Διήγημα Fractal: “Αλλιώς η Μήδεια”
Του Απόστολου Θηβαίου // *
Μικροί μου κάθετοι δρόμοι, κουρασμένες συνοικίες με τα κλειστά μαγαζιά, με τις αναμνήσεις, τους παράλογους και τους επίδοξους και τους ερωτευμένους. Από απόψε κιόλας όλα θα τους ανήκουν. Η Μήδεια έχει τελειώσει πια με τους έρωτες, τα παιδιά της είναι νεκρά απ’ τα δικά της χέρια. Κοίτα τι όμορφα λιγοστεύει η ζωή της. Όσα βασίστηκαν σε εκείνη ήταν μύθος. Άλλη ζωή δεν υπάρχει άλλωστε.
Σταμάτησε κάπως το βάδισμά της δίνοντας λαβές για σχόλια στους διαβάτες. Μέτρησε τον εαυτό της, πάλεψε να θυμηθεί πώς ήταν άλλοτε η ζωή. Είναι εκείνη η αίσθηση, μια αμφιβολία, μια σκοτεινή διάθεση να κρέμεται απ’ τα παλιά δοκάρια.
Δεν μπορεί να ‘κανε κάτι τέτοιο. Νιώθει πως είναι αλήθεια και όμως δεν θυμάται τίποτε. Ίσως τ’ όνομά του, ναι, αυτό το θυμάται. Πώς θα μπορούσε αλλιώς, έπειτα από τέτοιο έρωτα.
Δεν μπορεί, δεν μπορεί να ‘ναι σκοτωμένα απ’ το δικό της χέρι.
Η αγορά ησύχασε πια και όλοι οι άνθρωποι επέστρεψαν κάπου. Μα για εκείνη, το ξέρει πως δεν υπάρχει δρόμος. Όλοι οι βωμοί είναι κλειστοί για εκείνη, όλοι οι χρησμοί σιωπή για εκείνη, όλος ο κόσμος μια άγρια μοναξιά.
Δεν μπορεί, τα πήρα στην αγκαλιά μου και τ’ άφησα να ζήσουν μαζί του. Τ’ αγάπησα, όμως και αναγνώρισα το καλό τους. Και σε πείσμα της πικραμένης καρδιάς, έκανα πίσω, αφήνοντας για πάντα τη ζωή μου στην Κόρινθο. Δεν μπορεί να τα πλήγωσα θανάσιμα, επειδή η Γλαύκη, δεκαοχτώ καλοκαίρια αναθρεμμένη στους κόλπους του όγδοου θαύματος, ζήλεψε την αγάπη μου. Όχι, δεν μπορεί, θα τ’ άφησα να τρέξουν, να τινάξουν τα σώματά τους σαν προσευχές στο άπειρο. Έτσι όπως είναι πολύ ευτυχισμένα.
Θα τ’ άφησα να χαθούν μες στο νου του Θεού που είναι η δική τους κοιτίδα. Δεν μπορεί να ‘κανα τέτοιο κακό, αλλιώς πώς βρίσκομαι ζωντανή εδώ, πώς μπορώ να βαδίζω ακόμη σε αυτές τις χαμένες μεραρχίες.
Τα Χαυτεία μοιάζουν σχεδόν όμορφα. Ένα σπουδαίο παραβάν από ιστορία και λαϊκό μαρτύριο που νυχτώνει αργά.
Δεν μπορεί, με αυτά εδώ τα χέρια που τον αγάπησαν στις παραλίες αργά τις νύχτες, δεν μπορεί να ‘βαλα φωτιά στις πόλεις. (Κοιτά τα χέρια της, είναι από ξένο υλικό. Δεν της ανήκουν. Έτσι ας φανταστεί κανείς πως θα πρέπει να ‘ναι το ιδανικό φέρσιμο αν μιλούσαμε με όρους αληθινούς, όρους του θεάτρου.)
Δεν μπορεί, παιδιά μικρά, να κοιμούνται για πάντα κάτω απ’ τις πέτρες. Δεν μπορεί θα πουν, δεν θα ζούσε αν είχε πράξει μια τέτοια φρίκη. Δεν μπορεί να την αγάπησε κανείς μετά, δεν μπορεί. Τέτοιοι έρωτες γίνονται τραγωδίες, -θυμάσαι με γρίφους που άνοιγαν τα μυστικά τα παράθυρα-, αφήνουν μια ιδέα δόξα και ανθρωπιά πάνω στα θέατρα, συγκλονίζουν τις πλατείες, σαν να ξεσπούν οι χιλιάδες κιθάρες αυτού εδώ του κόσμου.
Δεν μπορεί, αν φωνάξω τα ονόματά τους θα γλιστρήσουν απ’ αυτή τη ρωγμή που κάνει τη ζωή μου παράξενη. Θα γλιστρήσουν ολισθαίνοντας αργά σε μια αιώνια, παιδική ομορφιά. Δεν μπορεί, αν υψώσω τη φωνή μου και κάνω όπως τα πουλιά και οι νύχτες, δεν μπορεί. Θα τινάξουν τους λαιμούς τους που κάνουν μικρότερη την απόσταση από τις ζωοφόρους ως τα σώματα, θα τινάξουν τους λαιμούς τους, τόσο ιδανικά, μιλώντας με λέξεις χαρταετούς, αψηφώντας τον κίνδυνο. Θα υποκλιθούν. Πώς κάνει η νύχτα;
Δεν μπορεί, αν πω τα ονόματά τους, αν ρωτήσω όσους έρχονται και όσους φεύγουν, δεν μπορεί κάποιος θα ξέρει. Θα πάψω να υποκρίνομαι, όλα θα ανακτήσουν τη χαμένη διαφάνειά τους. Δεν μπορεί τέτοια χέρια να είναι ζωντανά, τέτοια μάτια να έχουν δικαίωμα σε αυτόν τον κόσμο, τέτοια σώματα να ζουν, δεν μπορεί.
Άμα τελειώνουν τα Χαυτεία, εκεί κοντά στα όρια της πόλης λένε πως κάθισε και έκλαψε. Και πως στο τέλος παραδέχτηκε τον εαυτό της. Πως είναι φόνισσα, φόνισσα, φόνισσα, παραδέχτηκε συντριμμένη ανάβοντας μικρές φωτιές ως την Ελευσίνα, διαπράττοντας έρωτες και φόνους ως την Ελευσίνα, συνεχίζοντας κάποια ιστορία, απλή και αδιάφορη, σαν όλες τις ανθρώπινες ζωές. Σήμερα, εκείνη η Μήδεια ζει παντού σαν μυστικό. Όταν γεμίζουν τα φεγγάρια, θυμάται τα παλιά, γίνεται κίνδυνος για τον εαυτό της. Τότε την κλειδώνουν για το καλό της, την κρατούν σε μια πάλλευκη απομόνωση.
* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Βίος επί Κρόνου
30/04/2024, 7:34 μμ -
Διήγημα: “Do-nuts-Μέρες και νύχτες στο Παλέρμο” (Α΄ μέρος)
30/04/2024, 7:31 μμ -
Διήγημα: “Νυχτερινό Επισκεπτήριο”
30/04/2024, 7:28 μμ -
Aπόσπασμα. “Tα μπλουζ της Μεγάλης Τρίτης”
30/04/2024, 7:27 μμ -
Προτασιακότητα… εμβιωμένη
30/04/2024, 7:25 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: Κώστας Βασιλάκος. [Μετάφραση και στα Γαλλικά]
Μετάφραση στα Γαλλικά και ανθολόγηση: Παρασκευή Μόλαρη // * Το αγκάθι Για χρόνια καλλιεργούσα ένα αγκάθι που έσπειρε ο πόνος του ανέμου. Ήλπιζα να ανθίσει ένα λουλούδι στο λευκό των αγγέλων, να σεργιανούν στον
Περισσότερα -
Η δύσκολη κι’ επικίνδυνη, συνάμα, μεταφορά ενός ‘πολύτιμου’ φορτίου στα χρόνια της αποικιοκρατίας
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // “Το μαγευτικό φορτίο. Περιπέτειες στην Ερυθρά Θάλασσα VI “, Ανρί ντε Μονφρέντ, Εκδοτικός Οίκος Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 2017 Ο Ανρί ντε Μονφρέντ, επιστρέφει αυτή τη φορά από τις Ινδίες με το καράβι
Περισσότερα -
«Ένας Αρκούδος μια φορά»
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Αφιερωμένο στη μνήμη της Μαρίας Αργυριάδη Ένα κίτρινο, μαδημένο, ταλαιπωρημένο αρκουδάκι που βρέθηκε στον δρόμο, αγοράστηκε από έναν γυρολόγο γιατί θύμισε στη Μαρία Αργυριάδη το δικό της, σαν ήταν παιδί, ήταν η
Περισσότερα -
Η ξηρασία δεν ήταν η αιτία
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Τζέιν Χάρπερ «Η ξηρασία», Μετάφραση: Χίλντα Παπαδημητρίου, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 424 Το πρώτο βιβλίο της Τζέιν Χάρπερ «Η ξηρασία» (εκδόσεις Μεταίχμιο) απέσπασε δεκάδες βραβεία με την κυκλοφορία του και έτυχε διθυραμβικών κριτικών και
Περισσότερα -
“Ελληνικά μυριστικά φυτά και αγριολούλουδα”
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // (Δεν ήταν και τόσο απλό μήτε εύκολο, ένα πείραμα και στιχουργική άσκηση, να μαζέψω τα Ελληνικά μυριστικά φυτά κι αγριολούλουδα και να ταιριάξω ποίημα παραδοσιακής μορφής σε εννέα τετράστιχες στροφές με δεκατρισύλλαβους
Περισσότερα -
Βιβλιοκριτική: “Με τη γεύση της αλμύρας”
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου // Σκέψεις πάνω στο ποιητικό βιβλίο “Μάρερμα” της ποιήτριας Ξανθίππης Ζαχοπούλου, (φιλοτεχνημένο από τον διακεκριμένο αγιογράφο κ. Ιωάννη Μητράκα) την εκδόσεων “ΠΗΓΗ”. Στο βιβλίο-κόσμημα της Ξανθίππης Ζαχοπούλου δυο διαφορετικές μορφές τέχνης συνυπάρχουν και συνομιλούν. Το μισό βιβλίο φιλοξενεί σκίτσα φιλοτεχνημένα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη”
Της Ζωής Δικταίου // * Παλιέ μου φίλε Με φωνές, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω Ποτέ δεν ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα Στην αγκαλιά σου Θα γυρίσω απόψε,
Περισσότερα
