Fractal

Η αγάπη που κάνει τη ζωή να συνεχίζεται

Γράφει η Μαρία Βρέντζου //

 

«Η πιο πολύτιμη πραμάτεια» του Ζαν-Κλωντ Γκραμπέρ, εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Ρούλα Γεωργακοπούλου, Γαλλία, 2020, σελ. 112

 

Ο πολυβραβευμένος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ζαν-Κλωντ Γκραμπέρ προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό το παραμύθι για μεγάλους «Η πιο πολύτιμη πραμάτεια» το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο αναγνωστών L’ Express/BFMTV και το Ειδικό Βραβείο Βιβλιοπωλών. Πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτέλεσε το γεγονός ότι τόσο ο πατέρας όσο και ο παππούς του πεζογράφου, εβραϊκής καταγωγής, εκτοπίστηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν επέστρεψαν ποτέ.

Στην ιστορία, σε ένα τραίνο με προορισμό αυτά τα ίδια ναζιστικά στρατόπεδα, βρίσκουμε ανάμεσα στους πολλούς εβραίους επιβάτες μία οικογένεια με δύο δίδυμα μωρά. Απελπισμένος ο πατέρας, στην προσπάθειά του να σώσει έστω και ένα από αυτά, το πετάει από τα κάγκελα του παραθύρου και ω του θαύματος, το περιμαζεύει η σύζυγος ενός ξυλοκόπου που ζει στο δάσος και που χρόνια τώρα ονειρεύεται να αποκτήσει ένα παιδί.

Από τη στιγμή που το παίρνει στην αγκαλιά της το θεωρεί θείο δώρο, του αφοσιώνεται και το φροντίζει με αυταπάρνηση μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης πείνας και φτώχειας. Κυρίαρχος στόχος της αρχικά να το βοηθήσει να επιζήσει και στη συνέχεια να κάνει τον άντρα της να το αποδεχτεί. Εκείνος, κυριευμένος από προκαταλήψεις, δοξασίες και στερεότυπα για τον εβραϊκό λαό, επιθυμεί να το εγκαταλείψουν. Παράλληλα φοβάται για αντίποινα από τους κατακτητές. Όμως, καθώς το κοριτσάκι μεγαλώνει του κλέβει την καρδιά και έτσι το ζευγάρι βιώνει την ολοκλήρωση, την ευτυχία και τη χαρά μέσα στο ζοφερό περιβάλλον του πολέμου και της απόλυτης μιζέριας. Παρ’ όλα αυτά, οι κίνδυνοι είναι πολλοί, ο κόσμος κακός, βίαιος και παραπληροφορημένος και βλέπουμε ακόμη και την κοινωνία των κατακτημένων να διαπνέεται από έντονο ρατσισμό και αντισημιτισμό.

 

Ζαν-Κλωντ Γκραμπέρ

 

Εν τω μεταξύ, παρακολουθούμε την πορεία της βιολογικής οικογένειας της μικρής. Ο αδερφός της και η μάνα της θανατώνονται στους θαλάμους αερίων, όπου τη διαλογή για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει κάνουν διπλωματούχοι γιατροί. Ο δε πατέρας της εργάζεται ως κουρέας άλλων κρατουμένων, των οποίων τα μαλλιά προορίζονται για την ενσωμάτωσή τους σε καταναλωτικά προϊόντα και έτσι η ναζιστική βιομηχανία θανάτου μετατρέπει το ανθρώπινο σώμα σε εμπορικό αντικείμενο.

Όταν εν τέλει αυτός ο άνθρωπος θα επιβιώσει, θα θελήσει άραγε να πάρει πίσω το παιδί του; Και ποιος είναι δικαιωματικά ο γονιός που νομιμοποιείται να συνεχίσει να αναθρέφει “την πολύτιμη πραμάτεια” του τραίνου; Πάντως, καλοσύνη και ανθρωπιά υπερισχύουν στο τέλος, ύστερα όμως από πολλές ανατροπές, απώλειες, ηρωικές πράξεις και θυσίες.

Το παραμύθι τελειώνει με όμορφο και ελπιδοφόρο τρόπο. Και όπως κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του μας δίνει ένα μάθημα: «Ορίστε, αυτό είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να υπάρχει στις ιστορίες και στην αληθινή ζωή. Η αγάπη, η αγάπη που δίνουμε στα παιδιά, τα δικά μας και των άλλων. Η αγάπη που κάνει, παρ’ όλα όσα υπάρχουν και δεν υπάρχουν, η αγάπη που κάνει τη ζωή να συνεχίζεται».

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top