Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Λέμε την αλήθεια”
03/04/2019, 12:36 πμ

Διήγημα: “Λέμε την αλήθεια”

Της Τζένης Θεοφανοπούλου // *

 

 

 

 

Φυσικά και γνωρίζω τους όρους του παιχνιδιού. Είμαι πρόθυμη ν’ απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σας. Γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εδώ. Αλλά, μην βιάζεστε. Αφήστε με να νιώσω άνετα σ’ αυτήν την καρέκλα. Δώστε μου λίγο χρόνο.

Βέβαια και σας καταλαβαίνω. Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο τηλεοπτικός χρόνος. Όμως, όλος ο χρόνος δεν είναι πολύτιμος; Α, ναι. Δίκιο έχετε, δεν το σκέφτηκα έτσι. Σίγουρα είναι πιο παραγωγικός. Όμως, όσο καλύτερα προετοιμαστούμε τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επιτυχία. Δεν νομίζετε;

Πρώτη φορά βρίσκομαι σ’ αυτή τη θέση. Και μάλλον, δεν θα ξαναβρεθώ ποτέ. Αφήστε με ν’ απολαύσω τη μαγεία των φωτισμών, τα υπέροχα ντεκόρ, τις μοναδικές πολυθρόνες σας. Αφήστε με να μπω για λίγο στο σκηνικό σας, να γίνω κι εγώ κομμάτι του. Προσπάθησα τόσο πολύ. Έκανα όλα όσα πρέπει να κάνει μια αξιοπρεπής κυρία που σέβεται τον εαυτό της και ετοιμάζεται για την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση. Καταλαβαίνετε φαντάζομαι.

Μα επιτέλους! Τι σας έχει πιάσει; Γιατί βιάζεστε τόσο; Ανησυχείτε; Α, για τα νούμερα. Κάντε λίγο υπομονή κι ένα μόνο μπορώ να σας εγγυηθώ: θα κάνουμε πάταγο. Η σημερινή εκπομπή σας θα συζητηθεί. Θα παιχτεί και θα ξαναπαιχτεί άπειρες φορές. Θα ασχοληθούν τα μεσημεριανά, τα δελτία ειδήσεων και οι σατυρικές. Θα γίνει αντικείμενο μελέτης ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων. Θα γραφτούν βαθυστόχαστα άρθρα και πολλοί θα προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά μου…

Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Αφήστε με να χαλαρώσω και θα τα πούμε όλα. Θα δείτε. Από αύριο και για ένα διάστημα, δεν θα ανησυχείτε πια τόσο για την καριέρα σας. Βέβαια, δεν μπορώ να σας εγγυηθώ για πόσο. Ξέρετε πώς είναι αυτά, καλύτερα από μένα. Μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο λαβράκι. Ποιος ξέρει όμως. Μπορεί και πάλι εσείς να είστε η τυχερή. Πιστεύω ότι αν χειριστείτε καλά τη σημερινή μας εκπομπή, θα εμπνεύσετε εμπιστοσύνη και σ’ άλλους σαν κι εμένα. Μην αποκλείεται μάλιστα καθόλου το ενδεχόμενο για την επόμενη τηλεοπτική σεζόν τα κανάλια να πλειοδοτούν για την απόκτησή σας κι εσείς να είσαστε στην ευχάριστη θέση να διαπραγματεύεστε μηνιαίο εισόδημα ίσο με το ετήσιο ενός γιατρού ή δικηγόρου. Σημασία έχει ότι τώρα εγώ, είμαι πρόθυμη να σας προσφέρω ό,τι ακριβώς χρειάζεστε.

Α, αφού επιμένω θα μου δώσετε την ευκαιρία. Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ. Ήδη αισθάνομαι καλύτερα. Βλέπετε, δεν ήταν τόσο δύσκολο.

Σίγουρα, δεν πιστεύετε ότι ήρθα εδώ τυχαία. Φυσικά, κανείς δεν έρχεται τυχαία. Όλοι σε κάτι προσδοκούμε. Όμως εγώ δεν ήρθα για 10.000-20.000 ευρώ. Θα μπορούσα να πάω κι αλλού για τέτοιο ποσό. Προσδοκώ να φτάσω στο τέλος. Να διεκδικήσω το μάξιμουμ…

Λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Είμαι αυτό που λένε ένας πολύ «καθώς πρέπει» τύπος. Έχω μια καλή δουλειά, έναν επιτυχημένο γάμο, μια ευτυχισμένη οικογένεια, φίλους που τα Σαββατόβραδα βγαίνουμε, φιλενάδες που αναλωνόμαστε σε καφέδες προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας ακόμα πιο ευχάριστη, συναδέλφους που με εκτιμούν και με σέβονται, συγγενείς που με φέρνουν ως παράδειγμα στα τέκνα τους, με λίγα λόγια όλα στη ζωή μου είναι απολύτως τακτοποιημένα. Είμαι σίγουρη πως όσο κι αν ψάξετε στον κοινωνικό μου περίγυρο δε θα βρείτε ούτε έναν, μα ούτε έναν, που να μου προσάψει το παραμικρό -αυτό θα το διαπιστώσετε άλλωστε και μόνη σας όταν, μετά τη σημερινή σας εκπομπή, τα κανάλια θα φτάσουν μέχρι και το χωριό της κουμπάρας μου, προκειμένου να συλλέξουν πληροφορίες για το άτομό μου. Θα δείτε την έκπληξη στα μάτια όλων εκείνων που με έχουν γνωρίσει, καθώς κανείς δεν θα βρεθεί να ισχυριστεί ότι κάποτε τον έθιξα, τον αδίκησα ή δεν τον σεβάστηκα. Όσο πίσω κι αν γυρίσετε. Δε θα βρείτε κανέναν που να με κατηγορήσει για πονηριά, προδοσία, εγωισμό, αχαριστία, αδιαφορία. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι αγγίζω την τελειότητα. Ως μητέρα, ως σύζυγος, ως κόρη, ως φίλη, ως εργαζόμενη, ως ο,τιδήποτε. Καμία σχέση με ό,τι σκέφτεστε αυτή τη στιγμή. Γιατί σας βλέπω· διακρίνω στο βλέμμα σας και τη δυσφορία και την ειρωνεία.

Ε, λοιπόν, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο βρίσκομαι εδώ. Αποφάσισα να τα τινάξω όλα στον αέρα. Να βάλω τέλος σ’ αυτό το κλισέ καθωσπρεπισμού που εγκλείστηκα ερήμην μου και που, παρά τις προθέσεις μου, όχι μόνο εξακολουθώ να βρίσκομαι εγκλωβισμένη αλλά και να συντηρώ. Και είμαι έτοιμη να υποστώ τις συνέπειες της πράξης μου, αν φυσικά υπάρξουν τέτοιες. Με το αζημίωτο, βεβαίως.

Κι έπειτα είναι και η φάση. Φαντάζομαι την εκπομπή. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο είναι ότι είναι ζωντανή. Φαντάζομαι λοιπόν εσάς κι εμένα τις επόμενες ώρες, καθισμένες άνετα στις πολυθρόνες του τηλεοπτικού σας πλατό και τους δικούς μου σε κάποιο διπλανό να περιμένουν με αγωνία τις απαντήσεις μου. Εγώ, δήθεν να διστάζω και να ιδρώνω όσο οι ερωτήσεις σας θα γίνονται πιο προσωπικές και τα μούτρα των δικών μου όταν θα ακούνε τις «εξομολογήσεις» μου. Σκέφτομαι τους υπερήλικες γονείς μου, με πόσο πόνο θα ακούνε να παραδέχομαι δημόσια πόσο με έχουν κουράσει οι ιδιοτροπίες και οι παραξενιές τους και πως εύχομαι καθημερινά να τελειώνουμε επιτέλους, καθώς τα χρόνια που με φρόντισαν τα έχω εξοφλήσει και με το παραπάνω. Αναλογίζομαι την έκπληξη των παιδιών μου όταν θα ομολογώ πόσες φορές με έβγαλαν από τα όριά μου και πόσο πολύ με εξόργισαν όταν, μεγαλώνοντας, αρνήθηκαν πεισματικά να υλοποιήσουν τις προσδοκίες μου. Είμαι περίεργη να δω πώς θα αντιδράσει η Δέσποινα, η κολλητή μου από το σχολείο ακόμα, όταν θα μαθαίνει ότι εγώ μεσολάβησα για να χωρίσει –ναι Δεσποινάκι, ο καημένος ο Νίκος δεν είχε ποτέ πάρε δώσε μ’ εκείνη τη συνάδελφό μου, ούτε κουβέντα δεν είχε ανταλλάξει μαζί της. Σκέφτομαι ακόμα κι εκείνον τον ντροπαλό μου συνάδελφο, τον Δημήτρη. Πόσο με εκνεύριζαν οι ευγενικοί τρόποι του και τα μονίμως ιδρωμένα χέρια του. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να μάθει κι αυτός ότι εγώ έγραψα τη δυσμενή έκθεση που σταμάτησε την προαγωγή του. Μα πάνω απ’ όλα, τρέμω από συγκίνηση για τη φρίκη που θα φάει ο αντρούλης μου όταν θα αποκαλύπτω στο πανελλήνιο ότι τον κεράτωνα με τον αδελφό του τρία ολόκληρα χρόνια. Αλήθεια, λέτε οι δικοί μου, αντί να αηδιάσουν, να κάθονται στον υπέροχο καναπέ του διπλανού πλατό και να χειροκροτούν; Αυτό θα έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα.

Δε σας ακούω να μιλάτε. Τι, δε διαμαρτύρεστε τώρα για τον πολύτιμο χρόνο σας; Κατάλαβα· πειστήκατε επιτέλους, ότι πετύχατε λαβράκι. Ξέρω, δεν είναι τόσο όλα αυτά που είμαι πανέτοιμη να ξεράσω· αδιαφορία, αχαριστία, προδοσία, κέρατο… αστεία πράματα, καθημερινά. Άλλο σας ιντριγγάρει. Αυτή η προθυμία μου και η κυνικότητά μου. Θα δείτε, θα το παίξουμε καλά το παιχνίδι. Νομίζω ότι κι εσείς αρχίζετε να αισθάνεστε τη χημεία ανάμεσά μας. Γιατί κατά βάθος είμαστε ίδιες.

Ωστόσο, εγώ θέλω κάτι ακόμα. Θέλω ο καθένας από τους αξιαγάπητους νοικοκυραίους τηλεθεατές ν’ αφρίσει από θυμό και οργή. Ήδη τους ακούω να διαμαρτύρονται: «Μα πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουν τέτοια πράγματα ν’ ακούγονται από την τηλεόραση;» «Βλέπουν και μικρά παιδιά». «Επιτέλους, πόσα σκουπίδια ακόμα θα μας πετάξουν στα μούτρα;» Με λίγα λόγια να νιώσω να ξεδιπλώνεται όλο αυτό το φάσμα της χολής και της υποκρισίας των «καθώς πρέπει» τηλεθεατών, μιας και τίποτε απ’ αυτά δεν τους αφορά, καθώς εκείνων οι οικογένειες είναι τέλειες, οι σχέσεις ειλικρινείς, το παρελθόν τους άμεμπτο και το μόνο που τους ενοχλεί είναι το σκουπιδαριό της τηλεόρασης, το οποίο όμως δεν είναι πρόθυμοι να αποχωριστούν ούτε για ένα απόγευμα.

Βλέπετε λοιπόν τώρα κι εσείς πόσο πρόθυμη είμαι να φτάσω στα άκρα. Κι αν δεν σας φτάνουν αυτά, έχω και άλλα. Όσα χρειάζονται. Πόσες είπατε ότι είναι οι ερωτήσεις για τις 300.000 ευρώ;

 

***

 

 

* Η Τζένη Θεοφανοπούλου είναι μουσικός και συγγραφέας. Τα βιβλία της Χωρίς τη μαμά μου και Η Όλγα ο Φαλτσέτος και οι άλλοι κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ενώ ποιήματα και πεζά της βρίσκονται σε συλλογικές έργα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top