Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Χρήστος Τζανάκος στο εργαστήρι του συγγραφέα
30/04/2024, 9:10 μμ

Ο Χρήστος Τζανάκος στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

 

«Το ἀείζωον», εκδόσεις Ιωλκός, 2024

Σε χαλεπούς καιρούς που στιγματίζουν στην ψυχή των ανθρώπων τον θεό Φόβο έρχεται μια κατάθεση ψυχής στην παλαίστρα όλων αυτών που φοβούνται να αντιμετωπίσουν την ζωή. Όλων αυτών που επιλέγουν την σκιά από το μεγαλείο του φωτός.

«…Πίδακες ξεχειλίζουν τον κατήφορο προς την Αυγήτειρα, μεθυσμένοι από το αίμα το λευκό γονατίζουν στην προφητεία την κόρη να ιριδίσουν την στιγμή που η ματιά χύνεται στων εσθλών την απιστία. Βώλακες με οδηγούν στο σιντριβάνι που η Ψυχή τάισε τον έρωτα. Εσμός ζώων γύρω μου πίνει τον άλφα του απέθαντου, την ζήση να χαλινώσει. Γλώσσες γνέθουν το έμπυο μυρώνοντας με άγος τον κάθε παλμό. Σάρκες σταυρώνουν την αμόλυντη ενώ το απόλυτο μιαίνει το ψυχοβόρο σθένος. Τότε όμως είναι που το κώνειο ζωή προσδίδει στης νύχτας τον σφυγμό, στο νήμα της ουσίας, στην Αλήθεια….»

Μετά την στηλίτευση των γραπτών κειμένων της αρχαίας κοσμοθέασης, πλησιάζουμε ολοένα στην εξερεύνηση του εσωτερικού εαυτού ψάχνοντας μανιωδώς ο καθένας την αλήθεια του. Η ψυχή επανέρχεται στο υλικό πεδίο να βρει τις απολαύσεις που ξέχασε με τον θάνατο.

Εκεί όμως αντιμετωπίζει την Αγάπη η οποία της βάζει εμπόδια μέχρι να φτάσει στην εξιλέωση της.

Μέσα στο ἀείζωον θα αμφισβητήσουμε το μονοπάτι μας, τον Θάνατο ως έννοιες του Τώρα, θα περιηγηθούμε στην ουσία της Ψυχής αναζητώντας την ευδαιμονία, και θα συγχρονιστούμε από τον κόσμο του εύπλαστου με την Αρχή, την Μία ως μοναδική αρετή στο κλάσμα της Μονάς που ισούται με την Αγάπη. Ένα υπαρξιακό ταξίδι στο Είναι, σε καθετί που οι φιλοσοφίες των πάντων προσπαθούν να εξισώσουν.

‘’-Ελεώ το ψύχος

στο εύψυχο·

στην εκβολή τη νέκρωση

με μύρο ανανήφω.

-Ταρίχευσε το Φως να βρω εγώ η Ψυχή την Ζώσα.

Μείνε, τώρα που ο έρωτας οδυσσάμενος

το αιμόφυρτο εγχύνει:

‘…στοῦ δοξαριοῦ τὸ δέσιμο ἀκουμπώντας τὴ σαγίτα

καὶ στό θρονί του καθιστός, κόκκα τραβάει καὶ κόρδα,

κι ὀμπρός του σημαδεύοντας ρίχνει· καὶ τὰ πελέκια

τὸ βέλος τὸ χαλκόδετο περνάει μὲς ἀπ’ τὶς τρύπες,

ἀράδα ἀπ’ τὸ στειλιάρι τὸ πρῶτο, κι ὄξω βγαίνει…

-Στις σκιαμαχίες των ύστατων

ο Ραψωδός

το σύμψυχον μου παύει:

‘…μπροστά απ΄του Ωκεανού τα ρείθρα κι απ΄τον Λευκό τον Βράχο,

…φτάνω δίχως άργητα στο ασφοδελό λιβάδι,

κει πέρα που οι ψυχές πορεύονται,

των πεθαμένων οι ίσκιοι…’’

 

Μέσα από εμπόδια και εσωτερικές αναζητήσεις η ηρωίδα αναζητά την ουσία της και εκπλήσσεται όταν στο τέλος ανακαλύπτει το θαύμα της ενδελέχειας. Δεν υπάρχουν όρια και μέτρα στον αγώνα της Ευσέβειας και, όταν το Ήθος κατασπαράζεται από το λυκαυγές, τότε η Μία η ηρωίδα καταφεύγει στο μοναδικό σημείο που καλείται να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό: στο σκοτάδι. Μια αναζήτηση που δεν γνωρίζουμε αν πετυχαίνει να εξαγνίσει τις σκωπτικές αμφισβητήσεις του είναι μας. Όμως καθώς η ιστορία μας ξεκινά με ιαχές, το κοσμικό ταξίδι της Ψυχής δεν μπορεί πάρα να οδηγήσει τον αναγνώστη στην κάθαρση.

«…Είναι η λήθη που συννεφιάζει την ευδαιμονία του ξένου μέσα από το δυνητικό. Όμως, δεν θύω και ας με έχουν μαγαρίσει, έτσι σκεφτόταν ο Αναξαγόρας ο ανήλιος. Περιπλανηθήκαμε με έλκηθρα φωτός σε πλάνες λαξεύοντας πίθους βροχής. Ως αρρηφόροι κρεμάμενοι δίπλα σε στοχαστές αποφασίσαμε να αποδομήσουμε τον απόκοσμο μεγαλύνοντας το σκιόφως. Κάθε πλεύση που εξεγείραμε μας οδήγησε στο βυθό μπροστά σε Ατλαντίδες, σαν το Πιστεύω ακόμα θαμπό να ήταν. Η δυσαρμονία μας δίδαξε την άνωση, όταν στάζοντας μέσα από τα εντόσθια γενεών το κεντρί του μυστικισμού αναγέννησε τον ῥόον του επιθέματος εύω· χαράσσοντας το στην παλάμη του Εκατόμπεδου σου προφέρει την πιο περιεκτική συζήτηση για την θεωρία του Παν…»

>>> https://iolcos.gr/eshop/titlos/to-aeizoon/ <<<

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top