Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κολύμβηση σε πολύ βαθιά νερά
20/08/2019, 11:33 μμ

Κολύμβηση σε πολύ βαθιά νερά

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Ελίζα Παναγιωτάτου «Τεχνικές κολύμβησης», εκδ. Αντίποδες

 

Συνήθως ο γράφων είναι πολύ δύσπιστος σε βιβλία που αποθεώνονται από την κριτική με πολύ γενικόλογα σχόλια και χωρίς μεγάλη εμβάθυνση στο ίδιο το βιβλίο. Κάπως έτσι υποδέχθηκε η κριτική το βιβλίο της Ελίζας Παναγιωτάτου «Τεχνικές κολύμβησης» (εκδόσεις Αντίποδες) πριν από μερικούς μήνες. Οι νέες φωνές στη λογοτεχνία κρύβουν πάντοτε εκπλήξεις αρκεί να υπάρχει η διάθεση αναγνωστικής εξερεύνησης. Στην ουσία πρόκειται για το πρωτόλειο πεζογράφημα της συγγραφέως αφού είχε προηγηθεί η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής. Η Παναγιωτάτου προσπαθεί να διαχειριστεί μια ιστορία μνήμης και ενηλικίωσης με δύο (;) γυναίκες ως κεντρικά πρόσωπα. Ενδεχόμενα, να είναι περισσότερες από δύο αλλά δεν διευκρινίζεται επαρκώς στη ροή του βιβλίου. Στην ουσία πρόκειται για μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας, κοινωνικών ατομικών και οικογενειακών ρόλων. Φυσικά, είναι πρακτικά αδύνατο στον αναγνώστη να αντιληφθεί αν πρόκειται στην ουσία για μια βιωματική μαρτυρία με κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά αυτό δεν αλλάζει πολύ την ουσία.

Η συγγραφέας από την αρχή ως το τέλος των 165 σελίδων χάνεται σε μια σειρά εικόνων, σκέψεων και αντιλήψεων τις οποίες προσπαθεί, χωρίς να το καταφέρει, να δικαιολογήσει επαρκώς ή να επεξηγήσει στον αναγνώστη της. Μακροσκελείς προτάσεις, αρκετές από τις οποίες μπορεί να ξεπεράσουν και τις 300 λέξεις, κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την προσέγγιση των ιδεών της Παναγιωτάτου. Η όλη δομή πέρα από τις όποιες ενστάσεις για το εύρος των προτάσεων όπου χάνεται πολλές φορές ο νοηματικός ειρμός δεν βοηθάει επίσης στην ανάγνωση της νουβέλας. Ορισμένα άτακτα μη γραμμικά χρονικά άλματα που έχουν να κάνουν με τις οικογενειακές καταβολές των ηρωϊδων μπερδεύουν ακόμη περισσότερο τον αναγνώστη. Ενδεχόμενα και είναι πολύ πιθανό η Παναγιωτάτου απευθύνεται σε μια γκάμα αναγνωστών που αρέσκονται σε βιβλία όπου δεν είναι προαπαιτούμενη μια συγκεκριμένη υπόθεση και δομή. Αλλά η συνεχής ροή εικόνων, ιδεών και προσώπων που δεν εξυπηρετούν μια πλοκή έχω την αίσθηση ότι δεν βοηθάει στην ανάγνωση του βιβλίου και ίσως στο τέλος μετατρέπει την προσπάθεια της σε κάτι δυσνόητο. Παράλληλα, σε κάποια σημεία (λιγοστά) η Παναγιωτάτου προσπαθεί να εκπλήξει τον αναγνώστη της με κάποιες ξαφνικές εναλλαγές ύφους από την πιο intellectual φόρμα σε λαϊκές εκφράσεις. Προφανώς και οι κριτικοί λογοτεχνίας έχουν δικά τους μέτρα σύγκρισης και αξιολόγησης μιας δουλειάς και προσεγγίζουν εντελώς διαφορετικά το τελικό αποτέλεσμα. Ο γράφων ως απλός αναγνώστης κρατάει την προσπάθεια απεικόνισης του εσωτερικού κόσμου, ορισμένα σημεία που η ιστορία είχε μια σταθερή και ενδιαφέρουσα ροή και ατυχώς τίποτε περισσότερο.

 

Ελίζα Παναγιωτάτου

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top