Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Η Αρχοντούλα Διαβάτη φαίνεται πως έχει στο dna την οικονομία και την καθαρότητα του λόγου»
16/03/2021, 10:54 μμ

«Η Αρχοντούλα Διαβάτη φαίνεται πως έχει στο dna την οικονομία και την καθαρότητα του λόγου»

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζή //

 

Αρχοντούλα Διαβάτη «Αίθριος και σήμερα», εκδ. Νησίδες, 2021

 

Ήμερα, ήσυχα λιτά, με μικρές δαγκωνιές πόνου, με ανθρώπινο χάδι, καθημερινή γλυκύτητα, πνεύμα εργατικό και απαλό, σαν ανθισμένο κλωνάρι ακουμπισμένο με προσοχή στην άγρια άσφαλτο της ζωής. Ένα γενναίο δρομολόγιο στον καθημερινό αγώνα απέναντι στην καραντίνα, την απομόνωση, τον φόβο, τις αϋπνίες , τα βιβλία, τις αναγνώσεις, τις σημειώσεις εξόδου στο 2, στο 6, και οι άνθρωποι κινούμενες εικόνες, μακρινοί, άδειοι από την χαρά της επαφής. Κι όλα αυτά ψύχραιμα, καθαρά και έντιμα. Η Αρχοντούλα φαίνεται πως έχει στο dna  την οικονομία και την καθαρότητα του λόγου.

Χαρά και πίκρα της ζωής,  φιλίες ζεστές, ένας κόσμος στην αυλή του σχολείου, αθώος και γενναίος, διασχίζει αθόρυβα όπως η αναπνοή τις σελίδες του βιβλίου της Αρχοντούλας Διαβάτη, δίνοντας ένα χρώμα νεανικό, εφηβικό, στο καθαρό πρόσωπο της γραφής της. Χωρίς φανταστικές παρουσίες, με ένα ευθύ βλέμμα στην γλυκόπικρη καθημερινότητα, όπου τα ποιήματα που παρεμβάλλονται, βαθύτατα μελαγχολικά χωρίς υπερβολές και συναισθηματισμούς, σα να μονολογούν το μέσα και το έξω της ζωής.

 

ΑΤΙΤΛΟ Β

 

Τα φωτεινά μεσημέρια

Με τα τζιτζίκια και τον ήλιο

Μόνα τους

Στο Αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού

Ανασαίνουν

Κρυμμένα.

Η κυρία Βασιλική

γελάει πλατιά

ρίχνοντας πίσω το κεφάλι,

κι ο Φυλακτίδης

που έψαχναν τα κοριτσίστικα βλέμματα,

έχει πεθάνει

από έμφραγμα,

πάει καιρός.

Όταν ανεβοκατεβαίνεις τώρα

Την ξύλινη σκάλα

Τρέχοντας  στο διάλειμμα

Η αυλή είναι άδεια.

 

Αρχοντούλα Διαβάτη

 

Άνθρωποι προσεχτικοί, ανάλαφροι, γερμένοι τρυφερά στο καθήκον αγγίζουν τις πανανθρώπινες αξίες που επανέρχονται σαν μουσικές μελωδίες στον κόσμο του βιβλίου αλλά και της ζωής.

Το  άγχος της καθημερινότητας, του πολιτισμού της σύγχρονης ζωής μας, το τρέξιμο, φαίνεται να κυλάει ήσυχο ποτάμι, ενώ λίγο πιο πέρα το περιμένει ο γκρεμός του καταρράκτη, όπου πέφτει και σηκώνεται χαμογελώντας με νέες δυνάμεις.

«Στον καιρό της δεύτερης καραντίνας τώρα, διαλέγουμε για την πεζοπορία νεκρές ώρες, νωρίς το απόγευμα, όταν οι περισσότεροι ρίχνουν έναν υπνάκο να ξεχάσουν τα βάσανα της ημέρας, τη θλίψη,  την αβεβαιότητα και την ανησυχία, την απειλή που ακούγεται σαν μακρινή βοή, την εξουθένωση  της πανδημίας.»

Και συνεχίζει όπως και η ζωή,  με τις μυρωδιές της καθημερινότητας,,  τις φασολάδες, τους μουσακάδες, τα δέντρα, τον ήλιο, τις ανθρώπινες παρουσίες στους δρόμους, που συμφιλιώνουν τις αντιξοότητες και « η ζωή έχει πάλι δίκιο, όταν η φύση ανεξίθρησκη μας δέχεται, μας υποδέχεται και μας παρηγορεί, γιατί αυτή είναι ο Θεός, κατά τον Σπινόζα.».

Μια σκέψη λιτή, ψύχραιμη με ρίζες από τον επίκτητο και την στάση της απέναντι στα τεκταινόμενα.

Αλλά και λύγισμα ψυχής, γονάτισμα ανθρώπινο, απαντοχή, και άσχημες σκέψεις για ένα μέλλον εχθρικό προς τον άνθρωπο.

«Το σαράκι δουλεύει μες στο ξύλο, χίλιοι φόβοι  διαβρώνουν αργά την ψυχή, ο φόβος της αρρώστιας κι η αρρώστια του φόβου, ένα δυσοίωνο σύννεφο πάνω απ’ το σπίτι, τη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα και τον πλανήτη….. βάζει στην ατζέντα για συζήτηση ένα σωρό θέματα κρυμμένα επιμελώς κάτω από το χαλί.».

Ένα πολυφωνικό καθημερινό ριάλιτι όπου πρωταγωνιστούν  δρόμοι, πόλεις, βιβλία, μουσικές κινηματογράφος, ποιητές, ιδέες άνθρωποι ανώνυμοι και επώνυμοι, στοχαστικά, με περιγραφές που από εξωτερικές καταλήγουν εσωτερικές, χωρίς διδακτισμό, μια θέαση της καθημερινότητας που μέσα από την απλότητά της πάλλεται η ανθρώπινη μοίρα και ζωή.

Ένα βιβλίο που μιλάει για ανθρώπους οι οποίοι πορεύονται όρθιοι μέσα στις καταιγίδες της εποχής μας.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top