Δοκίμιο: “To φως της μάνας”
Της Θεοδοσίας Αργυράκη- Ασαργιωτάκη // *
Χρόνια πολλά μάνα.
Για σένα μάνα που γελάς όταν γελώ/για σένα που πονάς όταν πονώ
που κλαις όταν δακρύζω/ κι όταν λέω είμαι καλα/ μάνα νιώθω ευτυχία
φως γεμίζει η ματιά σου/ η καρδια σου πλημμυρίζει απ` αγάπη
κι όλη θέλεις μες τα χέρια μου/ γλυκά να την αφήσεις.
Φως μου! Μάτια μου! Ήλιε μου! Αστέρι μου!
Φωτεινές λέξεις που συνηθίζει να χρησιμοποιεί η μάνα για τα παιδιά της και σημαίνουν ότι το φως της ζωής για την μάνα, είναι τα παιδιά της.
Όλες οι μητέρες του κόσμου, όποιο και αν είναι το αξίωμα που έχουν και η προσφορά τους στην οικογένεια και το σύνολο της κοινωνίας, έχουν εκείνο το μαγικό φίλτρο της αγάπης, που τις κάνει να νιώθουν χαρά και εσωτερική ανάγκη, να δίνουν στοργή, φροντίδα και αγάπη, τον ίδιο τους τον εαυτό, στα παιδιά τους.
Αξίζει σε όλες τις μητέρες σεβασμός και τιμή, αν και εκείνες δεν ζητούν να τους πει κανείς ευχαριστώ, γιατί θεωρούν δεδομένη και αυτονόητη την προσφορά τους. Το αντάλλαγμα, η χαρά και ικανοποίηση τους, είναι να βλέπουν στα μάτια των παιδιών τους την αγάπη, δυο μικρά χέρια και πιο μεγάλα αργότερα, να της αγκαλιάζουν τρυφερά, να ακούν την όμορφη λέξη. Μάνα! Μητέρα! Μαμά! Μανούλα!! Και κυρίως να τα βλέπουν να μεγαλώνουν χαρούμενα, με υγεία και ευτυχία, με αξίες ζωής, όνειρα και αγάπη. Να τα καμαρώνουν με μια ματιά που φανερώνει όλο το φως του κόσμου, και μια καρδια που λαχταρά σε κάθε τους πρόβλημα, μικρο ή μεγάλο και χαίρεται με κάθε τους χαρά, μεγάλη ή μικρή.
Είναι και εκείνες οι μάνες με τα ίδια συναισθήματα για τα παιδιά τους, ίδιες με όλες τις μητέρες του κόσμου, που τους αξίζει μια ακόμα τιμή, ένας ακόμα σεβασμός και θαυμασμός για την δύναμη, το κουράγιο, την προσπάθεια για τα παιδιά τους, εκείνες τις μάνες που μεγαλώνουν παιδιά που είναι διαφορετικά, αλλά και ίδια με όλα τα παιδιά του κόσμου.
Όλα του κόσμου τα παιδιά έχουν ανάγκη την φροντίδα, την αγάπη και την στοργή της μητέρας τους, αλλά για τα δικά τους παιδιά με ειδικές ανάγκες, η αγάπη τους δεν είναι διαφορετική, είναι λίγο περισσότερη, όπως περισσότερη είναι και η φροντίδα τους γι αυτά.
Θα αδικούσε κάποιος τον άνθρωπο, αν δεν αναφερόταν σε εκείνες τις γυναίκες, εκείνους τους ανθρώπους που δεν γέννησαν ποτέ ένα παιδί, αλλά φροντίζουν, δίνουν, αγαπούν, νιώθουν, ξενυχτούν και λαχταρούν για τα παιδιά που δεν είναι τα βιολογικά τους, αλλά τα νιώθουν να είναι δικά τους παιδιά και τους παρέχουν όλα εκείνα τα αγαθά που χρειάζονται, και έχουν δικαίωμα και ανάγκη για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα, στο μεγάλο περιβόλι της ζωής, στο μέλλον, το αύριο.
Αναφορά σε μια ακόμα μάνα, την τραγική φιγούρα της βασανισμένης μορφής, που αντιμετωπίζει όλη την φρίκη του πολέμου, της προσφυγιάς και της φτώχειας, της μάνας που βλέπει το παιδί της να καίγεται στις φλόγες της φωτιάς, να πνίγεται στα παγωμένα νερά της θάλασσας, να πεθαίνει από υποσιτισμό και να είναι αδύναμη, να μην μπορεί και να μην έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι για να το αλλάξει!
Τραγικά και οδυνηρά γεγονότα, αλλά που δυστυχώς συμβαίνουν την σημερινή σύγχρονη εποχή της κοινωνικής, οικονομικής και τεχνολογικής εξέλιξης και που συνήθως αποφεύγουμε να μιλήσουμε, αλλά είναι μια εφιαλτική και σκληρή πραγματικότητα.
Για το ποιος φταίει, τι φταίει, και αν μπορεί να αλλάξει, είναι είναι τεράστιο θέμα, δύσκολο να χωρέσει σε ένα μικρο αφιέρωμα στη μάνα, όμως σίγουρα, θέλει και χρειάζεται τόλμη, φωνή, προσπάθεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, απο όλους τους δίκαιους ανθρώπους του κόσμου!
Η Γιορτή της Μητέρας καθιερώθηκε τον 20ο αιώνα έπειτα από πρωτοβουλία της Ana Jarvis, η οποία θέλοντας να τιμήσει τη μητέρα της, ξεκίνησε το 1907 στις ΗΠΑ ένα κίνημα με στόχο να καθιερώσει επίσημα τον εορτασμό της Ημέρας της Μητέρας. Το 1914 με προεδρικό διάταγμα η Ημέρα της Μητέρας ορίστηκε επίσημα εθνική γιορτή για τις ΗΠΑ και ο εορτασμός της πραγματοποιείται κάθε Μάιο.
Στην Ελλάδα, η Γιορτή της Μητέρας καθιερώθηκε το 1929 και συνδέθηκε αρχικά με τη γιορτή της Υπαπαντής στις 2 Φεβρουαρίου. Από τη δεκαετία του ’60, ο εορτασμός της Ημέρας της Μητέρας πραγματοποιείται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Φέτος, η Γιορτή της Μητέρας ήταν την Κυριακή 12 Μαΐου.
* Η Θεοδοσία Αργυράκη –Ασαργιωτάκη είναι λογοτέχνης-εικαστικός. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου κατοικεί και εργάζεται. Πορεύεται ιχνηλατώντας με τη μαγική σχεδία της δημιουργίας-στο ανάλαφρο και σπαρακτικό ταξίδι της ζωής- με συντροφιά χρώματα-όνειρα-αγάπη-εθελοντισμό. Γράφει κυρίως για παιδιά-νέους-ποίηση- μυθιστόρημα-θέατρο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ένα νόμισμα και η Δημοκρατία
23/04/2024, 8:19 μμ -
«Μαύρες Τρύπες», στην παραμεθόριο των γνώσεών μας
23/04/2024, 8:18 μμ -
Γιατί (δεν) γράφω
23/04/2024, 8:17 μμ -
Αλικαρνασσός και Νέα Αλικαρνασσός
23/04/2024, 8:16 μμ -
Ο έρωτας είναι δικαίωμα των εκλεκτών
23/04/2024, 8:05 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Η Αρχοντούλα Διαβάτη φαίνεται πως έχει στο dna την οικονομία και την καθαρότητα του λόγου»
Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζή // Αρχοντούλα Διαβάτη «Αίθριος και σήμερα», εκδ. Νησίδες, 2021 Ήμερα, ήσυχα λιτά, με μικρές δαγκωνιές πόνου, με ανθρώπινο χάδι, καθημερινή γλυκύτητα, πνεύμα εργατικό και απαλό, σαν ανθισμένο κλωνάρι ακουμπισμένο με προσοχή στην άγρια άσφαλτο
Περισσότερα -
Δοκίμιο: “Η Βία στην Τέχνη”
Του Κώστα Βουλαζέρη // * Γιατί τόση βία; Μας κάνει πιο βίαιους και στην πραγματική μας ζωή; Και πώς θα πρέπει να παρουσιάζεται; Αυτό δεν είναι ακόμα ένα άρθρο που καταδικάζει τη βία στην τέχνη (στα βιβλία,
Περισσότερα -
«Ψάχνοντας σαν τους πεζογράφους κι εγώ, στοιχεία για ένα ποίημα». Η πεζόμορφη ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη
Γράφει η Δήμητρα Τζουραμάνη // * Η ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη, διαλογική και ειρωνική, ελκύεται από το σκοτάδι του θανάτου, το οποίο και εξανθρωπίζει, συνδυάζοντας ταυτόχρονα την οικείωση μαζί του και την αποστασιοποίηση από αυτό. Ενίοτε το διασκεδάζει
Περισσότερα -
Η κρητική σατιρική ποίηση του Γιώργη Καράτζη
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Γιώργης Καράτζης, «Σατιρικά», εκδόσεις Αεράκης, Ηράκλειο 2020 Είναι σπάνιο να συναντήσει κανείς το χιούμορ, την ευθύβολη κρίση, την αίσθηση του μέτρου και την αισθητική πληρότητα σε μια λαογραφική ποιητική συλλογή, η οποία
Περισσότερα -
“Το παλιό μπεγλέρι”
Του Μίρι Δράμι // * Μια αδύναμη γυναίκα ανεβάζει με όπισθεν ένα αναπηρικό καροτσάκι, απ την υπόγειο. Είναι πρωί και αυτή μετράει με φωνή το κάθε σκαλοπάτι. Στο τελευταίο σιωπά. Τότε απ το καροτσάκι ακούγετε μια τρυπητή ανδρική φωνή
Περισσότερα -
22 Φεβρουαρίου – Έντνα Βίνσεντ Μιλέυ
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Η Έντνα Βίνσεντ Μιλέυ, γεννημένη σαν σήμερα το 1892, ήταν Αμερικανίδα λυρική ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, ακτιβίστρια, φεμινίστρια και η πρώτη γυναίκα που έλαβε Βραβείο Πούλιτζερ για την ποίηση. Ήταν επίσης γνωστή για τον αντισυμβατικό, μποεμικό
Περισσότερα -
Κώστας Χωρεάνθης: Η σιωπή του Κάλβου
Επιμέλεια: Ελένη Χωρεάνθη // Κώστας Χωρεάνθης: Η σιωπή του Κάλβου * Σιγών δ’ όπου δει και λέγειν τα καίρια ** Αισχύλος, απ. 47 Werner Πολλά έχουν γραφτεί για τη μακροχρόνια σιωπή του Κάλβου.
Περισσότερα
