Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Διά του λόγου το αληθές”
15/02/2017, 12:39 πμ

Ποίηση: “Διά του λόγου το αληθές”

Του Έκτορα Πανταζή // *

 

f3a

 

Aργύριο στρώνεις, μου αρέσουν τα χρώματα στους πίνακες που λένε ναι είμαι χρώμα μπογιά δηλ αλλά ταυτόχρονα δεν είναι παθαίνω ζάλη με κάτι σα θάλασσες κάτι γήινα που είναι και δεν είναι ζωγραφιές και με ταράζουν χάνω την ψυχή σαν να μπαίνω μέσα στον πίνακα κι αυτό χωρίς να το θέλω επειδή ο πίνακας είναι αυτό το κάτι που απελπίζει αυτό το ονομάζω υπέροχο σαν να το έχω ερωτευτεί όμως έρωτας δεν είναι ίσως να ’ναι ομορφιά που με νίκησε και είναι κάτι που δεν είναι εκεί μπροστά μου αλλά και είναι με πάει παντού είναι παντού σαν φτιαγμένο με χρόνο και σε άλλο τόπο δικό του είναι το κάτι του ζωγράφου ο λόγος είναι άλλο στη ζωγραφική αφαιρεί αν πάει να υποκαταστήσει ρίχνει τον πίνακα ο Σεζάν το γνώριζε ίσως μερικοί ακόμα αλλά λίγοι, είδε τον κόσμο τον άκουσε στο ένα μήλο θέλησε να αποδώσει το τραπεζομάντιλο που έβαζε τα μήλα σαν στρωμένο χιόνι και πάντα γεωμετρημένα, είμαστε μακριά από κει αλλά και κοντά εγώ αν μπορούσα να ζωγραφίσω σαν βυζαντινός θα μου αρκούσε βέβαια θα έπαιρνα τους αγίους από το δρόμο θα βύθιζα τους ουρανούς στο κατακάτω θα έβαζα στις αγίες μου ρίμελ θα τσάκιζα τα καρφιά της σταύρωσης για πάντα θα εύρισκα τις ρίζες των σταυρωμάτων εντάξει τώρα είναι ώρα έτσι κι αλλιώς δεν τα γλιτώνουμε αυτά αλλά φωνή στα ματαιωμένα χρωστάμε το υπαρξιακό που καίει έχει προβάδισμα στο λεξικό του χρόνου μας, εκεί πάσχουμε σήμερα δεν παρακολουθούν την κίνηση των ποιητών, που δουλειά τους είναι η γλώσσα ,που τη ζωντανεύει η μεταφορά κι αλλιώς πετρώνει, η Τέχνη δεν κάνει μόνο σταυρώσεις κάνει και αναστάσεις η λέξη που ανασαίνει, μέσα στο φέρετρο ,αναπνέει παίρνει οξυγόνο στο ποίημα στη λογοτεχνία .. χωρίς εάν και υπάρχει το άλλο εάν =αφέσου. Να αφήνεσαι αλλιώς η συνομιλία γίνεται χωρίς παρουσία πράγμα που δεν μπορεί το κοίταγμα να συμβεί ,το μάτια με μάτια κι αυτό περιορίζει την ψυχή που δένει σώμα και στο λόγο γιατί από κορμί κρατεί κι ο λόγος και εν μέρει δίνει από αλλού. Χωρίς λόγο όλο αυτό εδώ εξαφανίζεται όλο το μέσο που δεν είναι απλά μέσο η γλώσσα είναι σωματικό όργανο τα νεύρα έχουν δομή γλώσσας τα λόγια βαθαίνουν το σώμα , “χωρίς έννοια είμαστε βουβοί χωρίς εποπτεία τυφλοί”, χωρίς έννοιες δεν μπορούμε να εκφράσουμε σκέψη, η έννοια είναι αναγωγή, η φιλοσοφία δεν είναι τίποτε χωρίς έννοια αλλά μην το βαρύνουμε. Έχει βρεθεί η γέφυρα που το περνά, η αποδόμηση αυτό θέλησε να μας απαλλάξει απ;o τη βαρύτητα, ο Νίτσε κάτι παρόμοιο, δεν μπορούμε να υπαινιχτούμε τίποτε χωρίς τα προκαταρκτικά, πρώτα η αλφαβήτα μετά γράφω μετά πετάω, οι διαιρέσεις έχουν πάει πίσω πια, ο Νίτσε έδωσε δυο τρία απλά πράγματα στην κατανόηση Γενεαλογία ηθικής Γέννηση τραγωδίας μας απάλλαξε από το καθεστώς της πανεπιστημιακής φιλοσοφίας μας κάλεσε στις κρύες βουνοκορφές και τις κρύες πηγές, όπου το μυστικό είναι ανάλογο με τι βαθιές σκέψεις μπαίνεις γρήγορα βγαίνεις γρήγορα, για να θυμηθούμε και τον πάγο της αρχής .Όλα δεν είναι καθημερινότητα τι είναι η ζωή αυτή τη στιγμή απουσιάζει; Μόνο που ζωή είναι όλα ,άλλο το ευ του ζην, ωραία; το ζειν σαν να διαπερνά τη ζωή εκλύει ενέργεια είναι και ζω και να ζω και θα ζω και έζησα περικλείει δεν αποκλείει το απαρέμφατο είναι ότι λείπει από τη

νεοελληνική δυσαναπλήρωτο τα παλιά φτερά μας, και το θάνατο πως; Τα μοιραία κεκρυμμένα αν το χρόνο μας αμελούμε με τι χέρια .

*

Πού είσαι φυγάδα θεόθεν και αλήτισσα,

έλα Μάρτη έλα Απρίλη έλα κόκκινά μου χείλη

όταν τα γαρύφαλλα πονάν ο ποδόγυρος κόβει τη γη φέτες

γι αυτό είναι τα όνειρα δεν βλέπουμε μόνο μπροστά βλέπουμε πίσω, κι ό χρόνος ζωντανεύει τα πάντα και ό ίδιος ζωηρεύει

είναι.

Και τότε μέσα γίνεται, ένα τόσο δα ποίημα, γίνεται αυτό το αίνιγμα τέχνη για να μπορέσουμε να υπαινιχθούμε αυτό που η ζωή δεν προσέχει, σε ένα μετά στεφόμαστε και αναπηδά ποσοστό βιώματος που είχαμε αφήσει εκεί πίσω, και να τώρα πλούσιο μέσα απ το στίχο ξαναβιώνει, ενώνεται στη γραφή το άλλο της αλλιώς δεν είναι λογοτεχνία, κι αλλιώς δεν τη χρειάζεται κανείς.

Ξέρεις το φόρεμα είναι η συμβολική αναπαράσταση αυτού που πραγματικά συντελείται στο πένθος, γιατί στο πένθος φοράμε κατάσαρκα τον πεθαμένο μας, κάνουμε ενσωμάτωσή του τον παίρνουμε επάνω μας ,αυτό συμβαίνει μετά από εννιά μήνες, λέει η ψυχολογία βάθους κι έτσι συνεχίζει η ζωή κι έτσι συνεχίζει η τέχνη ο συναισθηματικός χρόνος έχει τα δικά του βήματα, τώρα ζωντάνεψε κάτι πιο βαθύ, είναι ποίηση, αυτό λέμε χρόνο στο στίχο, η τραγωδία, το έκανε χίλια χρόνια μετά, πένθησε των Ελλήνων τα ιερά, σε μας τώρα κλαίει ο στίχος περασμένα τωρινά μελλούμενα χωρίς δάκρυ, με στεγνό μάτι, γιατί αποσύρθηκαν οι θεοί κι εμείς βλέπουμε τον τόπο του κενού, εκεί μιλάμε, απουσία θρησκείας, απουσία πολιτικής απουσία οικονομίας απουσία γεννημάτων απουσία θαυμάτων απουσία διανόησης απουσία τέχνης, όλα αυτά πένθος άδακρυ, η Ηλέκτρα δεν κλαίει άλεκτρη άλοχη άκλινη και ως εκ τούτου ακλινής Ορέστη πάρτο, του βάζει το μαχαίρι στο χέρι, όχι δεν είμαστε εκεί, αλλά κοιτάμε να πατήσουμε στον αρχαίο στίχο να ακοντιστούμε στο παρόν, οφείλουμε να δούμε, με γερό κοίταγμα, να καταστούμε πνευματικά ελεύθεροι, να περικυκλώσουμε το θάμνο των ερωτήσεων, και να βγει ο λαγός να τον ξετρυπώσουμε όπως έλεγε ο σοφός. να, που γίναμε σκληροί Απρίλη

διάβασε εκεί πώς δουλεύει ερωτικά δρεπάνια δρέπει σκοτεινό μέλι αλλά η φωνή, τρίζει το μέταλλο ραγίζει χορδή μαχαίρια συναισθήματα ο έρωτας βαθιά

όλα τα δέντρα της αυγής δροσιά είναι γιομισμένα

εξ αρχής όλο το νερό πέφτει με υγρή ορμή, και σταματά στη δροσιά, μετά γιομίζει

*

 

 

* Ο Έκτορας Πανταζής κατάγεται από την Ήπειρο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στο Παρίσι. Βιοπορίστηκε στον χώρο των Εκδόσεων αρχικά και στη συνέχεια Σε: Κινηματογράφο, Διαφήμιση, Θέατρο, Τηλεόραση. Σήμερα ιδιωτεύει.

Έργα του:

1. Τα πρώτα όπλα του Συμβολισμού, Ζαν Μωρεάς. (ΓΝΩΣΗ-ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ), Μετάφραση.

2. Βέλος στο χώμα (ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ), ποίηση.

3. Αγριοστάφυλα σε πατητήρι (ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ), ποίηση.

4. Επί Στροφής (ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ), ποίηση.

5. Κάλυκες (ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ), ποίηση.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top