Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Αρκεί “Μια μέρα μόνο” ζωή χαρισάμενη για να εκπληρώσει τον προορισμό της ή πεταλούδα Μέι, ένα πανέμορφο εφημερόπτερο
01/12/2020, 10:41 μμ

Αρκεί “Μια μέρα μόνο” ζωή χαρισάμενη για να εκπληρώσει τον προορισμό της ή πεταλούδα Μέι, ένα πανέμορφο εφημερόπτερο

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

Νίκος Αντωνίου: “Μια μέρα μόνο” Εικόνες: Ναταλία Καπατσούλια, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2019

 

Ο κόσμος όλος για το μικρό παιδί είναι μαγικός, γιομάτος θαύματα. Όλα είναι ζωντανά, έχουν ψυχή και φωνή. Αισθάνονται όπως οι άνθρωποι και μιλούν  μεταξύ τους και με τα παιδιά. Τα παιδιά μικρά βρίσκουν τρόπους να συνομιλούν με τα ζώα και με τα αντικείμενα του περιβάλλοντός τους. Και φυσικά όλα μιλούν όπως οι άνθρωποι, έχουν την ίδια γλώσσα. Πάνω σ’ αυτήν τη θαυμαστή, τη μαγική αντίληψη του κόσμου που έχει το μικρό παιδί, σ’ αυτήν την γοητευτική πραγματικότητα γράφονται συνήθως τα περισσότερα παραμυθικά βιβλία για μικρά παιδιά και όλα τα παραδοσιακά εικονογραφημένα παραμύθια.

Ένα από τα ομορφότερα βιβλία για παιδιά που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο για την πανέμορφη, ανάλαφρη, τρυφερή και ταιριαστή εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια, αλλά και για τον τρόπο τον οποίο επέλεξε ο συγγραφέας του, ο Νίκος Αντωνίου, να προσεγγίσει ένα θέμα τόσο λεπτό και τρυφερό, όσο και λυπητερό: τη ζωή μιας μόνο μέρας, που διαρκεί η ζωή ενός εφημερόφτερου εντόμου· μιας πεταλούδας που γεννιέται την αυγή, μεγαλώνει και παίρνει αμέσως τους δρόμους των ανθισμένων περιβολιών, επισκέπτεται χορεύοντας όσο πιο πολλά λουλούδια προλάβει ζώντας την ανέμελη, τη χαρούμενη, τη χωρίς καμιά έγνοια και φροντίδα για το αύριο ζωή της, γιατί δεν έχει για κείνη Αύριο· και μόλις το σούρουπο κλέψει τον ήλιο, εκείνη ξαπλώνει όπου βρει τόπο, κλείνει τα ματάκια της και δεν ξυπνάει πια. Την αυγή μια άλλη καινούρια ανέμελη μέρα αρχίζει για  τα πεταλουδάκια που έφερε στον κόσμο να απολαύσουν κι εκείνα, με τη σειρά τους, την υπέροχη, ανέμελη ζωή  “μιας μόνο μέρας!”

Έτσι φτάνει το τέλος ενός εντόμου τόσο διάφανου και ωραίου, ανάλαφρου, σαν τα φτερά του, έτσι τελειώνει η ζωή της πεταλούδας που ονόμασε ο συγγραφέας Μέι, η οποία  φαινομενικά δεν γνοιάζεται για το αύριο, όμως στην πραγματικότητα, σε όλη της τη ζωή που κρατάει όσο “μια μόνο μέρα”, κυοφορεί το μέλλον του είδους της από το πρωί με το φως της μέρας κι όταν βραδιάζει, λουφάζει κάπου, αφήνει τα αυγά της και τελειώνει ο προορισμός του εκεί. Και η ζωή του εντόμου συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς, πάνω στην ίδια τροχιά, από λουλούδι σε λουλούδι, αφήνει το χαμόγελό του και παίρνει ό, τι χρειάζεται για την πρόσκαιρη δική του εφήμερη αιωνιότητα.

Τα έντομα που επέλεξε ο Νίκος Αντωνίου είναι εκ διαμέτρου διαφορετικά: η πεταλούδα και ο τζίτζικας από τη μια, η μία χορεύει κι ο άλλος τραγουδάει τις μέρες και τις νύχτες του καλοκαιριού, χωρίς να γνοιάζονται για το αύριο, ενώ η μέλισσα και το μυρμήγκι όλη την μέρα ιδροκοπούν μαζεύοντας και αποθηκεύουν τροφή για το αύριο, για τον χειμώνα, χωρίς να ξέρουν αν θα ζουν αύριο. Έτσι γίνεται στη ζωή, γιατί αυτή είναι η οικονομία της Φύσης. Η ζωή συντίθεται και προχωράει με θέσεις και αντιθέσεις, με ομοιότητες και διαφορές. Η διαφορετικότητα στη φύση είναι  απολύτως αποδεκτή. Μέσα στο δάσος υπάρχουν άπειρα είδη φυρών και ζωών. Η Φύση αποστρέφεται τη μονοτονία.

Έτσι λοιπόν, στην κοιλάδα όπου τα έντομα μιλούν ανθρωπινά, η Μέι, μια τρυφερή, πεταλούδα με φτερά μεταξένια, που μόλις βγήκε από το αυγό πέταξε για να κάνει τον πρώτο – και τελευταίο – περίπατό της στο ανθισμένο λιβάδι, είδε μια μέλισσα πάνω σε  ένα ροζ τριαντάφυλλο, την πλησίασε, συστήθηκαν και της πρότεινε να γίνουν φίλες και να χορέψουν. Η Ζουλού, η μέλισσα δεν είχε καιρό για χάσιμο, είχε δουλειά:

“Α, δεν μπορώ τώρα, έχω δουλειά. Πρέπει να μαζέψω μέλι, για να το πάω στην κυψέλη”, είπε βιαστικά η Ζουλού.

    “Έλα Ζου΄λού, σε παρακαλώ, παίξε λίγο μαζί μου, έστω λιγάκι”.

    “Αύριο παίζουμε, άσε με τώρα, δεν μπορώ, έχω δουλειά σου λέω”

    “Μα εγώ αύριο δεν θα υπάρχω!”

    “Τι εννοείς δεν θα υπάρχεις;”, ρώτησε απορημένα η Ζουλού.

    “Δεν θα υπάρχω! Δεν θα ζω”.

    “Και γιατί δεν θα ζεις;”

    “Γιατί είμαι εφημερόπτερο:”

    “Και τι θα πει εφημερόπτερο;” ρώτησε ξανά η Ζουλού.

    “Εφημερόπτερο θα πει ότι ζω μόνο μια μέρα. Το λέει η λέξη”.

 

 

Με τα πολλά, την έπεισε τη Ζουλού κι έπαιξαν κρυφτό μέχρι που η Μέι εξαφανίστηκε. Πήγε αλλού και με τον ίδιο τρόπο, παρασέρνοντας άλλα έντομα στο παιγνίδι για ένα χορό, κατάφερε να περάσει χαρούμενα όλη τη ζωή της που κράτησε “μια μέρα μόνο”, όμως: “έζησε τόσο όμορφες στιγμές μέσα σε μια μόνο μέρα, έκανε φίλους! Έπαιξε κρυφτό, κυνηγητό, χόρεψε και κυρίως γνώρισε κι ένα υπέροχο ζουζουνόπαιδο, τον Ιούλιο…” Και μετά “μην μπορώντας άλλο να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά, αποκοιμήθηκε πάνω στο ξερό κλαδί”, όπου έκλεισε τη μέρα της μ’ ένα άλλο όμορφο παιγνίδι με τον Ιούλιο.

Η ζωή συνεχίστηκε ίδια κι απαράλλαχτη και την άλλη και την παράλλη μέρα και κάθε μέρα ένα άλλο εφημερόπτερο ολόιδιο με τη Μέι· κι εκείνο συνέχιζε να προκαλεί την εργατική, ιδροκοπούσα μέλισσα Ζουλού σε ένα παιγνίδι, σε’ έναν ξέφρενο χορό, ώσπου να συναντήσει κάποιον Ιούλιο και να τελειώσει τη ζωή μιας μόνο μέρας συμβάλλοντας έτσι στη διαιώνιση του είδους.

Ο συγγραφέας μέσα σε λίγες μόνο σειρές κειμένου που με τις υπέροχες ζωγραφιές γεμίζουν 29 σελίδες, είπε τόσο όμορφα, τόσο χαριτωμένα, τόσο απλά και αθώα, τόσο φυσικά για τη “σκευωρία” της Φύσης, για ένα πολύ σοβαρό θέμα, τη γονιμοποίηση με την ένωση δύο ετερόφυλων εντόμων, που είχε ως αποτέλεσμα τη γονιμοποίηση της Μέι, όπως και τη γονιμοποίηση των εντόμων αλλά παράλληλα, η τελετουργία ετούτη καταδεικύει και τον ρόλο των εντόμων στη γονιμοποίηση των  φυτών με τη μεταφορά της γύρης από λουλούδι σε λουλούδι, χωρίς καμιά προσφυγή σε ερμηνείες.

Οι θαυμάσιες ζωγραφιές της Ναταλίας Καπατσούλια με τις εξαϋλωμένες σχεδόν, τρυφερές φιγούρες της Μέι, τις ανάλογες με τη φύση τους φιγούρες των άλλων εντόμων, τα απαλά φωτεινά, πανέμορφα χρώματα δημιουργούν το ευχάριστο περιβάλλον για την τέλεση του μυστηρίου της Δημιουργίας, αλλά κάνουν και το βιβλίο τόσο χαρούμενο και ελκυστικό, που θα το χαρούν τα παιδάκια και θα μάθουν μερικά από τα μυστηριώδη μυστικά της Φύσης, τόσο απλά, τόσο ωραία!

 

 

Ο Νίκος Αντωνίου γεννήθηκε το 1964 στην Λεμεσό. Σπούδασε γραφικές τέχνες. Από το 1991 δραστηριοποιείται στο χώρο της διαφήμισης και το 1993 ιδρύει τη δική του διαφημιστική εταιρεία στην οποία εργάζεται μέχρι σήμερα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top