Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Όλη η αφήγηση είναι μια περιπλάνηση
21/06/2023, 2:00 πμ

Όλη η αφήγηση είναι μια περιπλάνηση

Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος // *

 

«Ο Χρόνος Πάλι», Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη

 

Ο Χρόνος Πάλι έτσι τιτλοφορείται το αυτοβιογραφικό βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Πατάκη από την σειρά Η Κουζίνα Του Συγγραφέα : ο τόπος κατά τον Μισέλ Φαϊς όπου διασταυρώνεται η περιπέτεια της γραφής και η γραφή της περιπέτειας σε μια συναρπαστική αφήγηση. Ομολογημένες ή ανομολόγητες συνταγές, βιωμένες ή επινοημένες γεύσεις, προσωπικά ή δάνεια υλικά απαρτίζουν τον χώρο όπου, κάθε φορά, μαγειρεύεται το κείμενο. […]  

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ανάμεσα σε τρεις βιβλιοθήκες: οι δύο ήταν του πατέρα μου η τρίτη ήταν του αγαπημένου θείου μου που έμενε στην ίδια πολυκατοικία: ο θείος Μήτσος – πιονιέρος της σύγχρονης γεωπονίας- πέθανε όταν ήμουν δεκατριών ετών, ο θάνατος του επιβράδυνε την αγροτική μεταρρύθμιση, τον αναδασμό της γης. Από εκείνον κληρονόμησα τα άπαντα των αρχαίων συγγραφέων, το ταλέντο της κηπουρικής (που, στην περίπτωση μου, εκδηλώθηκε σε προχωρημένη ηλικία), καθώς και δύο – τρία πράγματα χωρίς όνομα: αγαπούσαμε κι οι δυο μας την καλή ζωή, τη ζωή, ποτέ δεν παρηγορήθηκα για τον θάνατο του.  

Το ξανθό κοριτσάκι -ντυμένο μπαλαρίνα- του εξωφύλλου είναι η συγγραφέας. Μια συγγραφέας αιρετική, διανοούμενη. Ένας πνευματικός άνθρωπος. Δεν διστάζει να σηκώνει παντιέρα εναντίον στο κατεστημένο. Γράφει τις αλήθειες της δίχως δεύτερες σκέψεις. Μιλάει αυθόρμητα. Αναρωτιέται. Ο Χρόνος πάλι τείνει να είναι το δικός της αυτοβιογραφικό σημείωμα. Μαθαίνουμε άγνωστες πλευρές της ζωής της, διεισδύουμε -όσο μας επιτρέπει- στην ζωή της από την νηπιακή ηλικία μέχρι σήμερα. Γινόμαστε συνταξιδιώτες στα ταξίδια της: Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Λος Άντζελες. Αφρική. 

Η ζωή μου ανάμεσα στα κτίρια: στη Μονμάρτη, στον 13ο τομέα του Παρισιού, και πάλι στη Μονμάρτη, στην πλατεία Κλισύ, στο Ρεντ Χοκ του Μπρούκλυν, στο Άλφαμπετ Σίτυ, στο Σάουντβιου του Μπρονξ, στο Βένις της Καλιφόρνιας, ύστερα πάλι στη Νέα Υόρκη, στη 15η Οδό, στο Τσέλσι.[…]
Αναρωτιέται για την έμπνευση: Τι είναι έμπνευση: δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν αν έχω δικαίωμα να επικαλούμαι κάτι που δεν μπορώ να ορίσω με ακρίβεια. Μήπως πρόκειται για διαδικασία που αφορά μόνον μεγάλους δημιουργούς; Μήπως το μόνο που απομένει σ’ εμάς τους υπολοίπους είναι να μαζεύουμε τα ρινίσματα, τα πριονίδια, τα απορρίμματα της έμπνευσης των ”μεγάλων”; Ούτε σ’ αυτό έχω απάντηση.[…]  

Στην συνέχεια αναφέρεται στο παιχνίδι της αυτοβιογραφίας: Πως διηγείται κανείς τη ζωή του: κωπηλατεί, τσαλαβουτώντας, στην αλήθεια και στο ψέμα, στις αναμνήσεις και στις φαντασιώσεις, τα πρόσωπα – πραγματικά και μυθοπλαστικά- συγχέονται όπως οι δύο γυναίκες στην Περσόνα του Μπέργκμαν. Κανείς δεν μας ξέρει πραγματικά, ζούμε μέσα σ’ ένα περίγραμμα που έχουν φτιάξει για μας οι άλλοι. Στο παιχνίδι της αυτοβιογραφίας, ανατρέχει κανείς στην ”σχιζοφρένεια” κλείνεται στη σιωπή, ύστερα μιλάει χωρίς ειρμό, επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια.[…] 

Από το βιβλίο δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι αναφορές της στην Αριστερά. Μεταξύ άλλων αναφέρει: Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στην Αριστερά και έβλεπα ό,τι οι άλλοι κοιτούσαν. Ανάμεσα στα βιβλία που έπεσαν στην αγκαλιά μου όταν διαλύθηκαν οι βιβλιοθήκες του πατέρα μου (από τις μετακομίσεις, τις αρρώστιες, τον θάνατο) ήταν οι εκδόσεις της Επιθεώρησης Τέχνης και οι ογκώδεις τόμοι της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ: ο μαρξισμός διασκευασμένος σε λενινισμό, διδαχές και μανιφέστα, μεγάλα χορταστικά μυθιστορήματα εικονογραφημένα με ρωσικούς ιμπρεσσιονιστικούς πίνακες, συλλογές ποιημάτων που δεν διάβασε κανείς μας. Κι ακόμα, σωσμένα από τη λογοκρισία και τη βλακεία, κείμενα του Φουριέ, του Όουεν, των σοσιαλιστών ουτοπιστών που με οδήγησαν αργότερα στις σπουδές γύρω από τις πολεοδομικές ουτοπίες.[…] 

 

Σώτη Τριανταφύλλου

 

Πολλές αναφορές σε θέματα Φιλοσοφίας, στις λογοτεχνικές συντροφιές, στο λογοτεχνικό ύφος, στην Ιστορία, στον έρωτα, στα αυτοκίνητα, στα καλοκαίρια που χάθηκαν μα σε όλα τα κεφάλαια δεν λείπουν οι αναφορές της στην μουσική.  

Γράφει: Αν ήταν να παρομοιάσω τη ζωή μου με μια μορφή τέχνης: γκραφφίτι, γκραφφίτι στο Μπάουερυ, γκραφφίτι στη Λεωφόρο Σαιντ Αν στο Μπρονξ, γκραφφίτι στα βαγόνιατης γραμμής 6 από τη Γέφυρα του Μπρούκλυν ώς το Χαντς Πόιντ, γκραφφίτι, τέχνη του σπρέυ.
Όλη η αφήγηση είναι μια περιπλάνηση όπως γράφει και η ίδια η συγγραφέας: η περιπλάνηση ήταν μια κατάσταση διαρκούς σφάλματος, η παραμονή στην ψευδαίσθηση και στην αβεβαιότητα: σαν τον περιπλανώμενο Ιουδαίο αναζητούσα τη γης της επαγγελίας, στην πραγματικότητα αναζητούσα την αλήθεια, την αυθεντική εμπειρία της ύπαρξης. Η περιπλάνηση κατέληξε σ’ έναν χαρούμενο σκεπτικισμό: στη γαλήνια αποδοχή του μη- νοήματος, σε μια στάση αναχωρητισμού και, ταυτοχρόνως, ύπαρξης μέσα στον κόσμο.  

 

 

* Ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος είναι συγγραφέας, θεολόγος, αρθρογράφος & ραδιοφωνικός παραγωγός. Eίναι απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει μαθητεύσει σε προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με περιεχόμενο την Δημοσιογραφία & ΜΜΕ.

To 2019 βραβεύτηκε για το έργο, την ενεργή παρουσία του στα γράμματα και για την σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα του με το βραβείο  «ΝΕΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ» από το Λογοτεχνικό Περιοδικό Κέφαλος.

Επίσης, ο  Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων (ΕΠΟΚ) επέλεξε την ποιητική συλλογή « Μπλακ νόμπελ»  ως Βιβλίο Χρονιάς 2019. Το 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ», νουβέλα -εκδ. Οδός Πανός [Τέταρτη έκδοση]. Τ0 2022 κυκλοφόρησε το πέμπτο  του βιβλίο  «Ο Χείμαρρος Των Κέδρων», ποιητική συλλογή, από τις εκδόσεις Οδός Πανός – το οποίο σημείωσε επιτυχία και ως θεατρική παράσταση από τον Διεθνή Πολιτιστικό Σύλλογο ΟΡΙΖΩΝ. 

Είναι μέλος της  Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.  

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top