Διήγημα: «Τι χρώμα έχει ο ουρανός;»
του Θεόδωρου Πάλλα // *
Μουδιασμένη ράχη κρεμασμένη σε σκυφτό πρόσωπο. Χειμωνιάτικος ουρανός κάθισε πάνω της και της είναι αδύνατον να τον σηκώσει.
Ξεκλείδωσε το μοναστικό κελί της. Προχώρησε κι άνοιξε την τηλεόραση. Άδραξε στα χέρια την ταμπλέτα. Ηρέμησε. Λες και της πήραν όλη την κούραση τα φώτα από τις οθόνες.
Βρήκε τους φίλους της και τους χαιρέτισε. Ένιωσε την καταπόνηση που κουβαλούσε να ξεκλειδώνεται από τα μέλη της και να φυλακίζεται στους ιστούς από τις αράχνες στις γωνιές.
«Κάποτε πρέπει να καθαρίσω», είπε.
Ζέστανε το φαγητό, αλώθηκε στο τραπέζι και συνέχισε να μιλά στους φίλους της. Πέταξε τα πιάτα στο νεροχύτη.
«Αργότερα», είπε.
Το βράδυ άναβε τα φώτα του κι έσβηνε τη διάθεσή της.
Ατόνησε στον καναπέ κι απάντησε σε δυο νέα μηνύματα.
Διάβηκε άλλες φωτεινές σελίδες με δώρα και είδη ομορφιάς. Μια συνταγή μαγειρικής.
Κι άλλα νέα μηνύματα.
Μια συνομιλία άρχισε, κάπου τελείωσε και το ρολόι μιλούσε στο δέκα.
Το κορμί της μουδιασμένο από την απραξία. Η κόπωσή της βαρέθηκε να παλεύει με τις αράχνες κι ήρθε κι αναμάλλιασε το κορμί της. Ένα ράκος…
Το κρεβάτι της ξέστρωτο…
Μια στιγμή ακόμη… κάποια νέα μηνύματα… ένας νυχτερινός φίλος θέλει κάτι να τη ρωτήσει…
Κοιμήθηκε με την ταμπλέτα αγκαλιά.
Ξύπνησε κι ένα χαρούμενο πρόσωπο στην οθόνη της την χαιρέτισε. Ένας πρωινός φίλος με τον καφέ της.
Τα κόκαλα έτριξαν, ανακλαδισμένα, στη δουλειά της.
Το απόγευμα είπε να περπατήσει λίγο, να αισθανθούν τα μέλη της πως γεννήθηκαν για να κινούνται.
Δυο παιδιά μάλωναν.
«Δεν σ’ έχω φίλο…» το ένα.
Της ήρθε να πει:
«Δεν πειράζει… υπάρχουν εκατομμύρια φίλοι σ’ όλο τον κόσμο… περιμένουν ν’ αναδυθούν μέσ’ απ’ τα χέρια σου …»
Ένιωσε ένα τράβηγμα στην μπλούζα. Κοίταξε κάτω της. Ένα παιδί της τράνταζε το ρούχο. Σαν πλέχτηκαν τα βλέμματα…
«Τι χρώμα έχουν τα περιστέρια;» τη ρώτησε.
Απόρησε. Κοίταξε τα πουλιά που κυριαρχούσαν στα πόδια της.
«Γιατί δεν έχουν το χρώμα τ’ ουρανού;» ξαναρώτησε ο μικρός.
«Τι χρώμα έχει ο ουρανός;» της ήρθε να του πει…
Αποπλανήθηκε το βλέμμα μια ψηλά και μια κάτω. Η πολυπλοκότητα των χρωμάτων… Δεν την άντεχε.
Άγνωστη, σε μια συνωμοσία του σύμπαντος. Γύρω της πληθώρα κόσμου. Τα βλέμματα την κούρασαν. Τα λόγια την άλωσαν.
Σε λίγο στο σπίτι της θα κυριαρχήσει στον δικό της κόσμο.
Πλαγιάρι 22/12/14
* Ο Θεόδωρος Πάλλας έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές από το 1990 ως το 1996 ενώ το 2013 είδε το φως το πρώτο μου μυθιστόρημα «Ανεπαίσθητη προσβολή».
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Αδιάβαστα βιβλία
Του Νίκου Τσούλια // * Για ποια βιβλία μιλάω; Για τα βιβλία που με κάποιο τρόπο έχουν μπει στη στέγη μας και περιμένουν τη σειρά τους, τη σειρά τους για να πληρωθεί το νόημά τους και η ύπαρξή
Περισσότερα -
Ένα Μυθιστόρημα με διηγήματα και συνεντεύξεις
Γράφει η Ελένη Ε. Νανοπούλου // * Γιάννης Καρκανέβατος «Ο πατέρας δεν μιλούσε γι’ αυτά» εκδ. Εστία Μια καλή παρουσίαση βιβλίου υπόκειται σε κάποιους κανόνες. Όμως, άφησα τους κανόνες στην άκρη και βολεύτηκα με την άποψη του Βloom,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Μέλλον πλασμένο με νυστέρι”
Γράφει η Μαρίνα Τόλη //* Μέλλον πλασμένο με νυστέρι Η Ισαβέλλα κοίταξε με δυσαρέσκεια το ρολόι της και βλαστήμησε νοερά δαγκώνοντας το κάτω χείλος της. Αυτή τη φορά δεν την άγχωσε το γεγονός της
Περισσότερα -
Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τόσο όμορφα!
του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη // * Όταν είχε αϋπνία κατέβαινε στην παραλία. Του άρεσε να βλέπει τη θάλασσα. Από μικρός ηρεμούσε στη θέα της. Υπήρχαν εποχές που δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Δεν ήξερε γιατί, μα πάλι είχε τα ίδια
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τέσσερεις λέξεις μία”
Της Ντορέττας Αδαμάκη // “Τέσσερεις λέξεις μία” Μπήκα μέσα κι άφησα την ομπρέλα ανοικτή στην είσοδο. Προχώρησα κι έβγαλα με προσοχή τη ζακέτα. Την άφησα στην πλάτη της πολυθρόνας. Με το μάτι μου
Περισσότερα -
3 μικρά άτιτλα κι ανέκδοτα ποιήματα του Ηρακλή Παπαδόπουλου από την επικείμενη συλλογή “Συντονισμένα και Άναρχα”.
Tου Ηρακλή Παπαδόπουλου // * Aπό την επικείμενη συλλογή “Συντονισμένα και Άναρχα”. Ένα κουρασμένο μυρμήγκι επιμερίζεται το παράπονο μ’ ένα πληγωμένο χελιδόνι. Το ένα λέει «η ράχη μου δεν αντέχει άλλο βάρος» το άλλο λέει «τα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο Αντώνης”
Tης Δώρας Κεχαγιά // * Ο Αντώνης Θυμάμαι, είμαι ξαπλωμένη μπρούμυτα στο ζεστό τσιμέντο και περιεργάζομαι το κόκκινο ελικόπτερο. Είναι μεγάλο, χωράει στις παλάμες μου. Έχει τρεις έλικες από μαλακό μέταλλο, θέλουν μια λεπτότητα στο άγγιγμα.
Περισσότερα
