✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Σπύρος Κιοσσές «Τσιγάρο βαρ;» εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 160

Μακρινές θείες, γειτόνισσες, πλανόδιοι πωλητές, περαστικοί, μάνες, παιδιά, περιθωριακοί τύποι, αδέσποτα – δευτερεύοντες χαρακτήρες που αξιώνουν κάποτε ν’ ακουστούν κι οι δικές τους ιστορίες. Μικροϊστορίες, δηλαδή «ιστορίες σύντομες σε έκταση» όπως αυτές που απαρτίζουν τη συλλογή· αλλά και «ιστορίες των μικρών αυτού του κόσμου», που κάνουν ένα φευγαλέο πέρασμα απ’ τη ζώ και την αντίληψη του αφηγητή. Όσο κρατάει ένα τσιγάρο. Αλήθεια, έχεις τσιγάρο; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Την παρατηρούσα όρθια, ακουμπισμένη στον τοίχο, να ρουφάει το τσιγάρο, σχηματίζοντας βαθιές κοιλότητες στα μάγουλα και κοιτώντας τον καπνό που φυσούσε να διαλύεται μπροστά της. Δυο πιθαμές σώμα όλη κι όλη, απροσδιόριστης ηλικίας. Στη δυσκολία να μαντέψεις τα χρόνια της συνέβαλλε και το κενό από δόντια στόμα, αλλά και οι αμέτρητες ρυτίδες του προσώπου της. Ποτάμια βαθιά της χαράκωναν το δέρμα· νερά παχύρρευστα κι ορμητικά, που διακλαδίζονταν σε δεκάδες παραποτάμους, μεταφέροντας, λες, στις κοίτες τους μια σκούρα ιλύ, αρχέγονη. Το βλέμμα της, πάντως, πέταγε σπίθες». (Από την έκδοση)
«Ο Σπύρος Κιοσσές μάς αποκαλύπτει το λεπτό του χιούμορ, μας δίνει με φινέτσα αξιομνημόνευτα περιστατικά, αλλά πρωτίστως μιλάει στην καρδιά με αλήθεια». (Καθημερινή)

 

Ξένη πεζογραφία:

David Mitchell «Claud Atlas», Μετάφραση: Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 640

Το σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα σε νέα μετάφραση
1850. Ο Άνταμ Γιούιν, ένας Αμερικανός συμβολαιογράφος, επιστρέφει από τα νησιά Τσάταμ στην Καλιφόρνια. Στο ταξίδι του τον προσεγγίζει ο γιατρός Δρ. Γκους που του κάνει μια θεραπεία για ένα σπάνιο είδος εγκεφαλικού παράσιτου…
1931, Βέλγιο. Ο Ρόμπερτ Φρόμπισερ, ένας αποκληρωμένος αμφισεξουαλικός συνθέτης, κατορθώνει να χωθεί στο σπίτι ενός καταβεβλημένου μαέστρου, της σαγηνευτικής συζύγου του και της νεαρής κόρης τους.
Δεκαετία του 70, Δυτική Ακτή. Η δημοσιογράφος Λουίζα Ρέι ανακαλύπτει έναν ιστό απληστίας και φόνου που απειλεί την ίδια της τη ζωή.
Και προχωράμε σε μια άδοξη Αγγλία του παρόντος· σε μια κορεάτικη υπερδύναμη του κοντινού μέλλοντος όπου ο νεοκαπιταλισμός είναι εκτός ελέγχου· και, τελικά, σε μια μετα-αποκαλυπτική Χαβάη στις ύστατες μέρες της Ιστορίας.
Η ιστορία όμως δεν σταματάει ούτε εδώ. Η αφήγηση γυρίζει σαν μπούμερανγκ στους αιώνες και τους τόπους, ακολουθώντας τη διαδρομή αντίστροφα, προς την αρχή. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει πώς συνδέονται οι χαρακτήρες του και πώς διαπλέκονται οι μοίρες τους. Αλλά και πώς οι ψυχές διαβαίνουνε τους ουρανούς του χρόνου, όπως τα νέφη διαβαίνουνε τους ουρανούς του κόσμου.
Το “Cloud Atlas” είναι ένας αλησμόνητος άθλος που έχει μετατραπεί από καλτ κλασικό σε παγκόσμιο φαινόμενο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ντράγκο Γιάντσαρ «Ακόμα και ο έρωτας», Μετάφραση: Λόισκα Αβαγιανού, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 370

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ KRESNIK 2018

Το 1941, μετά την επιβολή της ναζιστικής κατοχής στη Γιουγκοσλαβία, η σλοβενική πόλη του Μάριμπορ, μια πόλη ιστορικά, γλωσσικά και πολιτισμικά συνδεδεμένη με το γερμανικό παρελθόν, προσαρτάται στο Τρίτο Ράιχ και μετονομάζεται σε Μάρμπουργκ. Οι σχέσεις φίλων και γειτόνων κλονίζονται. Παράλληλα, ένα κίνημα αντίστασης οργανώνεται στα γύρω βουνά. Στον πυρήνα ετούτης της αφήγησης, όπου η Κεντρική Ευρώπη ακτινογραφείται σε μια ζοφερή και τραυματική περίοδο, υπάρχουν τρεις αξέχαστοι χαρακτήρες: ο Βαλεντίν που μάχεται με τους παρτιζάνους, η κοπέλα του, η Σόνια, και ο Λούντβιχ, αξιωματικός των Ες Ες, τον οποίο κάποτε αποκαλούσαν Λούντεκ. Ο πόλεμος ανατρέπει τις αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους και τον κόσμο. Οι ζωές τους εκτρέπονται και καταρρακώνονται. Ο τίτλος στο βραβευμένο μυθιστόρημα Ακόμα και ο έρωτας προέρχεται από έναν στίχο του Μπάιρον. Ο Ντράγκο Γιάντσαρ, μέσα από σύνθετα ερωτήματα και ουσιώδη διλήμματα, υμνεί τη θέληση, την αντοχή και την αξιοπρέπεια, όλες εκείνες τις αρετές που δοκιμάζονται από την τύχη και τη μοίρα. Κινούμενος εντυπωσιακά στον χρόνο, πότε αβάσταχτα ρεαλιστικός και πότε σαγηνευτικά λυρικός, επικυρώνει τη μεγάλη λογοτεχνική του αξία. (Από τον εκδότη)
«Το βιβλίο αυτό δεν είναι, όπως ίσως υπαινίσσεται ο τίτλος, μια απλή ρομαντική ιστορία, ούτε ένα απλό ιστορικό μυθιστόρημα, είναι πρωτίστως και κυρίως ένα βιβλίο για την αγάπη. Και περισσότερο από χρονικό ενός έρωτα σε περίοδο πολέμου, είναι ένα μυθιστόρημα για τον μοναχικό αγώνα ενός ανθρώπου να προστατέψει την αγάπη του και να τη διατηρήσει με κάθε κόστος, απέναντι σε όλους και όλα”. (Delo – Σλοβενία)
“Αριστουργηματικό το μυθιστόρημα του  Ντράγκο Γιάντσαρ με φόντο τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στη γενέτειρά του”. (Frankfurter Allgemeine Zeitung – Γερμανία)
“Υπέροχο βιβλίο, αισθαντικό και σοβαρό συνάμα”. (Le Figaro Magazine – Γαλλία)

Julia Seales «Ένας πολύ ευχάριστος φόνος», Μετάφραση: Αγγελική Κουνάδη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 472

Η δυναμική και ενθουσιώδης Μπεατρίς Στιλ απέχει πολύ από τη «σωστή δεσποινίδα» – είναι φριχτή στο κέντημα, δεν έχει κλίση στη μουσική και η ζωγραφική της είναι τόσο κακή που ο κόσμος τρομάζει. Παρ’ όλα αυτά, ζει μια απολύτως χαρούμενη ζωή με την οικογένειά της. Κρύβει όμως ένα μυστικό: έχει εμμονή με τα εγκλήματα για τα οποία διαβάζει στην εφημερίδα. Όταν οι Στιλ μαθαίνουν ότι ο περιζήτητος εργένης Έντμουντ Κρόουκσγουορθ θα παρευρεθεί στον φθινοπωρινό χορό, ελπίζουν ότι η άλλη τους κόρη, η Λουίζα, θα κατακτήσει την καρδιά του. Αν δεν τα καταφέρει, ο Μάρτιν Γκραμπ, ο απεχθής ξάδελφός τους, θα κληρονομήσει το οικογενειακό σπίτι και θα καταστραφούν. Κι έτσι η Μπεατρίς πρέπει να είναι τύπος και υπογραμμός… Πράγμα πολύ δύσκολο, ειδικά από τη στιγμή που στον χορό εμφανίζεται ένας κακόφημος αλλά γοητευτικός ντετέκτιβ. Ξαφνικά ο Κρόουκσγουορθ πέφτει νεκρός· είναι ξεκάθαρο ότι έχουν παγιδευτεί μαζί με έναν δολοφόνο. Η Μπεατρίς πρέπει να αφήσει για λίγο στην άκρη τους καλούς τρόπους και την ευπρέπεια, και να παλέψει για την απόδοση της δικαιοσύνης αλλά και για την εκπλήρωση των δικών της επιθυμιών. Πριν γίνει κι άλλος φόνος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ένα απολαυστικό κοκτέιλ που συνδυάζει στοιχεία από τη σειρά Bridgerton, την Υπερηφάνεια και προκατάληψη της Jane Austen και τη Miss Marple της Agatha Christie. Έξυπνο, ξεκαρδιστικό, γεμάτο σασπένς». (People)
«Προκλητικό, σατιρικό και τόσο μα τόσο διασκεδαστικό!» (Kirkus)
«Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Η Seales γοητεύει με το χιούμορ της, τη λεπτοδουλεμένη πλοκή και την σφιχτή αφήγηση». (Publishers Weekly)

Compressed by jpeg-recompress

Κουρτ Τουχόλσκι «Ράινσμπεργκ – Ανάκτορο Γκρίπσχολμ», Μετάφραση: Έμη Βαϊκούση, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 218

Το βιβλίο περιλαμβάνει δύο διαχρονικές ιστορίες του Κουρτ Τουχόλσκι. Στο διήγημα Ράινσμπεργκ (1912) η φοιτήτρια Κλερ ξεφεύγει από τη μονότονη καθημερινότητα του Βερολίνου και περνάει λίγες “ολοφώτεινες μέρες” μαζί με τον φίλο της Βόλφγκανγκ. Ταξιδεύουν με το τρένο ως “ζεύγος Γκαμπέτα” στην περιοχή του Βρανδεμβούργου, απολαμβάνουν το πανέμορφο τοπίο με το ανάκτορο του Φρειδερίκου Β’ του Μεγάλου, κάνουν βαρκάδα στη λίμνη, διανυκτερεύουν σε ένα ξενοδοχείο. Πειράγματα, ανώδυνα καβγαδάκια, έρωτας. Τα παιδιαρίσματα του νεαρού ζεύγους αντικατοπτρίζουν την ανέμελη ατμόσφαιρα της προπολεμικής εποχής. Στο σύντομο μυθιστόρημα Ανάκτορο Γκρίπσχολμ (1931) ο “Ντάντι” και η Λυδία, η αγαπημένη του “πριγκίπισσα”, πηγαίνουν διακοπές στη Σουηδία και καταλύουν σε ένα παράσπιτο κοντά σε μια λίμνη. Κατά την ειδυλλιακή διαμονή τους εκεί, το αρχικό ντουέτο γίνεται τρίο, ένα ερωτικό τρίο που μάλιστα απελευθερώνει ένα κοριτσάκι από την τυραννία της αυταρχικής διευθύντριας κάποιου οικοτροφείου. Η συγκεκριμένη περιπέτεια σημαδεύει το τέλος των διακοπών. Παρά την παιγνιώδη διάθεση που κυριαρχεί στην αφήγηση, ο συγγραφέας αποδίδει το ζοφερό κλίμα της μεσοπολεμικής περιόδου. (Από τον εκδότη)
“Ένα νεαρό ανύμφευτο ζευγάρι κάνει ένα ολιγοήμερο ταξίδι στην εξοχή. Πόσο σκανδαλώδες μπορεί να είναι αυτό; Το 1912 ήταν σίγουρα. Σήμερα πλέον, το δημοφιλές Ράινσμπεργκ του Κουρτ Τουχόλσκι συγκαταλέγεται στις πιο κλασικές ερωτικές ιστορίες”. (Deutsche Welle)
“Ο Τουχόλσκι επέλεξε στο Ανάκτορο Γκρίπσχολμ, το μοναδικό του μυθιστόρημα, να αποτυπώσει τις χαρές της ζωής. Και το έκανε με μια πρόζα τόσο απαστράπτουσα και πληθωρική που η πίκρα του αληθινού κόσμου να φαντάζει απλώς σαν μια παρείσακτη αδιακρισία”. (Publishers Weekly)
“Από τους κορυφαίους γραφιάδες της Γερμανίας στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η οξύνοια και η ευστροφία του Τουχόλσκι ήταν γνωστά φόβητρα για τους αντιπάλους του. Περισσότερο από κάθε άλλον, πάντως, εκείνος διέβλεψε αυτό που ερχόταν. Όσα ανατρεπτικά φανταζόταν για να διασκεδάσει και να προβληματίσει τους αναγνώστες αυτός ο πανέξυπνος συγγραφέας έφτασαν να επικυρωθούν από την αμείλικτη πραγματικότητα”. (The New York Times)

Γασσάν Καναφάνι «Άνθρωποι στον ήλιο», Μετάφραση: Νασίμ Αλατράς, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 176

– Γιατί το μέλλον περνάει μέσα από την έρημο;
– Γιατί ένας αντάρτης γίνεται ένας πολυλογάς που κρύβει τα όπλα του;
– Γιατί μια κοπέλα πέφτει με τη θέλησή της στα χέρια του βιαστή της;
– Γιατί τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ένας τυφλός και ένας κουφός;
Γύρω από αυτά -και πολλά άλλα- ερωτήματα, ο Γασσάν Καναφάνι, ο πλέον σημαντικός Παλαιστίνιος συγγραφέας, ο οποίος και αναδείχτηκε σε σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα, δομεί τις δυο νουβέλες (“Άνθρωποι στον Ήλιο” και “Ο τυφλός και ο κουφός”) που τον έκαναν διάσημο σ’ όλο τον κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Μελέτες- Δοκίμια:

Έλενα Φερράντε «Τα περιθώρια και η υπαγόρευση» Για την απόλαυση της ανάγνωσης και της γραφής, Μετάφραση: Δήμητρα Δότση, εκδ. Πατάκη, σελ. 144

Σ’ αυτό το σύντομο βιβλίο η Έλενα Φερράντε μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για τη δική της “περιπέτεια της γραφής” αλλά και αυτή συγγραφέων που τη σημάδεψαν. Πρόκειται για τρεις “διαλέξεις” και ένα δοκίμιο, όπου η συγγραφέας της “Τετραλογίας της Νάπολης” επιστρέφει στα πρώτα συγγραφικά της χρόνια, θυμάται ακόμη πιο πίσω τα μαθητικά της τετράδια, τη διαρκή πάλη που μέχρι και σήμερα τη χαρακτηρίζει: να προσπαθεί πάντα να μένει μέσα στο πλαίσιο ενώ πάντα λαχταράει να το σπάσει. Η Έλενα Φερράντε είναι εδώ εξομολογητική, ενίοτε αυτοσαρκαστική, ενώ ανατρέχει ξανά και ξανά στη σκέψη και στο έργο άλλων δημιουργών προκειμένου να βρει απαντήσεις, όπως στην Γκάσπαρα Στάμπα, στη Γερτρούδη Στάιν, στην Έμιλυ Ντίκινσον, στην Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, αλλά και στον Δάντη. Μέσα από τις δικές της αμφιβολίες και τα δικά της ερωτηματικά, η Φερράντε εξερευνά, μαζί μας, ακόμη ευρύτερα πεδία της τέχνης της γραφής, αλλά και της τέχνης γενικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γόχαν Ίγκς «Το γραφείο – Ο πάπας Πίος ΙΒ’ και οι εβραίοι», Μετάφραση: Άγγελος Μουταφίδης, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 544

Τι γνώριζε ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ για τις θηριωδίες που διαπράττονταν κατά τη διάρκεια του Πολέμου, και πότε πληροφορήθηκε για αυτές; Άραγε, η Αγία Έδρα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να συντρέξει τα θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας; Τα μέχρι πρότινος αδημοσίευτα αρχεία της Γραμματείας του Κράτους της Αγίας Έδρας έρχονται να ρίξουν για πρώτη φορά φως στον ρόλο του Πίου ΙΒ΄ και του Βατικανού κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου: στην αλληλογραφία του με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ με στόχο την αποτροπή της κλιμάκωσης του πολέμου, στην υποστήριξη που προσέφερε στο δίκτυο της «Οδού Διαφυγής» της Ρώμης για να βοηθήσει τους διωκόμενους, στις διπλωματικές προσπάθειες της Αγίας Έδρας να αναστρέψει την πολιτική του Τρίτου Ράιχ, στην απόρριψη των φυλετικών νόμων του Πετέν, στην οργανωμένη τέλεση εσπευσμένων βαπτίσεων προκειμένου χιλιάδες Εβραίοι να αποφύγουν τον εκτοπισμό ή, ακόμα, στην καταγγελία των ναζιστών ιερέων που κυβερνούσαν τη Σλοβακία. Τούτα τα μοναδικά ντοκουμέντα αποκαλύπτουν την υπόγεια επιρροή του Βατικανού και τον κρίσιμο ρόλο που έπαιξε ο Πάπας στην κατεχόμενη από τους ναζί ευρωπαϊκή ήπειρο. Πρόκειται για την τέχνη της «ήπιας» διπλωματίας σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της.

Καρλ Μαρξ «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» Απάντηση στη «Φιλοσοφία της Αθλιότητας» του κ. Προυντόν, Μετάφραση: Θανάσης Γιούρας, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 328

Η Αθλιότητα της φιλοσοφίας του Καρλ Μαρξ, δημοσιευμένη το 1847 ως “απάντηση στη Φιλοσοφία της αθλιότητας του κ. Προυντόν”, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του κριτικού στοχαστή. Με την πραγματεία αυτή ο Μαρξ αρθρώνει μια σειρά επιχειρημάτων, τα οποία στη συνέχεια θα αναπτυχθούν και θα συγκροτήσουν τις βασικές έννοιες και κατηγορίες της μαρξικής φιλοσοφίας και πολιτικής οικονομίας.
Στο έργο αυτό έννοιες όπως “καταμερισμός της εργασίας”, “ανταγωνισμός”, “μηχανές” και πάνω απ’ όλα “αξία” (με τα κατηγορήματά της) αποτελούν πλέον αντικείμενα διεξοδικής κριτικής, με την οποία ελέγχεται συν τοις άλλοις και ο συγκαιρινός φιλοσοφικός λόγος. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στην Αθλιότητα της φιλοσοφίας η κριτική αναπροσανατολίζεται αναφορικά με την αποτίμηση της εγελιανής φιλοσοφίας πέρα από τις όποιες σχηματικές ερμηνείες της.
Το γεγονός δε ότι η κριτική αυτή εκφράζεται μέσα από ένα συγγραφικό ύφος το οποίο περιλαμβάνει ισότιμα τη λογική ανάλυση και τον ειρωνικό σχολιασμό συμβάλλει στην αναγνωστική απόλαυση του κειμένου.
Η νέα μετάφραση από τον Θανάση Γκιούρα λαμβάνει υπόψη το επίπεδο έρευνας που έχει αναπτυχθεί στο πλαίσιο των Απάντων (MEGA) των Μαρξ και Ένγκελς και συνοδεύεται από ιστορικά παραρτήματα, καθώς και από έναν ενημερωτικό Πρόλογο του μεταφραστή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κώστας Σερέζης «Σε τόνο προσωπικό» Μελέτες, δοκίμια, αφηγήσεις, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 256

«Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά δεν γερνάει ποτέ» έλεγε ο Φραντς Κάφκα. Πόσω μάλλον αυτός που δημιουργεί ομορφιά. Οι σελίδες αυτής της έκδοσης αναφέρονται σε ανθρώπους που δημιούργησαν ομορφιά, ο καθένας στον τομέα του και στον τόπο του. Στην Κύπρο και την Ελλάδα. Την ομορφιά που ταυτίζεται με την αλήθεια. Από τον Γιώργο Σεφέρη ως τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη και τον Βάσο Καραγιώργη. Και είναι αγέραστη γιατί την προσέγγισαν με τρόπο που θα μείνει. Στα γράμματα, στην πληροφόρηση, στην επιστήμη και μερικώς στην πολιτική, με βάση τη συνέπεια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι προσεγγίσεις ανθρώπων και έργων μέσα από την κριτική σκέψη, τον δοκιμιογραφικό λόγο και την αφηγηματική επιλογή γίνονται, εκτός των άλλων, και στο επίπεδο προσωπικών εμπειριών, εκτίμησης και γνωριμιών, εξού και ο τίτλος Σε τόνο προσωπικό.

 

Ποίηση:

Δάφνη Νικήτα «Στιλέτα», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 56

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Η παράγκα
στο δάσος
είναι ευλογία
όπως τα αδέσποτα
σκυλιά που
σώθηκαν
[Από την έκδοση]

Αντζελίνα Αβράμογλου «Έτερον εκαρτερών», εκδ. Ενύπνιο, σελ. 70

Ζυγίζω την ψυχή μου
Δεν είναι πια υπέρβαρη
Ζυγίζω το όνειρο
Δεν είναι πια λιποβαρές (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)