«πεφταστέρια σε καλόμορφο ουρανό»
Γράφει η Σοφία Σκλείδα // *
Καίτη Κουμανίδου «Το κόκκινο φουλάρι», Εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2023
Το ταλέντο της Καίτης Κουμανίδου αποδεικνύεται περίτρανα από τον εύστοχο και αριστοτεχνικό συνδυασμό ποιητικού και πεζού λόγου και συνυφαίνεται με εξαιρετικά ατομικά ζωγραφικά έργα, που διανθίζουν το εν λόγω βιβλίο. Οι στίχοι της αποτελούν ωδές που εξευγενίζουν την ψυχή και μεταλαμπαδεύουν την αγάπη.
Ποικίλα τα σχήματα λόγου και πρωτότυπες οι εκφραστικές και φραστικές επιλογές, ο ξεχωριστός τρόπος γραφής. Το ύφος λιτό, οικείο, ζωντανό, παραστατικό, και άλλοτε πάλι περισσότερο προσωπικό και εξομολογητικό, δίνει τη δυνατότητα στη συγγραφέα να συνειδητοποιήσει ότι αν και ο πόνος είναι πάντα ίδιος, η ελπίδα ανθοφορεί και επενεργεί τις περισσότερες φορές θαυματουργικά σαν λύτρωση.
«Εικόνες του χθες/αναμνήσεις φευγάτες/χαμένες στης βροχής το τρυφερό κάλεσμα/απόσταγμα έγιναν πικρού κρασιού στα χείλη. Εικόνες του χθες/πουλιά βαλσαμωμένα/βαθιά πονούν/Ρέκβιεμ παίζουν σε πίνακα του Μποτιτσέλι και παγώνουν την καρδιά./ Απομεινάρια έγιναν στη γωνιά του δρόμου…»
Είναι γεγονός ότι οι προσωπικές στιγμές έχουν μεγάλη αξία για εμάς, καθώς αποτελούν μέρος της ζωής μας και διαμορφώνουν την ταυτότητά μας. Κάθε στιγμή που ζούμε, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, και αξίζει να την αξιοποιούμε και να την απολαμβάνουμε. Παράλληλα, μας βοηθούν να δημιουργούμε αναμνήσεις, να συνδεόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να αναπτύσσουμε τις δικές μας εμπειρίες και δεξιότητες. Είναι σημαντικό λοιπόν, να δίνουμε σημασία σε αυτές τις στιγμές και να τις αναγνωρίζουμε ως έναν τρόπο συσχετισμού με τον εαυτό μας εμπλουτίζοντας τη ζωή μας.
Οι αναφορές της συγγραφέως στο έργο είναι έντονα βιωματικές, με άμεσες προεκτάσεις στο ατομικό και συλλογικό υποκείμενο και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Λόγος μεστός, πυκνός, λυρικός, εικονικός, με φιλοσοφικές και υπερρεαλιστικές διαστάσεις. Η χρήση του α΄ και β΄ ενικού προσώπου προσδίδει προσωπικό τόνο, αμεσότητα, ζωντάνια, οικειότητα.
Συνήθως υποδηλώνεται η αφετηρία του προβληματισμού της συγγραφέως, η οποία αποτελεί προσωπική κατάθεση ιδεών, δημιουργείται η αίσθηση του διαλόγου και διασφαλίζεται καλύτερα η επικοινωνία με τον αναγνώστη, αφού δεν τον κρατάει σε απόσταση, αλλά προσπαθεί να τον εντάξει μέσα στον κόσμο του έργου της, ώστε να βιώνει τα γεγονότα από κοντά, εστιάζοντας στις καθημερινές πράξεις και τα πανανθρώπινα συναισθήματα.
Επιπλέον, σημαντικά σημεία αναφοράς στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της αποτελούν η αγάπη και ο έρωτας, συγκινητικός, καθοδηγητικός, λυτρωτικός.
«…Αγάπη κεντάς με τα λόγια σου. Ρυάκι δροσερό γίνεται το σώμα σου. Λουλούδια γεμίζει η καρδιά. Ποιητές θα κλέψουν το μυστικό μας θα το κάνουν τραγούδι πάνω σε λευκό άγραφο χαρτί. Αυγουστιάτικος ήλιος θα μοσχομυρίσει. Στιγμές ντύνεις που μόνο σε αιώνες ζούνε. Το πιο μακρύ ταξίδι μου ΕΣΥ…»
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι η αξία της λογοτεχνίας είναι ανυπολόγιστη, ως φορέας οικουμενικών αξιών και ανθρωπιστικού πνεύματος, αλλά και ως μορφωτικό αγαθό. Μπορεί να μας διδάξει πολλά για τον κόσμο και τον εαυτό μας, να μας ενθαρρύνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά και να μας προσφέρει στιγμές ψυχικής απόδρασης και αναζήτησης νέων εμπειριών. Μέσα από τη λογοτεχνία μπορούμε να ανακαλύψουμε νέες ιδέες, να εμπλουτίσουμε τη φαντασία μας, να εμβαθύνουμε στην ανθρώπινη εμπειρία, να ενωθούμε με άλλους ανθρώπους πνευματικά και να βιώσουμε συναισθηματική μέθεξη. Ως εκ τούτου, η λογοτεχνία έχει μεγάλη αξία για τον πολιτισμό και την ανθρωπότητα γενικότερα, αφού στόχος της είναι να εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής του αναγνώστη, να την αγγίξει, να αφυπνίσει τη συνείδησή του.
Με «Το κόκκινο φουλάρι» ο στόχος αυτός επετεύχθη περίτρανα, αφού τα λόγια της συγγραφέως μας, πεφταστέρια σε καλόμορφο ουρανό, μάς μεθούν και μάς οδηγούν στο υπέροχο χωροχρονικό καλλιτεχνικό σύμπαν της, ζωγραφίζοντας την Άνοιξη και την Ελπίδα ως το άλλοθι της Ζωής και την Ειρήνη ως μια υπεραιώνια και διαχρονική αξία.
*H Σοφία Σκλείδα είναι Φιλόλογος, Συγγραφέας, Ποιήτρια, Αντιπρόεδρος της Ζακυνθινής Εστίας Πολιτισμού και Μέλος της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Σε ένα προκλητικό, λευκό τοπίο
30/04/2024, 9:04 μμ -
Παρακείμενα: «Μια ζωή σε αναμονή, μια ψυχή που περιμένει έναν Αύγουστο»
30/04/2024, 9:02 μμ -
Δύο μοναχικοί λύκοι σε αναζήτηση της ανατολίτικης σοφίας
30/04/2024, 9:00 μμ -
-
259 αλληγορίες, από το λογοτεχνικό σύμπαν του Καζαντζάκη
30/04/2024, 8:57 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ύμνος στο αγροτοσυνεταιριστικό κίνημα
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // Λίνα Φυτιλή «Χρυσός κήπος – Άλτιν μπαχτσεσί», εκδ. Εστία 2023, σελ. 240 «Η γη δεν ανήκει σε αυτούς που την έχουν, αλλά σ’ αυτούς που τη δουλεύουνε και την πονάνε» Μ. Μπρεχτ «Δικό
Περισσότερα -
Η αμφισβήτηση του κοινωνικού ρόλου της επιστήμης
Του Νίκου Τσούλια // Ακριβώς εκεί που έγκειται η κύρια νομιμοποίηση της επιστήμης, στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων και στην προαγωγή της πνευματικής ελευθερίας του ανθρώπου, βρίσκεται και η μεγάλη της πρόκληση: η αδυναμία επίλυσης των κοινωνικών ανισοτήτων και
Περισσότερα -
Διήγημα fractal: “Φύγε!”
Της Ελένης Αλεξίου // * Αγόραζα ρούχα για παιδάκι φίλων, όταν κάποια στιγμή στο κατάστημα μπήκε ζευγάρι προφανώς για τον ίδιο λόγο. Η κυρία σφιγμένη, εκείνος απλωμένος. Στις χειρονομίες, στους μορφασμούς, στο εκτόπισμα. Πληθωρικός σε όλα
Περισσότερα -
Κάτι να γίνει τώρα
Της Σοφίας Κωνσταντάκη // * Ιάκωβος Καμπανέλλης «Το μεγάλο μας τσίρκο» «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» το πρωτάκουσα ένα βράδυ στο ράδιο γυρνώντας σπίτι. Φορώντας όπως πάντα τα ακουστικά μου πέτυχα τη ραδιοφωνική μετάδοση του θεατρικού έργου του
Περισσότερα -
Διήγημα: “Κρίση πανικού”
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου // * – Πώς σας φάνηκε η κηδεία κ. Πηνελόπη; – Εξαιρετική Λάμπρο μου, ταιριαστή με το ήθος της οικογένειάς σας! Με στενοχώρησε, όμως, η Μαριώ, ήταν κίτρινη σαν το πανί, ζωντανή-νεκρή!
Περισσότερα -
Διήγημα: “Μία ιστορία σαν όλων των ανθρώπων τις ιστορίες “
Της Ρίτσας Μασούρα // Μία ιστορία σαν όλων των ανθρώπων τις ιστορίες Ήταν μέρες που το ‘βλεπε εκεί, ξεχασμένο, ελαφρώς σκονισμένο. Ένα μικρό κουτί σε χρώμα μπλε νουάρ, αφημένο με τακτ από εκείνον, δίπλα στα
Περισσότερα -
Πώς η μεγάλη συλλογή τέχνης του Φρόυντ επηρέασε τις θεωρίες του
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Όταν ο Σίγκμουντ Φρόυντ έφτασε στη ναζιστική Βιέννη το 1938, σε ηλικία 82 ετών, υπήρχε ένα μοναδικό αντικείμενο – από την τεράστια συλλογή του – χωρίς το οποίο δε μπορούσε να σκεφτεί τη ζωή του:
Περισσότερα
