Διήγημα: “Ένας χρόνος και είκοσι μέρες”
Γράφει η Γιώτα Αναγνώστου //
Ένας χρόνος και είκοσι μέρες
Δεξιά ο Χέμινγουεϊ, αριστερά ο Σαραμάγκου. Στη μέση εσύ, αγκαλιά μ’ ένα μικρό, ολιγοσέλιδο, ούτε καν φαίνεται, ικανό να καλύψει μόνο ένα μικρό κενό. Το μικρό θα μπορούσα και να το έχω πετάξει. Δεν το έκανα. Αντίθετα βρήκα μεγαλύτερο, πολυετές. Στο ράφι δεν χωρούσε. Το διάβασα κι αυτό, να μην παραπονιέται. Απ’ τη σελίδα 168 σου αντιγράφω λόγια ξένα: «…έτσι ώστε η δημιουργία θα ήταν ανεξήγητη χωρίς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος ανεξήγητος αν δεν ήταν ελεύθερος. Η ελευθερία του εξηγεί τον άνθρωπο και ταυτόχρονα εξηγεί όλα τα υπαρκτά πράγματα. Ποιος όμως θα εξηγήσει μια τέτοια εξαίσια, απαραβίαστη, άγια ελευθερία∙ τόσο άγια, τόσο εξαίσια και τόσο απαραβίαστη που ο Θεός, ο οποίος την παρέσχε, δεν μπορεί να την καταργήσει∙ που χάρη σ’ αυτήν ο άνθρωπος μπορεί να αντισταθεί, με μια αντίσταση ακατανίκητη, στον Θεό, από τον οποίο την έλαβε, και, νίκη φρικτή!, μπορεί να νικήσει τον Θεό;»
Τα βλέπει ο Σαραμάγκου και μου σφυρίζει από το ράφι. Θυμάμαι που έβαλε τον Ραϊμούντο Σίλβα να αλλάξει ένα «ναι» με ένα «όχι». Μια άρνηση εξωφρενική που σήμανε την έναρξη μιας επικίνδυνης θητείας στη μαγεία. Αφού το πεπρωμένο μας είμαστε εμείς. Αυτό το σφύριγμα απ’ το ράφι χάιδεψε τις σελίδες των βιβλίων και με το ρίγος έριξε την κινητή γιορτή στο πάτωμα. Έμεινε ανοιχτή στη σελίδα 54: «Κι όταν οι παγερές βροχές συνέχιζαν και σκότωναν την άνοιξη, ήταν σαν να πέθαινε ένας νέος άνθρωπος χωρίς λόγο».
Άλλαξέ το, μου φωνάζει ο Πορτογάλος, τι περιμένεις; Άλλαξέ το. Δεν σε προκαλεί αυτό το πέθαινε με την πλήρη ακινησία του και την παγερή του ακαμψία; Κι εκείνο το χωρίς λόγο, παράλογο εντελώς στην ίδια φράση με το αμετάκλητο. Εκλογίκευση του παραλόγου του θανάτου, μιλιά στο άφωνο; Τι να σου πει; Και τι να εξηγήσει. Μετά την τελειωτική τελεία να θέλεις μία πρόταση αιτιολογική, ημιτελή; Ποιος ο λόγος;
Άλλο που δεν ήθελα. Κι αυτή η σιγουριά και η λεπτή ειρωνεία στο βλέμμα του στο εξώφυλλο, αυτή η αυτάρκεια με προκαλούσε ακόμα περισσότερο την πράξη να τελέσω.
«Κι όταν οι παγερές βροχές συνέχιζαν και σκότωναν την άνοιξη, ήταν σαν να ζούσε ένας άνθρωπος χωρίς λόγο».
Τι έχεις να πεις τώρα Έρνεστ; Δες πόσες άπειρες προοπτικές. Μια κινητή γιορτή πιθανοτήτων και δυνατοτήτων. Πρόσεξες ότι διέγραψα το νέος. Άλλαξαν οι καιροί. Δεν θα ρισκάρω εγώ να κατηγορηθώ για agism. Το άλλο όμως; Το άλλο είναι γροθιά στη μούρη. Βρες τον λόγο…
Κι αφού τόσο πιο ωραία έτσι μου μιλούσε η φράση, άλλαξα και τις τελευταίες λέξεις στο μεγάλο, το πολυετές. «ως τη ζωή» το έκανα. Πολύ καλύτερο, ασφαλώς. Σαν να βγάζεις στενά παπούτσια και να συνεχίζεις με πέλματα γυμνά πάνω στην άμμο και να βουτάς στη θάλασσα με τη μαγεία να κολυμπήσεις, στα μαύρα κι επικίνδυνα νερά της. Του εαυτού σου πεπρωμένο. Ελεύθερος. Εσύ ελεύθερος. Ορίστε ο λόγος…
19-1-2023
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: “Οι υπαίτιοι “
Γράφει η Πόλα Βακιρλή // Οι υπαίτιοι Εμείς, της προηγούμενης των τέκνων μας γενιάς που αναθρέψαμε στις χούφτες μας το όνειρο κι αυτάρεσκα το ντύσαμε πολύχρωμα κουρέλια χορό να σέρνει μαγικό στου απείρου τη
Περισσότερα -
✩ Ο Κοραής Δαμάτης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Κοραής Δαμάτης «Το Σπίτι Μόνο», εκδ. Βακχικόν Μεγάλωσα σε δυό χώρες. Αυτό έφερε ανισορροπίες και αναστατώσεις. Και επειδή έγινε, κατά κάποιο τρόπο, βίαια και αιφνιδιαστικά η αλλαγή από τη μια χώρα στην άλλη, αυτό προκάλεσε και
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το πιο εύθυμο κορίτσι της πόλης”
Της Ευαγγελίας Χαραλάμπους-Παυτίνου // * Το πιο εύθυμο κορίτσι της πόλης «Εμείς που έχουμε ψυχή, πεθαίνουμε πιο συχνά» Έμιλυ Ντίκινσον, Ποιήματα «Κύριε, μπορείτε να τους πείτε να χαμηλώσουν λίγο τη μουσική; Πώς
Περισσότερα -
«Η αγριόπαπια» του Ίψεν από τον Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο Πορεία
“Αν έχεις εσύ δίκιο κι εγώ άδικο, τότε δεν αξίζει να τη ζει κανείς αυτή τη ζωή.” Ο Γκρέγκερς επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από χρόνια απουσίας, έχοντας αναπτύξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή, που συνοψίζεται στον
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Μια Δευτέρα στη Βουλιαγμένη, μια αλλιώτικη Δευτέρα του 1983”
Της Ελευθερίας Λαγού // * Μια Δευτέρα στη Βουλιαγμένη, μια αλλιώτικη Δευτέρα του 1983 Μια Δευτέρα του Ιούλη του 1983 έμελλε να είναι μια αλλιώτικη Δευτέρα, μια διαφορετική αρχή εβδομάδας για τις επόμενες που θα
Περισσότερα -
Η Κατερίνα Νέζη στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Πως ξεκίνησα να γράφω (Ή πώς ένας απλός άνθρωπος γράφει ένα βιβλίο) Τα πρώτα 40 χρόνια της ζωής του ανθρώπου απαρτίζουν το κείμενο- τα υπόλοιπα αποτελούν το σχόλιο στο κείμενο. Το σχόλιο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε σωστά
Περισσότερα -
Διήγημα: “Παρένθεση”
Της Μαρίας Ρούσση // * «Δύο χρονών όλο άνοιγα το ψυγείο και φώναζα: «κι, κι, κι» κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Δεν ήξερε για γάλα κιντ. «Ζουρλάθηκε το παιδί και κικιρίζει», θα σκεφτόταν. Σιγά μη σκεφτόταν. Άλλαζε πλευρό.
Περισσότερα
