Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μπαίνοντας στον κόσμο του Φώτη Θαλασσινού
08/10/2019, 11:04 μμ

Μπαίνοντας στον κόσμο του Φώτη Θαλασσινού

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

 

Φώτης Θαλασσινός, “Θα μπεις σ’ έναν κόσμο”. Εκδόσεις Οδός Πανός. Αθήνα, Μάϊος 2019

 

Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου ‘Θα μπεις σ’ έναν κόσμο’ (2017) του  Φώτη Θαλασσινού, νοιώθεις πως βγαίνεις από έναν κόσμο σ’ έναν άλλο, που βρίσκεται και πορεύεται δίπλα και παράλληλα από εκείνον που περιγράφει το πόνημα του χαρισματικού συγγραφέα.  Πρόκειται για το όγδοο  βιβλίο του που έρχεται στο προσκήνιο, πιστός στις απόψεις  του για  ηρεμία, ανάπαυση και κοινωνική δικαιοσύνη, παράλληλα με τα άρθρα που κατά καιρούς δημοσιεύει σε ιστοσελίδες και περιοδικά. Διαφόρου υφής και τεχνοτροπίας κείμενα, βρίσκονται διάσπαρτα εδώ μέσα. Γνωστά του και αγαπημένα πρόσωπα, εξομολογήσεις ατόμων που βίωσαν την συναισθηματική καταστροφή, πεζογραφήματα, εναγώνιες αναζητήσεις και προσπάθειες για τον ίδιο ώστε να ‘ριζώσει κάπου’, αναχωρήσεις και αφίξεις μεταξύ  της  Αθήνας και του αγαπημένου νησιού του, της Κω, αναφορές σε προσφιλείς και πολύ δικούς του ανθρώπους, διαλόγους ατόμων με ζητούμενο την προσωπική τους ευτυχία και ικανοποίηση, κι’ ακόμα σε μυστικές τελετουργίες άλλων χωρών με εφαρμογή οικουμενική, σε μάγισσες και προσωπικότητες του πολιτισμού, άλλων τόπων και αιώνων, που λαχταρούσαν κάτι διαφορετικό απ’ τη μίζερη και τελματωμένη εποχή τους, σε θρυλικές μορφές που οδηγήθηκαν πάνω στην πυρά γιατί πίστευαν κάπως αλλοιώς,  ασχέτως βέβαια αν δικαιώθηκαν μελλοντικά από την υπομονετική ιστορία, και τόσα άλλα! Παντού σε τούτα τα απλά και καθημερινά κείμενα του  Φώτη Θαλασσινού, επικρατεί το χαρακτηριστικό της τόλμης, της ειλικρίνειας της προσωπικής άποψης, της αναγκαστικής ελπίδας.  Φέρνει μπροστά  δικές του εμπειρίες, σκέψεις που τον βασανίζουν, έχει το δικό του απλό, ρεαλιστικό και συνάμα  λυρικό τρόπο να διεισδύσει στα άβατα της καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας, στις δύσκολες σχέσεις των διπλανών ανθρώπων, στους αναγκαστικούς ή ηθελημένους αποχωρισμούς,  στην απουσία των αγαπημένων μορφών, στο όραμα για κάτι καλύτερο. Η αγωνία του είναι πολυεπίπεδη, με την δυσκολία της σεξουαλικότητας στην πρωτεύουσα αλλά και την επαρχία, τον φόβο του αναπόφευκτου θανάτου, την προσωπική του προσφυγή στον δικό του υπέρτατο Θεό. Δίπλα του πάντα και αταλάντευτα οι δικοί του άνθρωποι που δρουν ως απόμακρες, αλλά τόσο κοντινές, ταυτόχρονα, κατευθυντήριες γραμμές. Ο Θαλασσινός έρχεται σε επαφή με τους καθημερινούς ανθρώπους της πόλης που διαβιεί, την Αθήνα κατά κύριο λόγο, παρατηρεί τη συμπεριφορά τους, μαθαίνει τις βαθύτερες ανάγκες τους, όσο και όπως μπορεί αυτό να γίνει εφικτό, περνάει την ώρα του περιφερόμενος σε δρόμους, πλατείες, καφενεία και μετρό, αναζητώντας την αλήθεια φιλοξενούμενος σε τακτά χρονικά διαστήματα σε σπίτια φίλων του, έχοντας πάντα στο νου του στίχους, βίους και απόψεις καταραμένων ποιητών, ‘τροβαδούρους της ήττας των αρετών από τα πάθη των ανθρώπων’,  μια από τις πολλές αναφορές και παραπομπές του με καθολική σήμερα και διαχρονική όπως φαίνεται αποδοχή. Ερώτημα ίσως αναφύεται κατά πόσο οι ιστορίες του είναι καθαρά βιωματικές και σε τι ποσοστό υπεισέρχεται το μυθοπλαστικό  στοιχείο και παράμετρος. Ο συγγραφέας δείχνει να ισορροπεί αρκετά καλά και σ’ αυτό τον τομέα κατά τη διάρκεια συγγραφής των κειμένων. Και η Κως; Μα, εκείνη πάντα ήταν εκεί  και τον περίμενε, ‘η Κως  ήταν ο εξαγνισμός, η αδιάλειπτη προσευχή, η παλινόστηση του ασώτου’!

 

Φώτης Θαλασσινός

 

Οι ιστορίες του είναι αιχμηρές και ενοχλητικές προκλήσεις της καθημερινότητας, γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο, και έχουν αναμφίβολα πολυποίκιλα βιωματικά στοιχεία, ιδωμένα  από την άποψη ενός ταλαντούχου ανθρώπου που τυραννιέται ψυχή τε και σώματι και προσπαθεί με τη γραφή του να ισορροπήσει  ανάμεσα στο βίωμα, το δοκίμιο, την ημερολογιακή καταγραφή, την αρθρογραφία και τη λογοτεχνία.  Έρχεται αντιμέτωπος ευθέως και χωρίς παρωπίδες και διαχωριστικά τερτίπια, με σημαντικά καθημερινά θέμα συμπεριφοράς, εκδύεται από τον όποιο μανδύα βρίσκεται πάνω του, βγάζει στην επιφάνεια αλήθειες θαμμένες στο σκοτάδι και το περιθώριο, έρχεται σε παράλληλη τροχιά με κάποιους πραγματικά μεγάλους στο χώρο της λογοτεχνίας, και το σπουδαιότερο σε διάφορα μήκη και γεωγραφικούς παραλλήλους του πλανήτη. Από τη μια μεριά δείχνει απίστευτα δυνατός περιγράφοντας τις βαθύτερες υπαρξιακές αγωνίες του, αλλά από την άλλη απλόχερα ταπεινός και αδύναμος, πλημμυρισμένος από διάχυτες αβεβαιότητες και καταθλιπτικές συνδρομές.  ‘…Πετάω προς τα πάνω…… Φεύγω με δύναμη… χιλιάδες χρώματα… Κάπου πολύ ψηλά βλέπω να λάμπει ένα εκτυφλωτικό φως… Με τραβάει με αγάπη προς το μέρος του… Είναι ο Θεός’, λέει ένας ήρωάς του!

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top