Fractal

Μιχάλης Δέλτα. Μία ζωή χωρίς επαναλήψεις (2ο μέρος).

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

# Διαβάστε το 1ο μέρος της συνέντευξης >>

 

Mikael Delta Edit 4 2 2015

 

Με τον Μιχάλη Δέλτα ξεφύγαμε. Ξεχάσαμε τη μουσική. Το 2015 επιστρέφει στις άλμπουμ κυκλοφορίες. Είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση γι’ αυτό. Μέχρι να φύγει η χρονιά, θα κυκλοφορήσει πολλή μουσική. Μόνο δημιουργικά για έναν καλλιτέχνη που ζει εντός της με τον δικό του τρόπο.

 

 

– Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησες άλμπουμ. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

– To «Inner City Life» είναι τίτλος που εμπνεύστηκα από ένα παλιό κομμάτι του Kevin Saunderson. Το κυκλοφορώ μέσω της «Cold Tear Records». Δισκογραφικής εταιρείας από τη Λιθουανία. Θα παρουσιάσω το άλμπουμ το Σάββατο, 28 Μαρτίου, στο «Ρομάντσο» μαζί τους φίλους μου Marsha (D.J. σετ) και Hior Chronik . Λίγο αργότερα, στα μέσα του Μαΐου, θα κυκλοφορήσει από άλλη δισκογραφική το ambient άλμπουμ που ηχογραφήσαμε με τον Hior Chronik και, αργότερα, στο τέλος της χρονιάς, ένα ακόμα άλμπουμ από ελληνική δισκογραφική εταιρεία. Το «Inner City Life» είναι πολύ κοντά στον ήχο του γερμανικού dub – techno. Το έγραψα στη διάρκεια των ταξιδιών μου Αθήνα–Βερολίνο, Βερολίνο–Αθήνα. Είναι ένα δρομολόγιο που πραγματοποίησα με απίστευτη συχνότητα τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι μία ινστρουμένταλ δουλειά. Έχει δικούς μου ήχους. Για μένα, είναι μία νοητή γέφυρα ανάμεσα σε δύο μοντέρνες πόλεις που με αφορούν πολύ και έχουν τρομακτικές διαφορές. Πηγαίνοντας στο Βερολίνο έχω τρομερή έμπνευση να γράφω μουσική. Και επιστρέφοντας στην Αθήνα βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Αυτό το κοντράστ των εντυπώσεων με εξιτάρει. Με κινητοποιεί. Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον να ενώσω αυτές τις δύο αντίθετες εικόνες που παίρνω μέσω της μουσικής.

 

– Κάποιος θα έλεγε πως η Αθήνα και το Βερολίνο είναι δύο επίκαιρες πόλεις για διαφορετικούς λόγους…

– Πηγαίνω στο Βερολίνο από το 1996. Προφανώς είναι μία πόλη που μου πάει πολύ. Δεν μου αρέσει τόσο το Λονδίνο. Με κουράζει. Μου φαίνεται επιθετικό. Μου αρέσουν πόλεις της Ισπανίας. Μου αρέσει το Παρίσι. Δεν έχω ταξιδέψει στην Ανατολή.

 

– Στην Κωνσταντινούπολη έχεις πάει;

– Έχω ρίζες από Σμύρνη–Κωνσταντινούπολη. Πριν 2 χρόνια πήγα εκεί. Απογοητεύτηκα. Αισθάνθηκα μία υποβόσκουσα βία. Ένα «κάτι» που στέκεται ανάμεσα στη στενοχώρια και τον θυμό. Είχα την αίσθηση πως η αρσενική βία έκανε κουμάντο στα πάντα. Αυτό μπορεί κάποιος να το βρίσκει ενδιαφέρον, όμως για μένα είναι απωθητικό. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω εκεί. Είτε εκεί, είτε στην Ελλάδα, είτε οπουδήποτε άλλου, θεωρώ πως ο άνδρας πρέπει να αλλάξει τη σχέση με τον εαυτό του. Οι γυναίκες έχουν βιαστεί πολλαπλώς. Κάποια στιγμή θα πάρουν εκδίκηση και θα είμαι με το μέρος τους. Έχουν ακούσει τα πάντα. Έχουν υποστεί τα πάντα. Ως πότε αυτό; Σήμερα ακούμε συχνά τη λέξη «bullying». Θεωρούμε πως είναι κάτι νέο. Και λέμε πως πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Συγγνώμη, αλλά η έννοια τού bullying έχει ρίζες στις ίδιες τις οικογένειές μας. Συγγνώμη, αλλά όταν ένας μπαμπάς πάει τον δεκαπεντάχρονο γιο του, τάχα μου για να μην γίνει πούστης, σε πουτάνα, αυτό δεν είναι bullying; Και ακόμα περισσότερο, ένα παιδί που υφίσταται αυτού του τύπου βία, ποια εικόνα θα αποκτήσει για τη γυναίκα μετά; Είμαι σίγουρος. Η αισθητική μας πεθαίνει. Και θεωρώ ανάγκη να αναβαθμίσουμε την σχέση μας με την παιδεία. Οι πάντες πρέπει να το κάνουν αυτό. Οι πάντες πρέπει να έχουν την δυνατότητα να μορφωθούν.

 

– Εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;

– Πλέον αυτά που κάνω, αυτά που λέω, τα κάνω πολύ συνειδητά. Το έκανα και με τους Στέρεο Νόβα στα εικοσιδύο μου, αλλά τότε δεν είχα ιδέα για τους λόγους που μου έβγαινε έτσι. Αυτό για εκείνη την εποχή ήταν απίστευτα χύμα αλλά πλέον αυτόν τον όρο τον άλλαξα. Πλέον γνωρίζω γιατί μιλάω, όταν μιλάω. Και γνωρίζω πως αυτό συχνά συμβαίνει λόγω δικών μου προσωπικών ανασφαλειών, που φλερτάρουν με την εγωϊσμό και τον ναρκισσισμό μου. Όπως και να έχει, τώρα είμαι εδώ. Και θεωρώ αυτή τη ζωή πέρασμα για μία επόμενη.

 

BERLIN 2014

 

– Τι δεν έχεις κάνει ακόμα;

– Περισσότερα ταξίδια.

 

– Μόνος;

– Μόνος; Ούτε στον παράδεισο δεν θα πάω μόνος.

 

– Μπορείς να καταλάβεις αν κάτι που ετοιμάζεσαι να κάνεις στη μουσική είναι λάθος; Και ακόμα περισσότερο, έχεις δοκιμάσει ποτέ να αναστήσεις μία μουσική που γνώριζες πως ήταν νεκρή;

-Θα απαντήσω το πρώτο σκέλος της ερώτησης με ένα παράδειγμα. Το 2008, είχα βαρεθεί την κλεισούρα τού home studio. Ήθελα να βγάλω άλμπουμ και αποφάσισα να το μιξάρω σε ένα ακριβό στούντιο με τον ηχολήπτη που ήθελα. Μετά από δύο μήνες δουλειάς και αφού πλήρωσα από την τσέπη μου 6.500 ευρώ, ένα βράδυ, όταν άκουσα ολοκληρωμένη την δουλειά που κάναμε, κόντεψα να τρελαθώ. Άρχισα να φωνάζω «Αυτό είναι ένα αίσχος! Δεν είναι νέο. Δεν είναι φρέσκο. Δεν είμαι εγώ εδώ αλλά μία επανάληψη του παλιότερου εαυτού μου». Την επόμενη μέρα πήρα τον ηχολήπτη που δουλεύαμε. Του είπα ευχαριστώ. Του ανακοίνωσα πως αυτή η δουλειά δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ. Τρελάθηκε. Μου έλεγε: «Είσαι κουρασμένος. Είσαι πιεσμένος» αλλά εγώ ήδη είχα πάρει την απόφαση μου. Σχεδόν αμέσως μετά από εκείνη την στιγμή άρχισα να δουλεύω νέα κομμάτια. Το άλμπουμ «Tech Me Away» ήταν αποτέλεσμα εκείνης της εποχής. Ήταν μία δουλειά που έτυχε πολύ καλής αποδοχής. Που είχε καλά κομμάτια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κυκλοφορήσω άλμπουμ που δεν θα άρεσε πρώτα σε μένα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ταλέντο, μπορώ να γίνομαι παρατηρητής του εαυτού μου. Μπορώ να κυκλοφορήσω άλμπουμ και να το κρίνω σαν να είμαι απλός ακροατής του. Αυτό με σώζει. Κατά τα άλλα, θεωρώ πως δεν υπάρχει νεκρή μουσική. Ίσως η εκπόρνευσή της προσεγγίζει τον θάνατο. Με ενοχλεί πολύ ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τη μουσική σήμερα. Όλοι «κατεβάζουν» μουσική. Δεν την ακούν απαραίτητα. Αυτό για μένα είναι νοσηρό.

 

– Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

– Θα ήθελα να κάνω όσα ταξίδια μπορώ. Όχι στο όνομα του μέλλοντος αλλά στο όνομα του σήμερα. Κατά μία άποψη το μέλλον δεν υφίσταται. Σημασία έχει να συντονίζομαι με το παρόν. Σε αυτό θέλω να βρίσκομαι.

 

# Περισσότερα γύρω από τον Μιχάλη Δέλτα υπάρχουν εδώ:

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top