Fractal
Home / Διηγήματα / Μικρό πεζό: “Ημερολογιακές Αφηγήσεις Εγκλεισμού” από τον Αντώνη Σκιαθά
29/04/2020, 12:43 πμ

Μικρό πεζό: “Ημερολογιακές Αφηγήσεις Εγκλεισμού” από τον Αντώνη Σκιαθά

Γράφει ο Αντώνης Σκιαθάς //

 

 

 

 

Ημερολογιακές Αφηγήσεις Εγκλεισμού

(49η) Ξημερώματα 28ης Απριλίου 2020

 

Μία Κούπα Αχνιστός Καφές

Καθημερινά καμώματα αποφάσεων, διαταγών, προστίμων για τον φόβο του θανάτου. Η Πόλη στα καταφύγια, οι πολίτες μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων μαθαίνουν για νεκρούς, διασωληνωμένους και νοσούντες. Τα βράδια όταν ησυχάζουν ακόμα και τα πλυντήρια των πιάτων ακούγονται τα κλάματα παιδιών που δεν μπορούν να κοιμηθούν γιατί δεν έπαιξαν, ακούγονται οι προσευχές των γερόντων που δεν μπορούν να κοιμηθούν από το φόβο του επερχόμενου τέλους όπως τους λέει ο Θεός τους και οι ίδιοι πιστεύουν.

Οι ειδήσεις μια παρωδία εξουσίας προτείνουν κώδικες για τη θανάτωση της ελευθερίας, προτείνουν βιώσιμες πατρίδες μοναξιάς. Οι δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία προβάλλουν τους θρήνους για την προτεινόμενη απώλεια της κανονικότητας. Στη μια συχνότητα στις οθόνες ο Ιταλός τενόρος από το Ντουόμο του Μιλάνο με φράκο στα αιώνια της αναγέννησης και στην άλλη συχνότητα η Ελληνίδα αοιδός σε μια νταλίκα με φόρμες να χαιρετά πολίτες εύχαρεις, νοσοκόμες χωρίς μάσκες και τον ηγέτη με το μούσι ντυμένο στα μαύρα. Φαινόμενο των καιρών, έπαυσαν να ψάλλουν κι οι καμπάνες, άλλοτε ήταν αυτές που προειδοποιούσαν για τις αερομεταφορές ξύλινων κιβωτίων για ανθρώπινα σώματα. Τώρα σιωπούν για να μην γίνουν γνωστές ίσως οι κηδείες των περίοικων Σταμάτησαν ακόμα και οι περιφορές επιταφίων στις συνοικίες με τους αναπήρους. Τα εξαπτέρυγα πλέον φέρουν οι ενοχές του πλήθους οι ενοχές του ήθους των πολιτικών. Οι επισκέψεις στα καταστήματα εδώδιμων και αποικιακών επιτρεπτές, οι προμήθειες ορίζουν άλλωστε και τους τρόπους της βιωτής των εγκλείστων. Πολλά τα μέτρα και πολλά τα σταθμά είπε ο γέροντας καθώς άναβε το καντήλι. Τι άλλαξε από τότε που πάλι θέριζε το δρεπάνι του νικητή; μάλλον

η πρόθεση του θανάτου, ίσως το βίαιο της χαλκευμένης είδησης, ίσως ο τρόπος της μαζικής χρήσης της μη ελπίδας. Κούρασαν κι οι προσπάθειες των λοιμοξιολόγων, των ιοντολόγων, των λευκοφορεμένων γενικώς που ως “καρικατούρες” μίας καλοστημένης φάρσας θανάτου μυθοποιούν τα της επιστήμης τους, σε οθόνες με ανθρώπους σε πρόωρα ασβεστωμένους θαλάμους, με ανθρώπους που ρημάζουν σε κήπους με κυπαρίσσια και καμένες λεμονιές εποχές με Άνοιξη. Υπάρχουν μήνες που το πρωί οι αφηγήσεις για το λίγο είναι αρκετές να θρυμματίσουν το προτεινόμενο τέλος.

Μία κούπα με αχνιστό καφέ, ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ένα στυλό διαρκείας μερικά φύλλα χαρτί φωτοτυπίας δίπλα στο πάγκο με το σαπούνι και το λάστιχο του ποτίσματος δημιουργούν και πάλι το μύθο της αφήγησης. Με αυτά και με αυτά γέμισε και πάλι ο κήπος πρωί πρωί, μικρά ωδικά και ο ήλιος να σκάει στα φύλλα να τρυπώνει στο χορτιαριασμένο τσιμέντο και να αρχίζει το πανηγύρι της ζωής. Καθώς χωρίς οθόνες υπάρχει το ήθος της φύσης, χωρίς τους εγκλεισμούς δεν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον και όπως είναι γνωστό από άλλες περιόδους νηστείας χωρίς τους προσκυνημένους δεν μπορεί να υπάρξει ο θρήνος της ελευθερίας.

Αντώνης Δ. Σκιαθάς

 

* Τα πρόσωπα της αφήγησης είναι φανταστικά όπως και η αφήγηση που περιγράφει καταστάσεις ονείρων συσσωρευμένων μιας εποχής με φόβο. Φωτογραφία by Martha Dimitropoulou.

* Αδημοσίευτη Κατοχυρωμένη Ποιητική Σύνθεση

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top