Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα fractal: “Του χεριού της”
26/09/2018, 12:04 πμ

Διήγημα fractal: “Του χεριού της”

Γράφει ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος // *

 

 

 

 

 

 

– του χεριού της-

 

Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου

 

(Μια γυναίκα κάθεται στην έδρα της άδειας σχολικής αίθουσας. Σχεδόν διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της, μα μπορείς να πεις πως τίποτα πάνω της δεν μαρτυρά την ηλικία της. Κάτι σημειώνει σε μια κόλα χαρτί, με ένταση και μάλλον με ενθουσιασμό, αν κρίνει κανείς από τη στάση του σώματος και τις κινήσεις της. Έτσι όπως είναι σκυμμένη πάνω από τη σελίδα, μοιάζει να προσπαθεί να αγκαλιάσει τις λέξεις της. Να τους φτιάξει μια φιλόξενη και ασφαλή φωλιά με τα χέρια της. Κάθε τόσο πίνει στα κλεφτά μια γουλιά καφέ από ένα μικρό φλιτζάνι. Η πόρτα ανοίγει και ένας νέος άνδρας περνά το κατώφλι της αίθουσας, χωρίς όμως να γίνει αντιληπτός από τη γυναίκα. Κάθεται στο τελευταίο θρανίο και την παρακολουθεί. Στο μεταξύ εκείνη σηκώνεται απ’ τη θέση της και στέκεται στην υπερυψωμένη έδρα, κοιτώντας στα χαμένα. Ο νέος αρχίζει να της μιλά, χωρίς και πάλι εκείνη να αντιλαμβάνεται την παρουσία του.)

Σε βλέπω. Στο ένα σου χέρι κρατάς ένα φλιτζάνι· καφές ελληνικός; Δεν πείσθηκες ακόμα; Σε βλέπω! Στο άλλο χαϊδεύεις με τον αντίχειρα ένα-ένα τα υπόλοιπα τέσσερα δάχτυλα. Νομίζω πως καταλαβαίνω. Θα μου επιτρέψεις.. Είναι τέσσερα νησιά αγκυροβολημένα στη θάλασσα της παλάμης σου, σε μια βουβή καταμέτρηση. Είναι η Σίκινος. Είναι η Ανάφη. Είναι η Αμοργός. Το μικρό σου δάχτυλο; Ναι, είναι μια βραχονησίδα. Εκεί μάλιστα, θα μου επιτρέψεις ξανά, τις νύχτες, η πέτρα και το σκοτάδι κλωσσάνε τ’ αυγό της ερημιάς. Με την αύριο, θα βγει απ’ αυτό τ’ αυγό, μια καινούρια ερημιά· ένας νεοσσός που θα χάσκει κοιτάζοντας όλα τα μπλε που τον κυκλώνουν και θα τρέφεται με τον αρμυρό αφρό τους. Σε βλέπω. Να, και πάλι απ’ την αρχή τα δάχτυλα. Δείκτης, μέσος, παράμεσος, μικρός. Παραδομένοι στο εξερευνητικό χάδι του αντίχειρα. Νομίζω πήρα πολύ θάρρος, όμως πες μου αυτό μόνο. Υπάρχει μήπως κάποια λεπτή αόρατη σκόνη που επιμένεις να ψηλαφίζεις; Ίσως κάποιο υπόλειμμα αιώνιου αλατιού; Ή είναι κάποιος δικός σου τρόπος να πεις ή να κρύψεις κάτι; Σε βλέπω και το ξέρεις απ’ την αρχή πως είν’ έτσι.. Όμως πρέπει να μ’ ακούσεις τώρα! Aπ’ αυτό το ελεύθερό χέρι σου ξεκίνησε να στάζει στα πόδια σου ένα Αιγαίο. Περίσσεια νερών· δε μπορεί να μη βρέχεσαι! Σε λίγο θα φτάσει ως εμένα. Θα πρέπει ν’ ανέβω στο θρανίο. Ναι βέβαια! Δε σε βλέπω πια! Πες κάτι τουλάχιστον! Νομίζω κάτι άκουσα τώρα. Ή ήταν ο ήχος των κυμάτων;

(Η γυναίκα παίρνει βαθειά ανάσα και ισορροπεί πάντα όρθια και κρατώντας το φλιτζάνι στο ένα χέρι. Με το άλλο κάνει ακόμα εκείνη τη χαρακτηριστική κίνηση και ανακοινώνει θριαμβευτικά: “Έτσι φτιάχνονται τα πέλαγα”. Ο νέος στέκεται όρθιος επάνω στο θρανίο μα δεν μπορεί πλέον να τη δει. Μόνο την ακούει και ‘κεινη ξαναλέει με σιγουριά: “Παιδιά, έτσι γίνεται”..)

 

 

 

 

* Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα όπου και κατοικεί μέχρι σήμερα. Κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές: “Αταξίδευτα” – εκδ. Poema 2015 (βραβείο Μαρία Πολυδούρη), “Μεσολάβηση” – εκδ. 24 γράμματα 2018. Σε ελεύθερη έκδοση ηλεκτρονικού βιβλίου (24 γράμματα) υπάρχουν οι ποιητικές  συλλογές “ημερολόγιο στρώματος.κομ” (2012) και “σημειώματα στην πέτρα”(2014)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top