Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Με την πείρα του διαρρεύσαντος εξαμήνου οδεύοντας προς το επόμενο
16/09/2020, 1:46 πμ

Με την πείρα του διαρρεύσαντος εξαμήνου οδεύοντας προς το επόμενο

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

 

Μετά απ’ όλα εκείνα που βιώσαμε το διαρρεύσαν εξάμηνο, γίναμε αρκετά σοφότεροι. Ή, τουλάχιστον, πιο έμπειροι και υποψιασμένοι. Είδαμε να διακινούνται και διαχέονται επιπολαιότητες του τύπου ότι η θεία κοινωνία στις εκκλησίες των ναών δεν αποτελεί παράγοντα κινδύνου της μόλυνσης από τον κορονοϊό και μάλιστα από χείλη μικρού αριθμού, ευτυχώς, καταξιωμένων και γνωστών επιστημόνων οι οποίοι δήλωναν δημόσια διαφορετικότερα και πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετα απ’ όσα  δίδασκαν, κάποια περίοδο, στους φοιτητές τους στις ιατρικές σχολές. Την ίδια στιγμή, εκείνη τη δυσχερή χρονική συγκυρία,  έκλεισαν για ένα διάστημα οι εκκλησίες σε ολόκληρη την επικράτεια ως μέσον αποφυγής συνάθροισης των πιστών και φυσικά αποτροπής μετάδοσης του παντοδύναμου, πρωτόγνωρου και ύπουλου ιού που απειλούσε ολόκληρη ουσιαστικά την ανθρωπότητα.

 

 

Την συγκεκριμένη απαγόρευση όμως επέβαλε, γιατί έτσι αναγκάστηκε, η Πολιτεία και όχι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, οι οποίοι θα μπορούσαν προηγουμένως να είχαν προτείνει την λειτουργία των ναών με ένα ελάχιστο και συγκεκριμένο αριθμό πιστών σε ικανή απόσταση μεταξύ των με τα γνωστά και απαραίτητα μέτρα ατομικής προστασίας, χωρίς να  προκύψουν οι ατέρμονες, εξαντλητικές και στο τέλος βαρετές συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων της Εκκλησίας, ιερωμένων, φερέλπιδων δημοσιογράφων, πιστών, αδιάφορων πολιτών και καθ’ ύλη αρμόδιων λοιμωξιολόγων σε τηλεοπτικές εκπομπές του δημοφιλούς συγχρωτισμού, τύπου ενώπιος ενωπίω. Ο Άλμπρεχτ Βέλμερ, αν πάμε κάπως πίσω χρονικά, σε πολλά κείμενά του επικεντρώθηκε στην πολιτική φιλοσοφία, εξετάζοντας  τους δεσμούς και τις εντάσεις μεταξύ των φιλελεύθερων βασικών δικαιωμάτων και των σύγχρονων ιδεών της δημοκρατίας και σημείωνε πως οι δημοκρατικά νομιμοποιημένες αποφάσεις δεν είναι αναγκαστικά δίκαιες και πως οι δίκαιες αποφάσεις, με τη σειρά τους, δεν είναι αναγκαστικά δημοκρατικά νομιμοποιημένες. Κι’ αν η απόφαση της Εκκλησίας ήταν και τότε, αναφερόμαστε στο προηγούμενο εξάμηνο, όπως και είναι πάντα, η σωτηρία των ψυχών και επέμενε να μείνουν ανοιχτοί οι ναοί, για την επίσημη Πολιτεία η υποχρέωση ήταν και είναι η σωτηρία των σωμάτων, πρωτίστως, και κυρίως όχι, προς Θεού, η σωτηρία της παραπαίουσας λόγω της πανδημίας οικονομίας. Το ίδιο σκηνικό παρατηρήθηκε και στην απαγόρευση των μετακινήσεών μας σε δημόσιους χώρους, με πληθώρα ευφάνταστων πολιτών να ομιλούν με ευκολία για αναβίωση του οργουελικού 1984, άλλοι έχοντας κατά νου υφέρπουσες συνωμοσιολογίες μίλησαν για δρομολόγηση ατέρμονων παρακολουθήσεων, και τόσα άλλα ευτράπελα, γνωστού όντος ότι η καλύτερη και πιστότερη μορφή παρακολούθησης και καταγραφή των απόψεων, στις μέρες μας, είναι το  φέισμπουκ, μεταξύ των πολλών άλλων παρεμφερών κοινωνικών δικτύων, ή ακόμα και η οποιαδήποτε κάρτα πληρωμής στα σουπερμάρκετ και όλα τα καταστήματα όπου καταγράφονται με λεπτομέρεια οι καταναλωτικές μας προτιμήσεις και γενικώς  οι κινήσεις μας. Η πανδημία τελικά, όσο και να μην το επιθυμούσαμε, είχε αρκετές παράπλευρες απώλειες τόσο σε ατομικό και θρησκευτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Το μέλλον θα δείξει, βέβαια,  αν και κατά πόσο αυτές θα συνεχιστούν να υφίστανται, εν γνώσει μας πάντα ότι αναμένεται η δημιουργία από τα διάφορα ερευνητικά ιατρικά κέντρα που δραστηριοποιούνται προς αυτό, του εμβολίου έναντι του ιού, χωρίς να αποτελεί αναγκαιότητα η περαιτέρω προσπάθεια κάποιων να δημιουργήσουν «αγέλες» εμβολιασμένων πολιτών ή μεγάλες ομάδες εχόντων αντισώματα απέναντι στον συγκεκριμένο ιό, ώστε να προφυλαχτούν οι άλλοι, οι ασθενέστεροι, οι πιο ηλικιωμένοι και να μην χρειασθεί τελικά να καταφύγουμε στις γνωστές  μαλθουσιανές τακτικές και μειώσεις πληθυσμιακών ομάδων λόγω λιμών και ασθενειών, εκτός των άλλων ευτράπελων που μας κληρονόμησε ο  γνωστός  Άγγλος κληρικός και λόγιος Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους και τα οποία θα έδιδαν για κάποιους αποτελεσματική λύση, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο παραπαίον ασφαλιστικό σύστημα των περισσότερων  κρατών με το θάνατο των ηλικιωμένων και βαριά ασθενούντων.

Και μπορεί ναι να μην υπάρχει στενή σχέση, για πολλούς,  και αλληλεγγύη μεταξύ των νεαρών ατόμων και των μεγαλύτερων, αλλά κάποιες  καλλιτεχνικές δημιουργίες με την ευκαιρία της πανδημίας, μας επαναφέρουν στην τάξη! Είναι  ο γνωστός πλέον πίνακας του Ισπανού Juan Lucena, αφιερωμένος σε όλους τους ηλικιωμένους που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια επειδή δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την πανδημία και ο οποίος παράλληλα απεικονίζει  τα παιδιά να αποχαιρετούν τους παππούδες και τις γιαγιάδες που «έφυγαν» από τη ζωή   λόγω του Covid-19. Είχε προηγηθεί βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, εκείνο το περίεργο τελείωμα της ταινίας «Sweet movie» του Ντούσαν Μακαβέγιεφ, στα 1974, με μουσική του Μάνου  Χατζιδάκι! Με το τραίνο των νεκρών γονέων και το «ξύπνημα» των μικρών παιδιών!

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top