Διήγημα: “Μέλλον πλασμένο με νυστέρι”

Γράφει η Μαρίνα Τόλη //* 

 

Μέλλον πλασμένο με νυστέρι

Η Ισαβέλλα κοίταξε με δυσαρέσκεια το ρολόι της και βλαστήμησε νοερά δαγκώνοντας το κάτω χείλος της. Αυτή τη φορά δεν την άγχωσε το γεγονός της αργοπορίας της στο ραντεβού που είχε.

Η ανασφάλειά της είχε χτυπήσει για ακόμη μια φορά την πόρτα. Την προσοχή της τράβηξε το «αριστούργημα» όπως συνήθιζε να αποκαλεί το ρολόι της. Η αντίθεση που έκανε με τον λεπτό καρπό της, την παρακίνησε να επιταχύνει το βήμα. Ένα χαμόγελο ικανοποίησης φάνηκε στο πρόσωπο της όταν το κέντρο κάλλους «Μέλλον πλασμένο με νυστέρι» ξεπρόβαλλε πίσω από το πολυκατάστημα ρούχων «Αψεγάδιαστη ομορφιά». Στην σκέψη ότι μετά τη μεταμόρφωσή της θα είναι και εκείνη σε θέση να αγοράζει ρούχα από το πολυκατάστημα σιγοτραγούδησε τραγούδια που εξυμνούσαν την ομορφιά. Επιτέλους, θα γινόταν δεκτή από τις πωλήτριες που απαγόρευαν σε ανθρώπους του είδους της να μπουν στο πολυκατάστημα.

Ήταν απαραίτητο για όλους να επισκεφτούν το κεντρικό δωμάτιο του κτιρίου του κέντρου κάλλους. Εκεί, η γιατρός Κλαίρη, στεκούμενη μπροστά από τον γιγάντιο καθρέπτη προσπαθούσε να συγκρατήσει τα νεύρα της παίρνοντας βαθιές ανάσες. Η αργοπορία ήταν κάτι που απεχθανόταν. Το είδωλο της στον καθρέπτη την ηρέμησε. Κοίταξε τη φιγούρα της χαϊδεύοντας τις καμπύλες του σώματος της. Έπειτα άγγιξε τα σαρκώδη χείλη της ,κάτι που έκανε συχνά, και χαμογέλασε αποκαλύπτοντας τα πορσελάνινα δόντια της. Πειραματίστηκε για λίγα λεπτά με το χτένισμα των μαλλιών της καταλήγοντας σε ένα ψηλό κότσο. Ξαφνικά, τα μάτια της άλλαξαν όψη, κοιτάζοντας δίπλα της. Φτερούγισε τα πλούσια ματοτσίνορα της και προσπάθησε να συλλάβει την εικόνα που έβλεπε.

Η μικροκαμωμένη νεαρή με τις όχι και τόσο ιδανικές αναλογίες κατά τα ιδανικά πρότυπα του κέντρου κάλλους είχε έρθει. Της φάνηκε ιεροσυλία που ήρθε και στάθηκε δίπλα της. Με ένα εξονυχιστικό βλέμμα παρατήρησε όλες τις ατέλειες που έπρεπε να χειρουργηθούν. Έφτιαξε ένα νοερό κατάλογο και άρχισε να μουρμουρίζει τα ψεγάδια που έβλεπε.

«Ουλές στο πρόσωπο, άτονα χωρίς όγκο μαλλιά, ανύπαρκτες καμπύλες…».

«Γιατρέ γεια σας! Με συγχωρείται για την αργοπορία, βλέπετε εκτός από δύσμορφη έχω και άλλα ελαττώματα».

«Τουλάχιστον, έχεις αυτογνωσία».

«Συγνώμη, ειλικρινά, με συγχωρείτε».

«Λοιπόν, ας συγκεντρωθούμε. Καλώς όρισες στο κέντρο μας. Έως το τέλος του δύο χιλιάδες τριάντα θα έχεις χειρουργηθεί ώστε με τη νέα χρονιά να μεταβείς στην πολιτεία της ευμορφίας».

«Θέλω να αφήσω πίσω μου το παρελθόν και να κάνω μια νέα αρχή όπως οι υπόλοιποι».

Η γιατρός ξενάγησε την Ισαβέλλα σε ολόκληρο τον δεύτερο όροφο επί δύο ώρες δείχνοντας της το δωμάτιο χειρουργείου και τον θάλαμο ανάρρωσης. Έπειτα από μία ώρα ξεκούρασης στο δωμάτιο φιλοξενίας οδηγήθηκε στον τρίτο όροφο. Η γιατρός άνοιξε την πόρτα και περπάτησε επιδεικτικά κουνώντας τους γλουτούς της. Η συνωμοσία της με το σύμπλεγμα αγαλμάτων που κοσμούσε το δωμάτιο είχε μόλις ξεκινήσει.

Ένας κόμπος στον λαιμό της Ισαβέλλας έκανε την εμφάνιση του. Σύσσωμη η ελληνική αρχαιότητα της ομορφιάς στεκόταν μπροστά της. Υπνωτισμένη πλησίασε το σύμπλεγμα. Τα μπρούτζινα αγάλματα των Τριών Χαρίτων, του Άδωνη και διάφορων νυμφών περιστοίχιζαν το σιντριβάνι με την τεράστια επιγραφή. Στην μέση, ψηλότερα από τα υπόλοιπα η θεά του έρωτα και της ομορφιάς.

«Όπως βλέπεις ο χώρος βρίθει από αγάλματα και προτομές της θεάς Αφροδίτης, της οφείλουμε όλοι σεβασμό».

«Τα μάτια του αγάλματος με κοιτάζουν! Νιώθω σαν να υπάρχει ζωή μέσα του».

«Η πίστη μεταμορφώνει Ισαβέλλα, να το θυμάσαι».

Η γιατρός παρότρυνε την Ισαβέλλα να γονατίσει μπροστά στο αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου. Η Ισαβέλλα παρατήρησε την αρτιότητα του και άρχισε να δαγκώνει τα χείλη της. μόλις είδε ότι στο άγαλμα υπήρχαν χέρια. Χέρια που απλώνονταν προς τον θεό Έρωτα. Η γιατρός παρατήρησε την κατάσταση πανικού στην οποία είχε υποπέσει η γονυπετούσα νεαρή και ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από το στόμα της. Ομορφιά και έρωτας στην πολιτεία της ευμορφίας βάδιζαν μαζί κάτι που δεν παρέλειψε να της το επιβεβαιώσει με ένα σατανικό ψιθύρισμα στο αυτί.

Στην προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυα της, η Ισαβέλλα εντρύφησε στην επιγραφή του σιντριβανιού. Δεν της έκανε εντύπωση που τα συνθήματα της ομάδας ευμορφίας ήταν γραμμένα με καλλιγραφικό τρόπο για να ταιριάζουν άλλωστε με την ιδεολογία τους.

«Επανέλαβε τα Ισαβέλλα».

«Όχι στην διαφορετικότητα, στην ασχήμια, στην αποτυχία! Μόνο οι όμορφοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, στο χρήμα, στην επιτυχία».

«Αυτή η επιγραφή γράφτηκε το δύο χιλιάδες είκοσι εννιά. Μέσα σε μόλις ένα χρόνο αναγκάσαμε χιλιάδες πολίτες της Ευρώπης να μας ακολουθήσουν. Άφησαν πίσω τους την απομόνωση της δύσμορφης πολιτείας και δήλωσαν υποταγή στην υπέρτατη θεά Αφροδίτη. Κοίτα τις φωτογραφίες!».

Σε όλη την επιφάνεια του δωματίου το πριν και το μετά ανθρώπων προκαλούσε δέος. Αυτό που έκανε όμως την Ισαβέλλα να αναφωνήσει ήταν ένας πίνακας της γιατρού που χαμογελούσε κρατώντας νυστέρι. Η ένταση της φωνής που έβγαινε από την οθόνη της τηλεόρασης αυξήθηκε, μια ολιγόλεπτη ταινία με κεντρικό πρόσωπο τη γιατρό εξηγούσε τον σκοπό, τους στόχους και την ιδεολογία της ομάδας ευμορφίας. Η Ισαβέλλα έκλεισε τα αυτιά της μη μπορώντας να αντέξει την ένταση της φωνής που ολοένα και αυξανόταν καθώς τέλειωνε η ταινία. Οι τίτλοι τέλους προειδοποιούσαν για τις επιπτώσεις όλων όσων αρνούνταν να κάνουν αισθητική πλαστική επέμβαση. Η απομόνωση τους περίμενε!

«Και τώρα στο δωμάτιο με τους πίνακες Ισαβέλλα».

«Αμέσως».

Αμέτρητες πληροφορίες για τους πίνακες με έμπνευση τη θεά Αφροδίτη κατέκλυζαν τα αυτιά της Ισαβέλλας. Ο ήλιος είχε δύσει και ο εκστασιασμός της για τα έργα τέχνης του Μποτιτσέλι, του Μπουγκερώ, του Λορέντσο Λόττο και άλλων καλλιτεχνών κορυφώνονταν. Ο ορφικός ύμνος προς την θεά που σήμανε το τέλος της ξενάγησης αντήχησε σε όλο το δωμάτιο.

Η Ισαβέλλα ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία να χειρουργηθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Η γιατρός Κλαίρη ικανοποιημένη από την πλύση εγκεφάλου που είχε ασκήσει έπιασε το χέρι της Ισαβέλλας οδηγώντας την προς το χειρουργείο. Κατέβηκαν γοργά τις σκάλες όπου το τακούνι της Ισαβέλλας έσπασε. Όση ώρα περπατούσε κουτσαίνοντας προς το δωμάτιο για την ολική μεταμόρφωση κοιτούσε αποχαυνωμένη τις φωτογραφίες από την πολιτεία της ευμορφίας που την περίμενε.

«Κοίταξε στον καθρέπτη την παλιά σου εικόνα για τελευταία φορά. Λοιπόν, είσαι έτοιμη;».

«Έτοιμη να με ερωτευτούν, να αποκτήσω ελκυστικότητα, να μην είμαι διαφορετική».

«Ακριβώς αυτό, να μην είσαι διαφορετική. Συγχαρητήρια που δεν επέλεξες την καταδίκη του εαυτού σου. Η πίστη σου στην θεά μας είναι η μόνη σωτηρία».

«Είναι η μόνη σωτηρία…».

Όση ώρα η Ισαβέλλα ετοιμαζόταν στο λουτρό για το χειρουργείο η γιατρός Κλαίρη έκανε μερικά γρήγορα τηλεφωνήματα. Άνοιξε ένα τετράδιο προσπαθώντας να τελειοποιήσει τον νέο ύμνο προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης. Επανέλαβε ψιθυριστά κάποιους στίχους και έσκισε τη σελίδα πετώντας τη στο καλάθι απορριμμάτων. Πεισμωμένη ξεκίνησε να γράφει από την αρχή τον ύμνο και φωναχτά αυτή τη φορά, φανερά συγκινημένη άρχισε να απαγγέλει κάποιους στίχους. Ικανοποιημένη έγειρε στην καρέκλα περιμένοντας εναγωνίως την ώρα που θα πιάσει το νυστέρι στα χέρια της.

Το ζεστό νερό κατάφερε να ελαφρύνει την Ισαβέλλα από το φόβο του μετεγχειρητικού πόνου. Ξάπλωσε στο χειρουργικό κρεβάτι όπου επανέλαβε για τελευταία φορά τον ύμνο της ευμορφίας. Η γιατρός έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας την «ασθενή» της μόνη να αποχαιρετήσει την παλιά της ζωή. Ένας σύντομος απολογισμός του παρελθόντος είχε αρχίσει.

Το απότομο άνοιγμα της πόρτας τρόμαξε την Ισαβέλλα.

«Έφερα τη φωτογραφική μηχανή. Δείξε απόγνωση και λύπη κατά τη διάρκεια της

λήψης. Θα βγάλουμε και άλλη μία μετά τη μεταμόρφωση σου».

«Γιατρέ, σας παρακαλώ κάντε μου τη νάρκωση».

Όση ώρα η ένεση πλησίαζε το χέρι της το βλέμμα της έπεσε στο ημερολόγιο απέναντι. Ήταν το δίχως άλλο χειροποίητο. Δύο φτερωτοί θεοί του έρωτα τρυπούσαν με τα βέλη τους πέντε νύμφες με μακριά ξανθά μαλλιά και λευκά φορέματα. Μωβ και κίτρινα λουλούδια πλαισίωναν την κορυφή του ημερολογίου. Στο κέντρο με μεγάλα μαύρα γράμματα ήταν σχηματισμένη η ημερομηνία. Δεκαπέντε Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες τριάντα. Η μέρα που και εκείνη θα γινόταν μέλος της νέας κοινωνίας που εξαπλωνόταν σε ολόκληρη την γη. Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε τον εαυτό της να φορά το κόκκινο φόρεμα από το απαγορευμένο κατάστημα ρούχων.

Ο ήχος της βροχής την ξύπνησε. Ένιωσε περίεργα που δεν πονούσε. Βρισκόταν στο δωμάτιο του σπιτιού της. Σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι και έτρεξε προς το ημερολόγιο τοίχου. Αναστέναξε ανακουφισμένη και επανέλαβε κλαίγοντας την ημερομηνία. Δεκαέξι Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες είκοσι. Πήρε στα χέρια το περιοδικό που διάβαζε το προηγούμενο βράδυ. Στην πρώτη σελίδα η πλαστική χειρούργος Κλαίρη μιλούσε για τις διάσημες ηθοποιούς και τις αισθητικές επεμβάσεις τους. Πέταξε με δύναμη το περιοδικό επάνω στην ντουλάπα και έσβησε από το σημειωματάριο τη διεύθυνση της κλινικής που θα έπαιρνε τηλέφωνο για να κλείσει ραντεβού. Οι σκέψεις για πλαστική χειρουργική άνηκαν στο παρελθόν. Στην σκέψη ότι όλα ήταν ένας εφιάλτης χαμογέλασε στο είδωλο της στον καθρέπτη. Οι ουλές του προσώπου της βρίσκονταν ακόμη εκεί. Έβγαλε τα ρούχα της και αντίκρισε το αδύνατο δίχως γυναικείες καμπύλες σώμα της. Σκέφτηκε πως είναι ξεχωριστή όπως και κάθε άνθρωπος. Παρατήρησε τα λακκάκια που σχηματίζονταν πάντα όταν χαμογελούσε. Αστραπιαία πήρε το κόκκινο, εφαρμοστό φόρεμα που ποτέ δεν τόλμησε να φορέσει. Ψηλάφισε την ζώνη από μαύρη δαντέλα και χάιδεψε το μάγουλο της με το ύφασμα από βελούδο. Έφερε στο μυαλό της την ημέρα που το αγόραζε. Την προσοχή της είχαν τραβήξει τα μανίκια απόλυτα ταιριαστά με την ζώνη. Μαύρα, δαντελένια με βολάν στις άκρες.

Οι μέρες μέχρι την Πρωτοχρονιά κύλησαν διαφορετικά αυτή τη χρονιά για την Ισαβέλλα…

 

Το διήγημα αναφέρεται σε μία μελλοντική δυστοπική κοινωνία.

* Η Μαρίνα Τόλη είναι θεατρολόγος με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή. Έχει εργαστεί σε παιδικούς σταθμούς, πολιτιστικούς συλλόγους και Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για Παιδιά ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Επιπλέον, έχει σκηνοθετήσει τέσσερις παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Σήμερα εργάζεται ως δασκάλα θεατρικής αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.