Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ξοδεμένη δύναμη”
14/09/2022, 7:43 πμ

Διήγημα: “Ξοδεμένη δύναμη”

Της Κατερίνας Τσαμπά // *

 

 

 

 

Ξοδεμένη δύναμη

 

Γνώριζες άραγε πόση δύναμη είχε μέσα σου;

Πάντα είχες, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο την είχες θάψει για να αφήσεις τη δύναμη κάποιου άλλου να φανεί…

Κάποτε κλήθηκες να αποδείξεις σε πολλούς πόσο δυνατή είσαι. Σε κάλεσε η ίδια η ζωή όταν ο άντρας σου, που τόσο αγάπησες και πίστεψες, σε κακοποίησε βάναυσα. Κι όμως, εσφαλμένα ερμήνευσες εκείνη την αδυναμία σου ως δύναμη. Επειδή δεν φανέρωνες σε κανέναν τι συνέβαινε. Όμως δεν ήταν δύναμη εκείνη…

***

Όλα ξεκίνησαν με ένα χαστούκι. Το ανοιχτό χέρι έκλεισε σε γροθιά και σε άγγιξε με βία. Το επόμενο ήταν κλωτσιά. Κι εσύ δεν μιλούσες. Γιατί;

Ένιωθες ενοχές. Γιατί;

Μάλλον, γιατί όταν έπρεπε δεν σε στήριξε κανείς, δεν σε έκαναν να πιστέψεις στον εαυτό σου. Δεν σε αγάπησαν αρκετά, ώστε να αγαπήσεις κι εσύ τον εαυτό σου. Από μικρή σε τοποθέτησαν στη θέση του ενόχου για όλα. Εσύ έφταιγες που έριξες το γάλα κι ας ήσουν μόλις 5 χρονών. Εσύ έφταιγες που έκαψες το φαγητό κι ας ήσουν μόλις 10. Εσύ έφταιγες που λέρωσες τα σεντόνια με την περίοδό σου κι ας ήσουν κοριτσάκι 12 χρονών. Εσύ, εσύ, για όλα εσύ!

Πώς, να σε αγαπήσεις; Έφτασες στα 28 σου να πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου έναντι ενός βίαιου χαρακτήρα, ενός απάνθρωπου που έβαζε μπροστά το εγώ του και τα θέλω του. Εσύ δεν υπήρχες. Και δεν υπήρχες για πολλά χρόνια.

Ξέρω. Μπορεί να ξέχασες τη δύναμή σου αλλά δεν ξέχασες τη φορά εκείνη που σε έτρεξε η γειτόνισσα στο νοσοκομείο. Που σου κάνανε ράμματα στο πρόσωπο και στο κεφάλι, αλλά η καρδιά σου λαβωμένη βαθιά, συνέχιζε να αιμορραγεί και κανένα ράμμα δεν την έπιανε. Τίποτα δεν μπορούσε να την επουλώσει.

Η καρδιά σου έμελλε να αιμορραγεί για χρόνια!

Ήσουν 35 όταν το αποφάσισες! 7 ολόκληρα χρόνια, έφαγες τα σωθικά σου σε μια κακοποιητική καθημερινότητα. Ήταν η φορά που σου κάνανε τα ράμματα.

Ήταν τότε που αποφάσισες να βάλεις εσύ, μόνη σου, ράμματα στην καρδιά σου και να μάθεις να την επουλώνεις μόνη σου. Να σε αγαπήσεις. Να σταματήσεις να νιώθεις ενοχές. Να αλλάξεις για να αλλάξει η πραγματικότητά σου!

Κι ήταν τότε που σιγά σιγά άρχισες να ανθίζεις. Μέρα τη μέρα, σύστηνες εσένα στον κόσμο από την αρχή. Κι ο κόσμος γινότανε πιο όμορφος, πιο χρωματιστός. Έφυγε το γκρίζο κι ήρθαν τα χρώματα. Έφυγε το δάκρυ κι ήρθε το χαμόγελο και καρφιτσώθηκε στα χείλη σου. Βρήκες την αισιοδοξία κι εκείνη βρήκε εσένα.

Ξανασυστήθηκες στους γονείς σου. Τους μίλησες ανοιχτά κι εκείνοι σ’ άκουσαν! Ναι! Τα είχες καταφέρει.

Έκανες καινούριες φιλίες, έδιωξες τις παλιές. Άλλαξες δουλειά. Ό,τι σε ενοχλούσε είχες πια τη δύναμη να το αλλάζεις ή έστω να το φέρνεις στα μέτρα σου.

Ήσουν καλά. Επιτέλους καλά! Και τα είχες καταφέρει!

Τώρα πια είσαι 50χρονών. Έχεις μια ήρεμη ζωή, είσαι πλήρης. Δεν ξέρω αν είσαι μόνη ή αν έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Μικρή σημασία έχει πια, γιατί πλέον είσαι καλά.

***

Είναι κάποια Δευτέρα και κάθεσαι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα. Πίνεις τον καφέ σου κοιτώντας αφηρημένα έξω στο μπαλκόνι. Το μάτι σου πέφτει σε ένα σπουργίτι, που έχει πέσει εκεί και μοιάζει τραυματισμένο. Το κοιτάς και θυμάσαι την τελευταία πράξη από την παλιά σου ζωή. Σηκώνεσαι από την πολυθρόνα, πλησιάζεις την μπαλκονόπορτα, την ανοίγεις και παίρνεις στα ζεστά σου χέρια το πουλί. Το κλείνεις απαλά στις παλάμες σου.

Ξέρεις ότι θα το γιατρέψεις. Θα ξαναπετάξει, όπως κι εσύ «πέταξες» ξανά κάποτε όταν κάποια άλλα χέρια σε αγκάλιασαν.

Και δεν θα σταματήσεις να πετάς ποτέ ξανά.

 

 

* Η Κατερίνα Τσαμπά είναι επιμελήτρια κειμένων και βιβλίων, writing coach και κειμενογράφος. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Οικονομικά στο ΑΠΘ. Διετέλεσε, για 24 συναπτά χρόνια, φοροτεχνικός όταν αποφάσισε να ακολουθήσει τα όνειρά της. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά της.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top