Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Τα «θέλω» της ζωής
23/01/2024, 9:11 μμ

Τα «θέλω» της ζωής

Γράφει η Μαρία Σταυρίδου //

 

 

 

Συνήθως μιμούμαστε την οικογένεια και τους φίλους, θεωρούμε δεδομένο πως αυτοί είναι το πιο κατάλληλο πρότυπο για μας. Αναζητούμε ανάμεσα τους λοιπόν το χαρακτήρα που θα μας εμπνεύσει, που θα μας δώσει το κίνητρο ή το ερέθισμα ν΄αρχίσουμε να δουλεύουμε καλύτερα ίσως και πιο συστηματικά με τον εαυτό μας.

Όταν είμαστε πολύ νέοι δε γνωρίζουμε ακόμη ούτε τις αδυναμίες και τα κόμπλεξ μας, ούτε τα δυνατά μας σημεία. Είναι αδύνατο να τ΄αναγνωρίσουμε. Η δίψα για ζωή, η φιλοδοξία και η άνεση που μας δίνουν τα νιάτα μας τυφλώνουν, έχουμε την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος μας ανήκει, πως μπορούμε να προλάβουμε τα πάντα και ας χάνουμε κάθε μέρα πολύτιμο χρόνο.

Με το πέρασμα των χρόνων όμως και σχεδόν χωρίς να το θέλουμε, αρχίζουμε να ‘μεγαλώνουμε’ ίσως και να ‘ωριμάζουμε’. Αρχίζουμε να κατανοούμε τον τρόπο σκέψης μας, τα αξεπέραστα ‘θέλω’ και ‘αναζητώ’ της ίδια της ύπαρξης μας. Αρχίζουμε να ψηλαφίζουμε στο σκοτάδι τις ανάγκες, όχι μόνο του κορμιού, μα και της ψυχής μας.

Όλα αυτά που ξαφνικά μας γεμίζουν μ΄ένα αίσθημα αφόρητης ικανοποίησης, όλα αυτά που μας ξεδιψούν, που μας κάνουν να νιώθουμε πως είμαστε πλήρης… που μας δίνουν το κουράγιο και τη δύναμη ν΄απλώσουμε το χέρι στον άλλον και να ψιθυρίσουμε στο σκοτάδι

 

‘Είμαι καλά’

‘Είμαι εδώ χωρίς να θέλω να είμαι κάπου αλλού και είμαι καλά’.

 

Εγώ ως άνθρωπος άργησα να μάθω τον εαυτό μου, από πολύ νωρίς ήξερα πως δεν ήμουν αυτό που συνήθως αποκαλούν οι γύρω σου ‘ένας βολικός άνθρωπος’… όχι δεν ήμουν… το ήξερα από την πρώτη στιγμή που τα θέλω μου δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα θέλω των συνομηλίκων μου, η κλασσική περίπτωση θέλω να μεγαλώσω, να σπουδάσω, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, να συνεχίσω το οικογενειακό δέντρο δεν ίσχυε.

Δεν υπήρχαν ρομαντικά όνειρα με πριγκιπικά νυφικά, ατέλειωτα μωρουδιακά και έναν μοναδικό στόχο και σκοπό να κάνω ευτυχισμένο τον πρίγκηπα. Δεν υπήρχε ούτε ροζ συννεφάκι με πούλιες και φτερά, υπήρχαν μονάχα βιβλία και ατέλειωτα ταξίδια στα πέρατα της γης, υπήρχε ο αγώνας ν΄αναγνωριστώ ως ίσος πολίτης με τον αδελφό μου, που είχε κερδίσει το δικαίωμα της επιλογής και της ελεύθερης βούλησης από τα γεννοφάσκια του.

Υπήρχε η αγωνία να καλλιεργήσω το πνεύμα και το χαρακτήρα, να σταθώ δυνατή στο κορμί και το διάλογο, ικανή να πάρω τη ζωή στα χέρια και όχι μόνο μια κούφια ευχή για καλούς απογόνους.

Το χειρότερο απ΄όλα ήταν πως όλα αυτά και χιλιάδες ακόμη μικρά μυστικά που ήθελα να πραγματοποιήσω, τα υπόλοιπα θηλυκά στη ζωή μου τα έβρισκαν υπερβολικά ίσως και λιγάκι τρελά.

Η πιο σκληρή αντιπολίτευση που αντιμετώπισα ήταν οι ίδιες μου οι φίλες, τα θηλυκά που αισθανόταν την ίδια καταπίεση ίσως και χειρότερη με μένα, τα κορίτσια που δεν είχαν καν το δικαίωμα να επιλέξουν, ν΄αποφασίσουν, να σκεφτούν.

Για πολλά χρόνια δεν κατανοούσα την αντίδραση τους, πίστευα πως ήμουν εγω το πρόβλημα, πως κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα…

Πώς είναι δυνατόν να θέλεις να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, να ζήσεις όπως έζησε η μαμά… η γιαγιά… η γκοτζάγιαγια… και χιλιάδες γυναίκες σαν τις γυναίκες της οικογένειας;

Δεν ήταν πως έβρισκα λάθος την έννοια του γάμου – δεν είχα τίποτα απολύτως κατά του γάμου – απλώς έβρισκα πως δεν ήταν η μοναδική επιλογή για μια νέα γυναίκα. Φυσικά και θα παντρευόμουν αν έβρισκα τελικά τον άνδρα που θα μ΄έκανε να νιώθω σημαντική για τη ζωή του, αν μ΄έκανε να τον ερωτευθώ… τρελά… απόλυτα… μοναδικά …

Τελικά με το πέρασμα των χρόνων κατάφερα να βρω τις απαραίτητες ισορροπίες του εαυτού μου και να υπερασπιστώ τη γλυκιά φωνή που πάντα με υπενθύμιζε στο αυτί πως τα δικά μου θέλω απλώς είναι διαφορετικά από κάποια άλλα… δεν είναι τα πιο σωστά… ίσως να μην είναι και τα πιο συνηθισμένα… είναι όμως τα δικά μου και έχω υποχρέωση να τα σεβαστώ και να τ΄ακούσω… να τ΄αφήσω ν΄ανασάνουν ελεύθερα, να πετάξουν ψηλά για να βρουν το δικό τους μονοπάτι… το ‘Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα’ που θα τους αντιπροσωπεύει.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top