Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Γιατί (δεν) γράφω
23/04/2024, 8:17 μμ

Γιατί (δεν) γράφω

Γράφει η Αντωνία Κωστάκου //

 

 

 

Όταν γράφω μαζεύονται όλοι οι δαίμονες και άγγελοι ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου και αρχίζουν την αντιλογία της στρογγυλής τραπέζης. Λες και με περιμένουν εναγωνίως να καθίσω στην καρέκλα και να σφυρίξω την έναρξη της σύγκρουσης. Και εγώ τις περισσότερες φορές υποκύπτω στην παγίδα τους και καταλήγω εμπλεκόμενη στον μεταξύ τους πόλεμο αντί να τους αγνοήσω και να παραχωρήσω το χέρι μου στην αόρατη δύναμη του κειμένου.

 

 

Ειδικά εκείνος ο δαίμονας της ματαιοδοξίας και του εγωισμού με νικάει σχεδόν πάντα. Όχι όμως όπως νομίζετε· αντιθέτως με νικά επειδή προσπαθώ να τον αγνοήσω επιδεικτικά και να με πείσω ότι γράφω για την τέχνη, για μια πολιτική αλλαγή, για μια μετατόπιση συνείδησης του αναγνώστη. Και όσο τον αγνοώ τόσο εκείνος ο δαίμονας μουγκρίζει στο αυτί μου «γιατί με αφήνεις απέξω;» μου βρυχάται και εγώ τρομάζω ακόμα περισσότερο «γιατί είσαι δαίμονας» του απαντώ. «Εσύ με έκανες δαίμονα, εγώ δεν ξεκίνησα έτσι» μου παραπονιέται. Και έχει δίκιο. Όταν πρωτόγραψα οχτάχρονους στίχους για φανταστικές μουσικές εκείνος ήταν που μου κράτησε το χέρι στο χαρτί και ύστερα χορέψαμε μαζί τα λόγια της μελωδίας. Εκείνος με οδήγησε τότε στη χαρά της δημιουργίας και στην υπηρεσία της τέχνης που τώρα διατείνομαι ότι θέλω αποκλειστικά να υπηρετώ χωρίς αυτόν. Με σιγοντάρει και ένας άγγελος στην σύγκρουση απέναντι του που υποψιάζομαι ότι είναι ο δαίμονας της αδράνειας μεταμφιεσμένος στα λευκά· «φύγε δαίμονα της ματαιοδοξίας και του εγωισμού» του φωνάζει και τότε ένα κομμάτι μου σιωπά και οδηγούμαι στην παράλυση. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που συγκρούομαι μαζί του πάνω από τις σελίδες μου και έχω καταλήξει πως όλη η σύγκρουση οφείλεται στην λέξη αποκλειστικά: αυτή την καταραμένη λέξη που τον αποκλείει, τον αφαιρεί και του φοράει μαύρες κάπες και κέρατα. Καμιά φορά, ευτυχώς όλο και πιο συχνά τελευταία, ένας νέος άγγελος (δεν έχω διακρίνει ακόμη το όνομα του) εμφανίζεται και τον προσκαλεί να επιστρέψει στο τραπέζι «χρειαζόμαστε και εσένα» του λέει και τότε το χέρι μου ξαναζωντανεύει. Ακόμα όμως υποκύπτω στην μανία μου να τον αφαιρέσω και καταλήγω εγώ να ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί του. Ιδού το παρόν κείμενο η απόδειξη· είδατε; μόνο για εκείνον έγραψα.

 

 

[Το κείμενο ”γιατί (δεν) γράφω” είναι μια ανταπόκριση δική μου στο δοκίμιο του Orwell ”why i write”. ]

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top