Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / ✔ Προδημοσίευση: Οι Τέσσερις Εποχές στην Ποίηση της Κικής Δημουλά (Δ΄ μέρος)
26/05/2021, 8:55 πμ

✔ Προδημοσίευση: Οι Τέσσερις Εποχές στην Ποίηση της Κικής Δημουλά (Δ΄ μέρος)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μούσσας //

 

 

Διαβάστε το Α΄Μέρος εδώ 

Διαβάστε το B΄Μέρος εδώ 

Διαβάστε το Γ΄Μέρος εδώ

 

 

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Ενότητα τέταρτη

 

 

Αντί επιλόγου

 

Οι τέσσερις εποχές της Δημουλά, ολοκληρώνονται με το «καλοκαίρι». Αυτή την αλμυρή εποχή του θερισμού, τη θαλασσινή, την ονειροφόρα των παιδικών μας χρόνων. Την εποχή που ταλαιπώρησε Καρούζο1 και Παπατζώνη2αλλά και που όρισε με τρόπο μοναδικό, την ποίηση του Ελύτη σχεδόν στο σύνολο της. Για τη Δημουλά, το καλοκαίρι δεν είναι η πιο σημαντική εποχή. Ίσως είναι, ο βροχερός χειμώνας. Κι όμως το θέρος της ποιήτριας εμφανίζεται νοσταλγικό και χαρακτηριστικά προσωπικό σε διάφορες συλλογές της. Εδώ, ας το πούμε, ανθολογώ μερικά από αυτά τα αφιερωματικά ποιήματά της, στη μοναδική εποχή που πείθει τον ανελέητο χρόνο να είναι λίγο (και για λίγο), πιο επιεικής μαζί μας, περισσότερο ράθυμος κι ανατολίτης.

Πολλές ευχαριστίες οφείλω στην κυρία Έλση Δημουλά, η οποία με ενδιαφέρον και αξιοσημείωτη στοργικότητα παρακολούθησε αυτές τις δημοσιεύσεις ενθαρρύνοντάς με σε όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης προσπάθειας.

ΚΜ

 

 

 

 

Κανείς δεν καταλάβαινε πως έφευγες.

Ενσωματώθηκες σε ξένη,

συμπαρασύρουσα αναχώρηση,

του θέρους.

 

(Μιμητική, ποιητική συλλογή «Το λίγο του κόσμου, 1971)

 

 

 

Πολύ κοντά στη θάλασσα τα πεύκα.

Πολλά τζιτζίκια κάθονται πάνω στα δέντρα,

όσα τ’ αβάσταχτα που κάθονται πάνω στις μέρες.

Οι φωνές τους, ριγμένες

στα κάτεργα της ζέστας,

όγκους καλοκαιριού φορτώνουν

στων μερμηγκιών το σβέλτο σκόνταμα,

στις φαρδιές πλάτες των ζουζουνισμών.

 

(Τα υπό-κινούμενα, ποιητική συλλογή: «Το τελευταίο σώμα μου»,1981)

 

 

 

 

 

 

Δεν θέλω να βλέπω

τους ασίγαστους πόθους της ζέστης,

τι εκμαυλισμούς τι όργια κουλουριάζει,

πως στις πυρακτωμένες αγκαλιές της,

ελαστικές για να μπορεί ν’ αρπάζει

το πιο μακρύ πιο ξέμακρο

του πάθους της σημείο,

μαγκώνει ακινητεί αποστεγνώνει

το σώμα του καλοκαιριού

του αγροτόπαιδου.

 

(Πιο άσπρο κι απ’ το άσπρο, ποιητική συλλογή: «Το τελευταίο σώμα μου»,1981)

 

 

 

 

Κάτι αρχές Ιουνίου με παρέσυραν εδώ

πρωτοετείς φοιτητές της άμμου.

Απόφοιτος εγώ. Με άριστα λυπήθηκα.

 

(Κατάνυξη αφρών, ποιητική συλλογή: «Χαίρε ποτέ», 1988)

 

 

 

 

 

Χτισμένο στις πλαγιές του μισοφέγγαρου το σπίτι.

Κρέμονταν το μπαλκόνι από την κληματαριά

βαρύ τσαμπί ονείρου που θα στρέξει

περί το τέλος του Αυγούστου και θα λείπω.

 

(Στη φιλοξενία, ποιητική συλλογή: «Η εφηβεία της λήθης», 1994)

 

 

 

 

Όπως και να’ ναι στο σημείο της πτώσης

γούβωσε λίγο ο Αύγουστος.

 

(Ούτως ή άλλως, ποιητική συλλογή: «Η εφηβεία της λήθης», 1994)

 

 

 

 

 

 

_________________

1 Πάει το καλοκαίρι. Επιτέλους! Αυτή η χυδαία εποχή στην Ελλάδα. Τουλάχιστον ένας χειμώνας αναχαιτίζει τη βλακεία των αισθησιασμών επιβάλλοντας αυτοσυγκέντρωση και υπαρκτική σοβαρότητα. Ν.Καρούζος 11.09.1986 / Οἰδίπους Τυραννούμενος καὶ ἄλλα ποιήματα, ΙΚΑΡΟΣ 2014, σελ.3

2 Εν ώρα θερινή. Τ.Παπατζώνης, Ανθολογία Ρ.Η.Αποστολίδη σελ. 1003

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top