφή»).Ενώ στους «Αναστοχασμούς» ρωτά τι να ‘ναι η ευτυχία.

Παίρνει απλές, καθημερινές στιγμές, που κρατά στη μνήμη της και τις ανασυνθέτει, τις βάζει μέσα στο ποίημα, ίσως για τις εγκλωβίσει, να μην χαθούν ή ξεχαστούν, όπως στο ποίημα «Λιόγερμα».

Όταν τα ερωτηματικά πέφτουν βροχή δηλώνεται έντονη η ανάγκη για απαντήσεις που χρειάζεται να δοθούν για να διατηρηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες και να γίνει ίσως ένα διανοητικό ή συναισθηματικό προχώρημα. Η ποιήτρια είναι νέα και παρόλα αυτά μπαίνει τη διαδικασία του απολογισμού: «Και τελικά γίναμε ό,τι σιχαθήκαμε πιότερο στη ζωή./Λίγοι μικροί, ανέντιμοι μασκαράδες./Μα κάλλος πού; Kαι που αρετές;/Πού τόλμη για αλήθειες;/ Ένα ποτήρι άδειο μαρτυρά τη σκιώδη παρουσία μας./Δικαιολογίες αμέτρητες,/γραμμένες σε κόκκους άμμου,/έτοιμες να σώσουν όπως όπως μια ρημαγμένη αξιοπρέπεια,/όσα είμαστε και όσα δεν γίναμε/και μάλλον δεν θα γίνουμε ποτέ./» («Σκιές»)

 

Αλεξία Καλογεροπούλου

 

Επιθυμεί «να ξεμπλέξει του ίσκιου το κουβάρι», να πατάει πάνω στις αναμνήσεις γενναία, να καταθέτει μυθικές αφηγήσεις, να συνδιαλέγεται με την ελληνική φύση.

«Από ψηλά αντίκρισα δυο λιόδεντρα/τυλιγμένα στου ήλιου τη φωτεινή αγκαλιά./Οι κορμοί τους άκαμπτοι,/ασάλευτοι στο πέρασμα του χρόνου/με χρυσοπράσινα στολίδια στα κλαδιά/που χόρευαν ακούραστα/σε κάθε γλυκό σκίρτημα του ανέμου/Μαγευτική είναι πάντοτε η φύση της Ελλάδας.» («Δύο λιόδεντρα»)

Συνεχίζοντας την ανάγνωση, έχω την αίσθηση ότι το ποίημα «Τραγωδία» αναφέρεται στην τραγωδία στο Μάτι πέρσι το καλοκαίρι. Αλλά ακόμα κι αν η αφορμή δεν είναι αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό, όμως το εν λόγω ποίημα μας παραπέμπει εκεί:

 

Tραγωδία

 

Δεν πέρασε πολύς καιρός

που τα σπίτια και τα δέντρα στις φλόγες παραδόθηκαν,

άδικα και αναίτια,

και τώρα ανέμελοι, δήθεν περαστικοί,

με κύματα παλεύουμε, δυνάμεις ασύμμετρες.

Πώς να γλιτώσεις,

πώς να πενθήσεις,

πώς να συνδράμεις στον πόνο των άλλων.

Με ποια λόγια; Με τι;

Δεν είναι ποίηση σκοτεινή ούτε ποίηση μπλεγμένη με τον μοντερνισμό. Σε στίχο ελεύθερο, χωρίς ομοιοκαταληξία κινείται και εμπνέεται από αυτό που υπάρχει τριγύρω. Την μάνα, την Ελλάδα, την κόρη Ερατώ, την αίσθηση της σαγήνης, τα ανθρώπινα ελαττώματα, όπως η φλυαρία. Χωρίς εξεζητημένες φράσεις, λεκτική ακράτεια ή δαιδαλώδεις μεταφορές, κυνηγά το φως και την ομορφιά εστιάζοντας το βλέμμα της στο ουσιώδες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top