Allen Ginsberg: Τρία ποιήματα
Μετάφραση: Βασίλης Πανδής // *
Γραμμένο στ’ όνειρό μου απ’ τον Ου.Κ. Ουίλιαμς
«Καθώς
βαστάς
μία κοινή
Αλήθεια
Κοινώς γνωστή
ως πόθος
Καμί’ ανάγκη
να τον
μασκαρέψεις
ως ομορφιά
Καμί’ ανάγκη
να στρεβλώσεις
ό,τι δεν είναι
συμβατικό
ώστε να γίνει
κατανοητό
Διάλεξε
τη μύτη σου
τα μάτια τα αυτιά
τη γλώσσα
φύλο και
μυαλό
για να τα δείξεις
στον κόσμο
Παίξ’ τα
όλα για όλα
στην
ακρίβειά σου
Άκου
τον εαυτό σου
μίλα
στον εαυτό σου
και θα το κάνουν επίσης
κι οι άλλοι
ευτυχείς
ανακουφισμένοι
απ’ το βάρος—
τη δική τους
σκέψη
και πένθος
Ό,τι αρχίνησε
ως πόθος
θα καταλήξει
ως κάτι σοφότερο»
Μπαοντίνγκ, Κίνα
23 Νοεμβρίου 1984
***
Τραγούδι
Το βάρος του κόσμου
είναι η αγάπη
Υπό το άχθος
της μοναξιάς,
υπό το άχθος
της δυστυχίας
το βάρος,
το βάρος που κουβαλούμε
είν’ η αγάπη
Ποιος θα τ’ αρνηθεί;
Στα όνειρ’
αγγίζει
το κορμί,
στη σκέψη
χτίζει
ένα θαύμα,
στη φαντασία
τυραγνιέται
ώσπου να γεννηθεί
στ’ ανθρώπινα τα μέτρα—
κοιτάζει έξω απ’ την καρδιά
φλεγόμενη από αγνότητα—
γιατί το άχθος της ζωής
είν’ η αγάπη,
μα το βάρος κουβαλούμ’
εξαντλημένοι
κι έτσι πρέπει ν’ αναπαυτούμε
στης αγάπης την αγκάλη
τελικά,
πρέπει ν’ αναπαυτούμε στην αγκάλη
της αγάπης
Καμία ανάπαυση
δίχως αγάπη,
κανένας ύπνος
δίχως όνειρα
αγάπης—
ήσυχος ή τρελαμένος
και αγγελοπαρμένος
ή μηχανόφιλος,
η ύστατη ευχή
είν’ η αγάπη
—δεν πικραίνει,
δεν αρνιέται,
δε μπορεί να κρατηθεί
απαρνημένη·
το βάρος είν’ πολύ μεγάλο
—πρέπει να δοθεί
δίχως την προσμονή ανταμοιβής
όπως η σκέψη
δίνεται
στη μοναξιά
μες σ’ όλη την τελειότητα
της πλησμονής της
Και τα ζεστά κορμιά
φωτοβολούν αντάμα
στο σκοτάδι,
το χέρι κινείται
στο κέντρο
της σάρκας,
το δέρμα τρέμει
στη χαρά
και η ψυχή χαροποιά
‘ρχεται στο μάτι—
ναι, ναι,
αυτό είναι
που ήθελα,
που πάντα ήθελα,
που πάντα ήθελα,
να επιστρέψω
στο κορμί
όπου γεννήθηκα
***
Ανατολίτικη μπαλάντα
Μιλώ για την αγάπη που ‘ρχεται στο νου
Η σελήνη ‘ναι πιστή, αν και με το μάτι του τυφλού
Εντός της σκέψης ζει και να μιλήσει δε μπορεί
Άκρα φροντίδα, κείνο που την κάνει παγερή
Δεν ονειρεύτηκα ποτέ τη θάλασσα τόσο βαθιά
Τόσο μακρό τον ύπνο μου, τη γη τόσο στη σκοτεινιά
Ένα τέκνο γίνηκα διαφορετικό
Ξυπνάω, για να δω τον κόσμο πιο τρελό
Σ.τ.Μ.: Τα μεταφράσματα αφιερούνται στο Νικόλα
* Ο Βασίλης Πανδής ζει στην Κέρκυρα και είναι φοιτητής στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Μεταφράζει αρχαία ελληνική, αγγλόφωνη και γαλλική ποίηση. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο (Ποιείν, Fractal, τοβιβλίο.net).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
-
-
-
-
H Κατερίνα Ανδριανάκη στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:54 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η ιστορία ενός τόπου, ενός ανθρώπου, της ιατρικής, μιας εποχής…
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Βαγγέλης Αναγνώστου «Σταθμοί πορείας», εκδ. ΑΩ, σελ. 200 Συστήνεται, αν κι είναι πασίγνωστος, έχει χειρουργήσει τους πάντες, από τον Σταυρό ως το Σούνιο τους περισσότερους και δωρεάν, και μας συστήνει ό,τι δεν ζήσαμε:
Περισσότερα -
«Η εξουσία ήταν για να την πληρώνεις…»
Γράφει η Κατερίνα Καριζώνη // Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης «Οι σημειώσεις του φαροφύλακα», νουβέλα, Εκδόσεις Στοχαστής, 2019 Ο φάρος αποτελούσε πάντα σύμβολο του μακρινού ταξιδιού, του φωτός, αλλά και της ελπίδας για τους ναυτικούς. Θέμα ποιητικό και παραμυθητικό έχει γίνει
Περισσότερα -
«Νανά» στο «Αγγέλων Βήμα»
Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου // * Η «ωραιοποίηση» της Νανάς συνέβη για να την αντικρύσουν οι θεατές ως πρώιμο σύμβολο επανάστασης και γυναικείας αυτοδιάθεσης. «Νανά» του Εμίλ Ζολά στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου
Περισσότερα -
Το άπειρο και το απειροστό: Σύμβολα και οντολογία μιας ακολουθίας που δεν συγκλίνει
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος // Αναγνωστικά σχόλια επί της συλλογής «Φυτά εσωτερικού χώρου», της Ευαγγελίας Τάτση, εκδόσεις Βακχικόν 2022 Η νέα συλλογή της Ευαγγελίας Τάτση ΦΥΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, Βακχικόν 2022, με εξώφυλλο της Γεωργίας Συριοπούλου, έρχεται να
Περισσότερα -
Η γονιμότητα ως μια δυνατότητα της ποίησης-
Γράφει η Φωτεινή Καπελλάκη // * Μαρία Διαμαντοπούλου «Χωράει φως», Εκδόσεις Ενύπνιο 2021 Με την πεποίθηση ότι υπάρχει αναγκαιότητα να επαναπροσδιορίζονται ανά περιόδους απόψεις για τη λειτουργία της ποιητικής τέχνης και με την ίδια να προτάσσει το δικό
Περισσότερα -
Διήγημα: «Εκείνη»
Της Μαρίας Πέστροβα // Καθόταν αρκετή ώρα μπροστά στη βιτρίνα με τα γλυκίσματα χωρίς να ξέρει τι να πρωτοαγοράσει. Στον πάγκο τον περίμενε ήδη ένας αχνιστός μυρωδάτος ελληνικός καφές. -Πέντε ντόνατς θα ήθελα παρακαλώ, τρία με
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ξοδεμένη δύναμη”
Της Κατερίνας Τσαμπά // * Ξοδεμένη δύναμη Γνώριζες άραγε πόση δύναμη είχε μέσα σου; Πάντα είχες, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο την είχες θάψει για να αφήσεις τη δύναμη κάποιου άλλου να φανεί… Κάποτε κλήθηκες
Περισσότερα