Ασκήσεις ενσυναίσθησης με κοινωνικό προσανατολισμό και νεοπλατωνικό πρόσημο
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, «Δρόμοι στη σκόνη», Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα, Απρίλιος 2021, σελ. 68
Πενήντα στιγμές, δίπτυχες οι περισσότερες, δίδυμες, αφηγηματικές, σε άλλο τόνο με αντικατοπτρικές παραλλαγές. Ασκήσεις ενσυναίσθησης με κοινωνικό προσανατολισμό και νεοπλατωνικό πρόσημο.
Η εσωτερική έρημος των αποξηραμένων αισθημάτων αναζητά το Επέκεινα προκειμένου να αποτινάξει τη σκόνη και την λευκότητα της παραίτησης, των γηρατειών, της παρατεταμένης σιωπής, της μοναξιάς που ελπίζει μόνο στην αστική καταιγίδα για να ξεπλύνει την πόλη και τις ματιές.
Το νερό, πρώτο στοιχείο κι ύστατο, καταδικασμένο να εκδηλώνει την οργή θεών και δαιμόνων ενάντια σε ανθρώπους-μυρμήγκια που δεν συνειδητοποιούν την κατάντια, την εθελοδουλία τους.
Απομυθοποίηση των πάντων, όχι όμως για τη χαρά της αποδόμησης αλλά για την κατά-στροφή της Τύχης που απειλεί να μας κατακάψει, ενώ εμείς αποζητάμε λίγη αγάπη, τρυφερότητα έστω, αποδοχή. Ξημέρωμα, εξημέρωση των αισθήσεων, που δεν έχουν πια κάτι το σαρκικό αλλά την διαπερατότητα υδαρών ονείρων, εντοιχισμένων στο πουθενά κι ερωτοτροπούντων με το τίποτα.
Δεν διακατέχεται από άγχος κενού ο μογιλάλος ποιητής με το κοινό όνομα Δημήτρης Παπακωνσταντίνου.
Αντιθέτως, γεωμετρεί το χάος έξωθεν ενώ επιμελείται την εσωτερική ευταξία με ιδιαίτερη προσοχή.
«Μαθηματικός» ο στίχος του, δομημένη η αφήγησή του, μουσικές παρηχήσεις και επιμελημένα ατημέλητες συνηχήσεις προδίδουν ένα «χτένισμα» του κειμένου που δεν συνηθίζεται στη συνήθως βιαστική νεοελληνική ποίηση.
Χωρίς να γίνεται δούλος του νοήματος, ανασαίνει στις σιωπές ένας λόγος ποιητικός αρθρωμένος κι ενδελεχής στην εξομολογούμενη ανημπόρια του εκφράσει το Άφατο και τα κινήματα μιας ψυχής που ονειρεύεται διαστάσεις και καταφεύγει σε λεπταισθητότερα χωροχρονικά συνεχή.
Ακόμα και ποιητική ανάπλασης της επιστημονικής μας γνώσεις για τις μαύρες τρύπες διεμβολίζεται σε αυτό το μυθολογικό σύμπαν, όπου κυριαρχούν οι έννοιες που διατυπώνονται με λέξεις όπως: αμυγδαλιά, ήλιος, νερό, βροχή, γέλιο, έρημος, σκόνη, σιωπή, μοναξιά, ουρανός, φεγγάρι, θίασοι, θέατρο, ρόλοι, μάσκες. Η θεατρική αντίληψη του σύμπαντος ως μακροδομής υποδηλώνει εναλλαγή ενσαρκώσεων, όμως η σωκρατική φυλακή στην γνωστή «παραβολή του σπηλαίου» είναι καθοριστική αυτής της φυγόπονης ποιητικής φυγής.
Εξαιρετική η επιμέλεια του σεπτού τόμου από τον σεμνό Κώστα Θ. Ριζάκη.
Η γλώσσα και τα δεδηλωμένα όριά της πρωταγωνιστούν σε ολάκερη τη συλλογή (και όχι μόνο στο ποίημα «Βαβέλ», της σελίδας 35).
Οι γνωμικές φράσεις δεν περιορίζονται σε δίστιχα αλλά διακτινίζονται σε όλο το σώμα του ποιήματος, που είναι ενιαίο και αδιαίρετο (ακόμα και σε κάθε μία από τις δίδυμες πτυχές του).
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Διακριτή τεχνική που υποδηλώνει μαθηματική παιδεία, αν και ο ποιητής Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, που γεννήθηκε το 1967 στη Λάρισα, σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Ζει στην Κοζάνη και εργάζεται ως καθηγητής στην Μέση Εκπαίδευση.
Αυτό που ξεχωρίζει αυτόν τον ταπεινό εργάτη το Λόγου από πολλούς ομοτέχνους του είναι η απουσία εξεζητημένων διανοημάτων και νοητικών ακροβασιών, άστοχων και άτυχων εν τέλει, που προδίδουν ανεπάρκεια των σύγχρονων ποδηγετών να συνομιλήσουν με την απλότητα, ικανή και αναγκαία συνθήκη για να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας και με την Συλλογική Συνειδητότητα ίσοις όροις.
Μηδενικός ναρκισσισμός, ανύπαρκτος μηδενισμός. Η γοητεία της αναβλύζουσας γραφής συναρπάζει, η πλούσια θεματική καθηλώνει τον αναγνώστη σε ένα εσωτερικό ταξίδι, απρόβλεπτο και με άλλους κάθε φορά προορισμούς.
Πρόκειται για ένα «ανοικτό κείμενο», αφού ο τεχνίτης του αρνείται να συμβιβαστεί με καθεστηκυίες πρακτικές και φρούδες καταστάσεις, ενστερνιζόμενος ιδέες αδιέξοδες για τους πολλούς, όχι όμως και για τους χορτάτους της ηδονής του συν-γράφειν, δια-γράφειν, επί-γράφειν, από-γράφειν…
Σημαντικός λόγος για την μουσική πληρότητά του. Ρυθμολογία τακτική πάνω σε δρόμους χαραγμένους από τους παλαιούς γίγαντες.
* O Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας , ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός (www.konstantinosbouras.gr)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Χαραυγή μιας αγάπης
Γράφει ο Γιώργος Τζιτζικάκης // «Μαζί για πάντα» της Τζούλι Κοέν, εκδόσεις Ιβίσκος Οι εκδόσεις Ιβίσκος, ύστερα από δέκα χρόνια στον χώρο των ελληνικών εκδόσεων με βιβλία κυρίως εσωτερισμού και αυτοβοήθειας, προσθέτουν ένα ακόμη κεφάλαιο στο εκδοτικό τους
Περισσότερα -
Ιστορίες Μέλλοντος: “E-Birthaday club”
Της Λένας Διβάνη // * Ένας απαίσιος ήχος τον άρπαξε και τον πέταξε στον έξω κόσμο. Τον μισώ αυτόν τον ήχο, θα τον αλλάξω, αποφάσισε. Άνοιξε με δυσκολία το δεξί μάτι, το έκθετο. Το σκοτάδι είχε μπουκάρει αγριεμένο
Περισσότερα -
Διήγημα: «Θάνατος στη Βενετία»
Του Κώστα Πασχάλη // * Έχω καθυστερήσει. Η αυτοσχέδια μπάντα των νεαρών παίζει από ώρα. Περνώ βιαστικά ανάμεσα από τα τραπέζια, διασχίζοντας το πλήθος των παιδιών που έχει κατακλύσει το μαγαζί. Αναζητώ κάποιον γνωστό αλλά δεν βλέπω
Περισσότερα -
Σημειώσεις για μια εικόνα σε καθρέφτη
Γράφει ο Σταύρος Σταμπόγλης // * Ποιητική συλλογή «Αρχιτέκτονας αυτοβιογραφείται» Νικόλας Κακατσάκης και «εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης» Μάρτιος 2018. Μπορεί λοιπόν η ποίηση να στηρίζεται σε κάποιου είδους φιλοσοφική θεώρηση όπου το κόκκινο τεντωμένο
Περισσότερα -
Ο πεπτωκός άγγελος
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // «Το θρόισμα των πεύκων-Μια προδιαγεγραμμένη ιστορία τοξικομανίας», Νίκος Μπιλανάκης, Εκδόσεις Οσελότος 2019, σελ. 141 Κάπου ο Εμπειρίκος λέει ότι: «Υπάρχει η γέννηση και ο θάνατος και στη μέση η Τέχνη. Μόνο με την
Περισσότερα -
Διήγημα: “(Φρ)έαρ”
Του Δημήτρη Χριστόπουλου // * Το ’49 ο φιλόλογος της Δ’ Γυμνασίου, άνθρωπος δύστροπος αλλά φανατικός με τ’ αρχαία, τον σήκωσε στον πίνακα για να κλίνει το ουσιαστικό το «φρέαρ». Ο φίλος του ο Τάκης θα έκλινε «τὸ ἔαρ».
Περισσότερα -
Δύσκολοι έρωτες στην εποχή της τελευταίας κρίσης. Αλλά μήπως έτσι ήταν πάντοτε;
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Χαρά Νικολακοπούλου, “Μια τρυφερή καρδιά στο βάθος και άλλες ιστορίες”. Εκδόσεις Θράκα, 2018 Ο εικοστός πρώτος αιώνας, τουλάχιστον τις δύο πρώτες δεκαετίες, δεν θα μπορούσε να μας αφήσει παραπονεμένους στο θέμα αυτό,
Περισσότερα
