Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ο κύριος Λάκης, ο Κάμπριο..”
26/07/2023, 9:30 πμ

Διήγημα: “Ο κύριος Λάκης, ο Κάμπριο..”

Της Αγγελικής Γεωργίου Κατζιλιέρη // *

 

 

 

Ο κύριος Λάκης, ο Κάμπριο..

 

Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο μοναδικοί, που τους θυμάσαι για πάντα … Όσα χρόνια και αν περάσουν … Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο κύριος Λάκης… Τον είχαμε γείτονα στο εξοχικό μας στην Κορινθία και τον ξέραμε από πιτσιρίκια … Ο κύριος Λάκης ο Κάμπριο… Έτσι τον λέγαμε, επειδή είχε ένα μικρό τζιπάκι κάμπριο… Μας έβαζε όλα τα παιδιά πάνω και μας κατέβαζε στην παραλία όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας, τις πιο πολλές μέρες… Βλέπετε, είχε μεγάλη κατηφόρα στο πήγαινε και μεγάλη ανηφόρα στο γύρνα… Και γι αυτό όμως πάλι φρόντιζε ο κύριος Λάκης… Ακόμα τον βλέπω μπροστά μου ολοζώντανο, όταν κλείνω τα μάτια.. Και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια… Ψηλός, ξερακιανός, καλοστεκούμενος… Ηλιοκαμένος και περιποιημένος πάντα … Άσπρα ρούχα, πάντα μοντέρνα, χρυσή καδένα με σταυρό στο λαιμό… Μαύρα μαλλιά ατίθασα… Μαύρα μάτια έξυπνα και φωτεινό χαμόγελο, καλοσυνάτο… Ήταν ο άτιμος, η ψυχή της γειτονιάς… Όλοι τον αγαπούσαν κι όλους τους πρόσεχε … Αφορμή ήθελε για να οργανώνει φαγοπότια και χορούς… Ήθελε τη γειτονιά ζωντανή και χαρούμενη και έκανε τα πάντα γι αυτό…. Και από μπλα μπλα, γλώσσα δεν έβαζε μέσα του.. Ατελείωτες κουβενταρίες με τους μεγάλους, απίστευτες διηγήσεις σε μας… Όλο φιγούρα έκανε και μας έλεγε τις ιστορίες του εκείνα τα υπέροχα καλοκαιρινά βράδια των παιδικών μας χρονών… Εργένης καθώς ήταν, αποζητούσε την παρέα μας και το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό για όλους… Εμείς, τα κορίτσια, λατρεύαμε τις ιστορίες αγάπης που μας έλεγε για τους χαμένους έρωτες του στα νιάτα του.. Γύρω στα 50 τότε, ήθελε την ησυχία του… Στεφάνι μέχρι τότε δεν είχε βάλει… Και ας το ‘χε μαράζι η μάνα του, μιας και ήταν μοναχογιός και χαϊδεμένος… Ήταν όμως το παιδί μιας μεγάλης αγάπης, ενός μεγάλου έρωτα… Έτσι έλεγε και ο ίδιος για τον εαυτό του και ένα βράδυ μας είπε την ιστορία των γονιών του… Οι γονείς του, ο Πέτρος και η Σοφία, ήταν από ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου… Εκεί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν..

Εκείνος ο μεγαλύτερος γιος μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας και εκείνη κόρη κτηνοτρόφων… Δύσκολα χρόνια, λίγο μετά την κατοχή.. Η Σοφία όμως είχε μια ατυχία ακόμα: έχασε τη μητέρα της, όταν ήταν 10 χρονών από ανίατη αρρώστια και έμεινε ορφανή… Ο πατέρας της, μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα, παντρεύτηκε μια άλλη γυναίκα από διπλανό χωριό. Η Σοφία απέκτησε μητριά… Ήταν μια δύστροπη, κακομαθημένη και κακιά γυναίκα, που δεν αγάπησε ποτέ το καημένο το κορίτσι… Ο πατέρας της, όλη μέρα με τα ζώα του, ούτε που έβλεπε τι γινόταν στο σπίτι τους… Η Σοφία έκανε υπομονή και δεν παραπονιόταν…. Δεχόταν καρτερικά κάθε ιδιοτροπία της.. Μόνο στον Πέτρο της τα έλεγε όλα… Εκείνος την ένιωθε και την στήριζε.. Τα δυο παιδιά, με 2 χρόνια διαφορά, είχαν συνδεθεί με έρωτα τρυφερό, που, όσο μεγάλωναν, άνθιζε όλο και περισσότερο.. Όμως κι άλλη τραγωδία βρήκε την Σοφία.. Πέθανε ξαφνικά από ανακοπή και ο πατέρας της και έμεινε μόνη στα χέρια της κακιάς μητριάς, που εντωμεταξύ είχε κάνει και ένα δικό της κοριτσάκι… Εκείνο το είχε στα μετάξια και την Σοφία στα κάτεργα… Ώσπου μια μέρα εντελώς ξαφνικά της ανακοίνωσε ότι θα την έστελνε στην Αμερική σε συγγενείς για να δουλέψει και να την παντρέψουν αυτοί εκεί… Ταράχτηκε η Σοφία, παρακάλεσε γονατιστή να μείνει, αλλά δεν πέτυχε τίποτα… Τα χαρτιά είχαν ήδη ετοιμαστεί.. Θα την έπαιρνε μαζί του στο Σικάγο ένας συγχωριανός τους που έφευγε και εκείνος.. Έπεσε να πεθάνει η Σοφία. Χάλασε τον κόσμο ο Πέτρος… Ήταν όμως μόλις 17 χρονών εκείνος και 15 εκείνη… Έρμαια στη μοίρα τους… Έκλαψαν πικρά για το χωρισμό τους … Ο Πέτρος, ανήμπορος να την κρατήσει, της ζήτησε να κάνει υπομονή… Να πάει στο Σικάγο, να δουλέψει, αλλά να αρνηθεί να παντρευτεί άλλον… Ο ίδιος θα πήγαινε στην Καλαμάτα, στον κάμπο, να δουλέψει με το θείο του και μόλις μάζευε τα λεφτά θα πήγαινε να την ζητήσει σε γάμο και να την φέρει πίσω … Έτσι και έγινε… Η Σοφία πήγε στο Σικάγο και έπιασε δουλειά σε ένα εστιατόριο… Οι θείοι της την επέβλεπαν και έψαχναν να της βρουν γαμπρό… Εκείνη όλο και απέφευγε τα προξενιά, λέγοντας ότι είναι μικρή… Ο Πέτρος δεν σταματούσε να της γράφει και να δουλεύει ασταμάτητα στις ελιές, στα αμπέλια, στα μποστάνια… Της έλεγε να τον περιμένει … Και μετά από 3 χρόνια μάζεψε επιτέλους τα λεφτά…. Πήρε το αεροπλάνο και να σου τον στο Σικάγο… Ανείπωτη η χαρά της Σοφίας όταν τον είδε μπροστά της ολόκληρο άντρα πια … Και εκείνος δεν πίστευε αυτό που έβλεπε… Από την μικρή του Σοφία είχε μπροστά του μια όμορφη γυναίκα… Χωρίς άλλο έτρεξε στους συγγενείς της και τη ζήτησε σε γάμο… Εκείνοι δίστασαν στην αρχή, αλλά μπροστά στο πείσμα του, υποχώρησαν… Είδαν ότι ήταν καλό παιδί, τον αγαπούσε και η Σοφία και έτσι έδωσαν την ευχή τους… Οι δυο νέοι έκατσαν 5 χρόνια στην Αμερική και δούλεψαν σκληρά… Μάζεψαν κάποια χρήματα και γύρισαν πίσω στο χωριό τους… Εκεί

ήθελαν να ζήσουν και να στήσουν το σπιτικό τους… Άνοιξαν μια ταβέρνα και ζούσαν ευτυχισμένοι… Η κακιά μητριά σκύλιασε από το κακό της, όταν είδε την προκοπή τους, αλλά ο Πέτρος δεν την άφησε ποτέ πια να πλησιάσει τη Σοφία του… Τότε γεννήθηκε το μοναχοπαίδι τους, ο κύριος Λάκης, ο γείτονας μας, ο επονομαζόμενος “Κάμπριο”… Το παιδί του μεγάλου έρωτα τους…. Εκείνο το βράδυ σε μια σύναξη της γειτονιάς, μεταξύ κρασιού και κουβεντούλας, ευθυμίας και χορού, μάθαμε την ιστορία του… Και εκείνος συγκινήθηκε, γιατί είχε χάσει πια τους γονείς του… Εμείς τον θαυμάσαμε για άλλη μια φορά και χορτάσαμε από την καλοσύνη και την γενναιοδωρία του και εκείνη τη βραδιά… Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο κύριος Λάκης, ο Γκάμπριο, που γέμισε τα παιδικά μας καλοκαίρια με αξέχαστες γλυκές αναμνήσεις… Το σπίτι του σήμερα στην Κορινθία είναι κλειστό και παραμελημένο … Το κάμπριο τζιπάκι του, σκουριασμένο στο πάρκινγκ του παρατημένο ψιθυρίζει έρημο τα τραγούδια μας, όταν μας κατέβαζε για μπάνιο.. Εκείνος, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένα πρωϊνό ενώ κολυμπούσε, όπως κάθε μέρα, με τα αγαπημένα του μαύρα βατραχοπέδιλα… Ήταν πάνω από 80 χρονών, ζωντανός και ευτυχισμένος! Έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα! Λεβέντη, χαρούμενο και χορτασμένο! Ήταν άλλωστε το παιδί μιας αγάπης μεγάλης! Πως αλλιώς μπορούσε να ήταν!

 

 

 

* Η Αγγελική Γεωργίου Κατζιλιέρη είναι Φιλόλογος. Ζει και εργάζεται σε Λύκειο του Π. Φαλήρου. Τελείωσε το τμήμα Αρχαιολογίας και ιστορίας της Τέχνης στην Αθήνα. Είναι μητέρα δυο παιδιών και διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της. Αγαπά την τέχνη και ιδιαίτερα την ζωγραφική, το θέατρο και τη λογοτεχνία! Ζωγραφίζει και γράφει από πάντα!

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top