Fractal

☆ Γιάννης Δημητράκης: ΡΕΣΤΑ! Παρασκευή πρώι, Μάζεψε τ’ άλογά του και του μυστικούς κώδικές του, κι ανέβηκε πια στον Ουρανό

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

 

 

 

 

Rania Kapeliari

30 Απριλίου στις 9:04 π.μ. · Σου είπα που χάθηκες μετά την «Μέδουσα»; Μου είπες, Άσε, πήγα και ήρθα, Σου είπα έλα να δείξουμε την δουλειά σου; μου χάρισες ένα ζωγραφιστό μενταγιόν, σου είπα θα έρθουμε στο εργαστήριο στην Παιανία, μου είπες, θα κάνουμε μεγάλη γιορτή με τσίπουρα και μεζέδες… Στο Κολλέγιο, μπροστά σε πολύ κόσμο, όταν παρουσίασα την δουλειά σου σαν τον καλύτερο σχεδιαστή που ήξερα, εσύ κρύφτηκες ντροπαλά στη σκιά… Σε αγαπούσαν πολλοί, αλλά εσύ ήθελες να σε αγαπήσουν οι Πήγασοι…

 

 

 

Ευτυχώς που πρόλαβαν να με προϊδεάσουν απ’ το τηλέφωνο. Αλλά και πώς γίνεται να μη σε κάψει ο κεραυνός.

Στην ίδια αυλή παίξαμε και χορέψαμε, με πάντρεψες κι ήσουν το πρώτο μου εξώφυλλο, είχα τ’ όνομα της μάνας σου επακριβώς. Ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω το πόση αδυναμία σου είχα, ούτε και τόλμησα να σου ζητήσω συνέντευξη, αισθανόμουν μικρή πάντα κι ανεπαρκής, κοιτούσα τα ποστ που ανέβαζες μέχρι την τελευταία στιγμή και παρηγοριόμουν «αντέχει», χαμογελούσα με τα «Ρέστα» και τα λάικ, ήξερα ήταν το δικό μας «γεια χαρά» και τώρα να ‘μαι αναλφάβητη κι ανεπαρκής με το αυτοάνοσο σε πλήρη άνθιση σαν τις ντάλιες σας, και να πρέπει να σ’ αποχαιρετήσω, λέω. Αλλά πως αποχαιρετά κάποιος το χέρι και το πόδι του, μήπως μου περισσεύουν οι ρίζες; Τ’ αγόρια του σογιού, χούι το ‘χετε, να φεύγετε νωρίς! αδέλφια δεν έχω, εσείς είστε τ’ αδέλφια μου, το ξέρατε, και να που με πιέζουν οι χρόνοι και τώρα θα καταφύγω και πάλι στην προσφιλή μου αντιγραφή:

 

 

 

«Έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος / εικαστικός Γιάννης Δημητράκης. Γεννήθηκε το 1958 στην Παιανία Αττικής όπου έζησε και εργάστηκε. Από το 1980 έως το 1986 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με δασκάλους τους Δ. Κοκκινίδη, Β. Δημητρέα, Δ. Μυταρά και Θ. Εξαρχόπουλο. Από το 1978 έχει παρουσιάσει δεκαπέντε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Από το 1991 υπήρξε ο καλλιτεχνικός επιμελητής των εκδόσεων Μπιλιέτο. Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες πινακοθήκες και σε ιδιωτικές συλλογές.

 

 

 

Βιβλία του:

  • «Ημερολόγιο» 1983-84, Αθήνα, Σείριος, 1984
  • «Χειρόγραφα», Αθήνα, Υάκινθος, 1986
  • «Ασκήσεις Ακριβείας», Θεσσαλονίκη, Μπιλιέτο, 1991
  • «Μίνωος Μίτος», Αθήνα, Μπιλιέτο, 1993
  • «Σκάφη», Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, Τχ 1 Απρίλιος- Ιούνιος 1994
  • «Πράσσειν Άλογα» Παιανία, Μπιλιέτο, 1995
  • «Πέτρινα Φανάρια» , Παιανία, Μπιλιέτο, 1998
  • «Ημερολόγιο 1983- 2000: Επτά αποσπάσματα» Παιανία, Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, Τ.χ. 26, Ιούλιος- Σεπτέμβριος 2000
  • «Το χελιδόνι και ο Χείρων: Μια ιστορία και δέκα έξι ζωγραφιές», Παιανία, Εκδόσεις Μπιλιέτο, 2000

 

 

 

 

 

Χαρακτηριστικό είναι ένα μήνυμα που περιγράφει του Γιάννη τη διαδρομή: «Αν η ανιδιοτέλεια είχε πρόσωπο αυτό ήσουν εσύ αγαπημένε φίλε. Ο Δήμος Παιανίας η πόλη μας φτωχότερη από την αξιοπρέπεια σου, το ήθος σου, την παιδεία, την καλλιτεχνική δημιουργία σου, την προσφορά σου στον πολιτισμό του τόπου μας.»

 

 

 

 

Χάρης Καμπουρίδης

29 Απριλίου στις 7:56 μ.μ. · ΑΞΙΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΣ: Από νωρίς είχα γοητευθεί από την δημιουργική μείξη ‘αυτόματης σουρεαλιστικής γραφής’ και ρεαλιστικών/εξπρεσιονιστικών τύπων. … Ζώντας ο ίδιος οικογενειακώς στο Πόρτο Ράφτη για χρόνια, χαρήκαμε κ τη παρέα του. Φανατικός κάτοικος Παιανίας, είχε ζωντανέψει τις ‘αρβανίτικες’ αυτές περιοχές τριγύρω με πολιτιστικά κέντρα, εκθέσεις και εκδόσεις λεπτής Αισθητικής. Είμαστε φίλοι, μου λείπει ήδη.

 

 

 

 

Κι όσο για μένα…

Θα είσαι πάντα ο φίλος μου, ο ξάδελφός μου, ο κουμπάρος μου, οι θεϊκοί πίνακές σου στο σπίτι μου, Ένα τεράστιο ταλέντο που κόπηκε αλλά θα ανθίζει και θα ξανανθίζει στον χρόνο, Και η σημερινή μέρα για όσους σ’ αγαπάμε, και είμαστε να ξέρεις, πολλοί, η Μεγάλη Παρασκευή,

Καλή Αντάμωση, Γιάννη μου, πέτα!

ε.

Άντε γεια!

 

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top