Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Μια μαγική ισορροπία
08/03/2022, 11:51 μμ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Μια μαγική ισορροπία

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου //

 

Γιάννης Κόκκινος: “Μαγικό κορίτσι”, εκδόσεις Σμίλη

 

Από την πρώτη του εμφάνιση στην ποίηση ο Γιάννης Κόκκινος φαίνεται ότι θα ξεχωρίσει. Έτσι κι αλλιώς έχει ενδιαφέρον κάθε νέα παρουσία, κυρίως αν με τον ποιητικό της τρόπο ανανεώνει το τοπίο. Εδώ, στο Μαγικό κορίτσι (τίτλος προκλητικός που απαιτεί την ανάλογη υποστήριξη στα είκοσι εννέα ποιήματα) ο ποιητής συνομιλεί με δέκα (μαζί με αυτή του εξωφύλλου) ολοσέλιδες φωτογραφίες της Ιωάννας Βουρακίδου, συνδυασμός που εντείνει τη μαγική αίσθηση, καθώς το ασπρόμαυρο των φωτογραφιών δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να λειτουργήσουν οι στίχοι προσφέροντας στις λέξεις την εικαστική τους αποτύπωση.

Όπως ακριβώς στις φωτογραφίες αποδίδεται η κίνηση των σωμάτων που συστρέφονται μέσα στη δίνη του χρόνου, έτσι και στην ποίηση του Κόκκινου οι λέξεις αποτυπώνουν την απόπειρα να σταθούν πιο πάνω και πιο πέρα από τα στενά χρονικά όρια. Η άγρια, ατίθαση κίνηση του σώματος στη φωτογραφία της σελ. 33 δεν θα μπορούσε να αποδώσει με καλύτερο τρόπο τους στίχους: κι οι λέξεις/ οι μυστικές του γητευτή/ χαϊδεύουν την άγρια σκέψη της («Άγρια σκέψη»). Πνοή ζωής, ψήγματα ελπίδας για αναίρεση των περιοριστικών χρονικών δεσμεύσεων. Ματαιότητα ίσως; Η ποίηση τολμά να ονειρεύεται.

Αιφνιδιάζει ο ποιητής με τον τρόπο που κατορθώνει μέσα από ένα σκηνικό που κατασταλάζει ενδόμυχη μελαγχολία να αφήνει χαραμάδες φωτός, σε μια  ποίηση που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον ιδιωτικό χώρο, με το βίωμα της καταβύθισης και κατόπιν της ανύψωσης/ανάστασης να χαρακτηρίζει όλα τα ποιήματα. Μια μείξη σαν ένωση σωμάτων, που να μην μπορείς να πεις αν τα χρώματά της είναι φωτεινά ή σκοτεινά· να μην μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία του διαγραφόμενου τοπίου: Ισορροπώ εδώ ψηλά/ ανάλαφρος/ πρώτη φορά/ με όλο το βάρος που κερδίζω/ καθώς με το βλέμμα σου υψώνομαι/ παρά τα σύννεφα επάνω/ τη σκυθρωπή τους γοητεία («Παρά τα σύννεφα»).

Ίσως είναι αναμενόμενο στην ποίηση πρωτοεμφανιζόμενου να προβάλλεται ο προσωπικός χώρος και να απουσιάζει η οποιαδήποτε κοινωνική προέκταση, και ως προς αυτό ο Κόκκινος δεν πρωτοτυπεί. Το ενδιαφέρον, όμως, εδώ έγκειται σε μια νοητή μετάπλαση της ποιητικής μορφής, την οποία επιτρέπουν οι ίδιες οι λέξεις.  Αν μπορούσαν να ενωθούν οι στίχοι όλων των ποιημάτων, θα έφτιαχναν μια ιστορία (προσωπική πάντα) που κάποια στιγμή βρήκε τον τρόπο να εκφραστεί ποιητικά, με δουλεμένες τις λέξεις της για να αποδοθεί όλη η ορμή ζωής που κατακλύζει τον ποιητή. Πριν από σένα/ αβαρής σαν φύλλο/ λιπόθυμος σερνόμουν/ στην άσφαλτο/ έρμαιο στην αόρατη επικράτηση/ του γλυκερού φθινοπώρου/ που ερχόταν τον αγώνα μου για σωτηρία/ να συνθλίψει. («Παρά τα σύννεφα»). Μέσα στα ποιήματα διαφαίνεται ένα σχέδιο πλοκής με  ξεκάθαρη την τομή ανάμεσα στο πριν της συντριβής και στο τώρα της ελπίδας. Αλλά και φόντο, πλαίσιο για να σταθεί η ιστορία, με σκηνές της πόλης (η πόλη ομορφαίνει τη νύχτα. «Οδός Σίνα») που αποδίδουν ταυτόχρονα και ήχο (τζαζ ή μπλουζ, κατά περίπτωση). Ο Κόκκινος, μουσικός κατά βάση (και είναι καιρός/ που διάλεξα/ τη μουσική μου, «Ακαδημίας 8:45»), εμποτίζει την ποίησή του και με υπόγειες μουσικές, αφού και η ποίηση ένα αυθεντικό άκουσμα είναι, ως αντιστάθμισμα σε ψεύτικα ακούσματα (καθώς η δυνατή στ’ ακουστικά τα μουσική/ κατέστρεφε την εθισμένη στο ψέμα ακοή/ για να βρει χώρο μέσα της ν’ ανθίσει ο ψίθυρος: “δεν θα πεθάνεις”, «Μαγικό κορίτσι»). Μια ιστορία με πληρότητα.

Εύστοχα γυρίσματα των στίχων, λιτή μορφή με γνώση του περιττού και επιλογή του ελάχιστου αναγκαίου, στοιχεία που δείχνουν πως ο Κόκκινος έχει την αίσθηση του σωστού ποιητικού τρόπου: Ατίθαση καταιγίδα/ γυρεύει εδώ και τώρα/ να ξεσπάσει/ κι οι λέξεις/ οι μυστικές του γητευτή/ χαϊδεύουν την άγρια σκέψη της/ πως δεν θα χάσει δύναμη/ αν μάθει κι αυτή/ να περιμένει («Άγρια σκέψη»). Ποίηση ενδιαφέρουσα στον στίχο της και στις συνομιλίες της, εικαστικές και μουσικές. Ποιήματα που απευθύνονται στη μία παρουσία, καταλυτική, ιαματική, εν τέλει μαγική. Αυτό το κορίτσι είναι μαγικό. Και δικαιολογεί απολύτως τον προσωπικό τόνο της ποίησης του Γιάννη Κόκκινου. Μέσα σου ταξιδεύοντας αργά για να σε μάθω/ εσύ βαθαίνεις/ κι εγώ σώζομαι («Variations»).

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top