Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Για μια χούφτα βινύλια
26/11/2014, 5:23 μμ

Για μια χούφτα βινύλια

Γράφει ο Reader’s digest //

 

0003429_195Για μια χούφτα βινύλια«Για μια χούφτα βινύλια» της Χίλντας Παπαδημητρίου, εκδ. «Μεταίχμιο», σελ. 384

 

Ο πολύ λογικός τίτλος για το συγκεκριμένο βιβλίο θα ήταν ο σαφώς πιο αντιεμπορικός και κλισέ «Για μια χούφτα αναμνήσεις». Όχι μόνο γιατί εξ’ ορισμού ένα ταξίδι στον κόσμο των κυκλικών δίσκων βινυλίου συνιστά μια βουτιά στον κόσμο των αναμνήσεων.

Συγγραφέας η Χίλντα Παπαδημητρίου, γνωστή από μια πλειάδα επιτυχημένων μεταφραστικών δουλειών αλλά και από παρουσιάσεις βιβλίων σχετικών με τη μουσική σε έντυπα ανάλογου περιεχομένου όπως το θρυλικό Ποπ και Ροκ, όπου αν δεν με απατά η μνήμη μου συνεργάστηκε στην εποχή που είχε αποχωρήσει από τη διεύθυνση του ο μυθικός Γιάννης Πετρίδης. Είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα της και εκ του αποτελέσματος κρίνεται άκρως επιτυχημένη αφού η συγγραφέας δεν χρειάσθηκε να δημιουργήσει ένα σύμπαν. Πατώντας εμφανώς με το ένα πόδι στη λογοτεχνία και με το άλλο στη ροκ μουσική το αποτέλεσμα μοιάζει περίπου αυτονόητο.

Το βιβλίο μας συστήνεται ως αστυνομικό με ένα αντισυμβατικό αστυνομικό να προσπαθεί να εξιχνιάσει μια σειρά φόνων που έχουν σχέση με τον κόσμο των συλλεκτών δίσκων βινυλίου. Η αλήθεια είναι ότι η όποια πλοκή και η αστυνομική έρευνα για τον δολοφόνο περνάει σε δεύτερη και ενίοτε σε τρίτη μοίρα. Ευφυώς η Παπαδημητρίου χρησιμοποιεί την όλη ιστορία ως μια πρόφαση για να γράψει για πράγματα που της αρέσουν ή την ενδιαφέρουν. Και κυρίως για μια εποχή που μοιάζει φευγάτη, ξεχασμένη και τη συντηρούν λίγοι. Σε ορισμένα σημεία του βιβλίου ξεχειλίζει η νοσταλγία με αναφορές στην παλιά καλή ροκ μουσική, στον πανταχού παρόντα Γιάννη Πετρίδη και τις εκπομπές του, για βινύλια, για τον κόσμο των μεταχειρισμένων δίσκων, για μικρά δισκοπωλεία που σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να συντηρούνται στα μικρά στενά του Αθηναϊκού κέντρου από φανατικούς συλλέκτες. Σε άλλα πάλι σημεία ξεχειλίζει η πίκρα γιατί αυτή η εποχή έφυγε και ενδεχόμενα παρήλθε ανεπιστρεπτί.

papadimitriouΤο δεύτερο δυνατό σημείο στη γραφή της Παπαδημητρίου είναι το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων της μέσα από μια σειρά διαπροσωπικών σχέσεων που συνδέουν τους πρωταγωνιστές (και τους δευτεραγωνιστές) του βιβλίου. Έστω και αν εδώ οφείλω να καταθέσω τη μοναδική ένσταση που έχω. Οι συλλέκτες δίσκων που παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, μια παρέα με κοινά ενδιαφέροντα και πολλά πάθη ή λάθη, εμφανίζονται στην πλειονότητά τους μονόχνοτοι, αντικοινωνικοί και δυσλειτουργικοί. Πιθανώς, την πλοκή του βιβλίου θα εξυπηρετούσε καλύτερα μια μεγαλύτερη γκάμα χαρακτήρων διαφορετικών συνηθειών, επαγγελματικών ή κοινωνικών. Όπως η γκάμα των ανθρώπων που συναντάει όποιος συχνάζει σε δισκοπωλεία second hand.

Συνολικά, όμως η Χίλντα Παπαδημητρίου κατορθώνει να στήσει μια πολύ όμορφη ιστορία που επαναλαμβάνω ότι το δυνατό της σημείο δεν είναι το κυνήγι του δολοφόνου των συλλεκτών. Άλλωστε πολύ έξυπνα στο τέλος αφήνει ανοιχτό το όλο θέμα με ένα δολοφόνο που ναι μεν συλλαμβάνεται αλλά δεν είναι ξεκάθαρο ότι αυτός είναι ο θύτης, ρόλο για τον οποίο παραδόξως ερίζουν αρκετοί ακόμη. Το ξετύλιγμα ενός παράλληλου κόσμου που κινείται δίπλα μας, η μανία των συλλεκτών, οι έξυπνοι διάλογοι είναι τα δυνατά σημεία του βιβλίου που διαβάζεται πολύ ευχάριστα αλλά έχει δύο… προαπαιτούμενα. Να είναι ο αναγνώστης του άνω των 45 και να έχει μια μικρή –έστω- τριβή με τη συγκεκριμένη μουσική ώστε να εστιάσει και σε πολύ συγκεκριμένες αναφορές. Η Χίλντα Παπαδημητρίου κέρδισε πολύ εύκολα το στοίχημα του «πρώτου βιβλίου» με τη συγκεκριμένη δουλειά της σε βαθμό που να μένει αναπάντητη η λογική απορία: Γιατί δεν δοκίμασε να ασχοληθεί με τη γραφή νωρίτερα.

 

vinylia

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top