Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο γρίφος του λύκου
13/04/2021, 7:52 μμ

Ο γρίφος του λύκου

Γράφει η Μαρία Λιάκου //

 

Διώνη Δημητριάδου «Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή», εκδ. Αω, 2021

 

Η εικόνα του λύκου όπως την έχουμε προσλάβει κυρίως από τα παραμύθια είναι τις περισσότερες φορές διαφορετική από την πραγματική του θέση στη φύση. Ο λύκος είναι σύμβολο δύναμης και ελευθερίας Στα παραμύθια εμφανίζεται κυρίως ως «κακός». Η αλήθεια όμως είναι ότι ο λύκος δεν είναι παρά ένα τρωτό είδος που χρειάζεται προστασία..

Η Κλαρίσα Πίκολα Εστές στο βιβλίο της «Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους» εκδόσεις Κέλευθος στην σελ.12 αναφέρει

«Οι υγιείς λύκοι και οι υγιείς γυναίκες έχουν κάποια κοινά ψυχικά χαρακτηριστικά: οξυμμένη διαίσθηση, παιχνιδιάρικο πνεύμα και μεγάλη ικανότητα αφοσίωσης. Από τη φύση τους, οι λύκαινες και οι γυναίκες θέλουν να σχετίζονται, είναι φιλοπερίεργες , πολύ ανθεκτικές και δυνατές. Βαθιά διαισθητικές, φροντίζουν με κάθε τρόπο τα μικρά τους,τους συντρόφους τους και την αγέλη τους».

 

Η ποιητική συλλογή της κ. Δ. Δημητριάδου στρέφει τον αναγνώστη από τον τίτλο της και μόνο σε μια εξερεύνηση σε μια ανάγνωση «στο μέσα μας».

«μέσα μας. είν΄ η κόλαση με τα ταρτάρεια πάθη,

κι είμαστ΄εμείς για μας τους ίδιους οι φιδομαλλούσες.

Κέρβεροι, Τάνταλοι, Τιτυοί, και Σίσυφοι και Στύγες»

όπως αναφέρει και ο Κωστής Παλαμάς (Ο Θρίαμβος)

Στο απόσπασμα που παραθέτω ο αναγνώστης μπαίνει στο μονοπάτι της ψυχής και καλείται να αναρωτηθεί για τον Λύκο που είναι και Δαίμονας μαζί όπως μας αναφέρει η κ. Δημητριάδου. Μπαίνει σε «ανθρώπων καταλύματα»

 

ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ

 

Σούρουπο ήταν σαν μπήκε ο Λύκος στην πόλη.

Λίγο φοβισμένος σιγοπατούσε κι όλο κοίταζε

γύρω του. Ανθρώπων καταλύματα είναι αυτά.

σκεφτόταν. Τα γκρίζα μάτια του

δεν είχαν ξαναδεί τίποτα τόσο άγριο.

Εδώ λοιπόν είναι ο τόπος

είπε σχεδόν ψιθυριστά

να μην ακούσει ούτε ο ίδιος τη φωνή του (σελ.11)

Με την λέξη και μόνο «παλίμψηστη» στον τίτλο της συλλογής  ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η ποιητική συλλογή αυτή συνομιλεί και  με άλλα κείμενα.

Η κ. Δ. Δημητράδου δεν καταρρίπτει τον μύθο γι αυτό το άγριο ζώο -τον λύκο. Ούτε τον ημερεύει όμως.. Αποτελεί έναν γρίφο που ο αναγνώστης προσκαλείται να τον επιλύσει. Ο Λύκος ως σύμβολο υπάρχει στην Λαογραφία, στην θρησκεία, στην Μυθολογία αλλά και στην Λογοτεχνία. Επειδή κάποια πράγματα βρίσκονται πέρα από την οριοθετημένη αντίληψή μας χρησιμοποιούνται από την Τέχνη σύμβολα –όπως ο λύκος-για να παρουσιαστούν έννοιες που μέσα από τα σύμβολα ο άνθρωπος  καλείται να τα αντιληφθεί ή  ακόμα να ανοίξει καινούργιους  διαύλους ακόμα και ασυνείδητα.

Στα ποιήματά αυτής της συλλογής υπάρχει μια κραυγή (άλλοτε άγρια και άλλοτε εσωτερική) που ακόμα και το τραύμα, η απώλεια και ο πόνος αποτελούν δημιουργικό κομμάτι της ζωής. Ο Αίσωπος είχε πει ότι οι πόνοι είναι δάσκαλοι. Εκφράζονται και δεν θάβονται. Τα συναισθήματα κατανοούνται και γίνονται στοιχείο αυτεπίγνωσης και δημιουργίας. Ξέρεις τι σε ενδυναμώνει και τι σε αποδυναμώνει..

«..τόσο με θλίβουν

τα σβησμένα μου όλα» σελ.47 αναφέρει η Δ. Δημητριάδου.

Μια μοναξιά ασυντρόφευτη εκ γενετής –είναι  και ο τίτλος ενός ποιήματος που ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται «το πλαίσιο» της συλλογής. Ποιος είναι ο ρυθμιστής και ποιος ο οδηγητής; Πολλή δουλειά του εαυτού λοιπόν!

 

Διώνη Δημητριάδου

 

 

ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΣΗ

 

Να συλλάβεις την εικόνα

ολόκληρη

και μετά να την αποσυνθέσεις

κομματάκια να την κάνεις

να τα καρφώσεις έπειτα

σε καμβά ζωγραφικό

 

κι ύστερα με υπομονή

να τα χρωματίσεις

το καθένα μ’ άλλο χρώμα

ρισκάροντας το ανέφικτο:

μια πανδαισία χρωματική

στη χλεύη των καιρών

 

Μετά να ψάχνεις όλη νύχτα

Πού χάθηκαν τα χρώματα

Πώς όλα τα κατάπιε

Το μαύρο παντοδύναμο

Και είδηση δεν πήρες.

 

Δεν αφήνει σε κατάσταση ύπνωσης, ούτε εξευμενίζει καταστάσεις. αλλά αναζητά την δική της αλήθεια. Τα «εμπόδια στη φώτιση» που ονομάζει ο βουδισμός γίνονται καθρέφτης και όσο τα θρέφουμε δεν μπορούν να βρουν γαλήνη.

«δεν σου αρκεί

που κατασπάραξες

όλο το μέσα μου

φλέβες αποστραγγισμένες

θες τώρα και το πρόσωπο;»

 

Ποίηση λιτή με δύναμη σε κάθε λέξη. Σε κάνει να δεις «το κλουβί σου», τα δόκανα και τα δολώματα της  ψυχικής λιμοκτονίας σου. Το ύφος της γραφής θυμίζει στον αναγνώστη κείμενα αρχαίας ελληνικής γραμματείας αλλά και κείμενα με ψυχαναλυτική προέκταση. Ο μίτος της Αριάδνης είναι στα χέρια του αναγνώστη!

 

Η Διώνη Δημητριάδου, όμως, δηλώνει

«Ευπρόσδεκτη άλλωστε σε εποχή ξηρασίας

η όποια απρόσμενη ενυδάτωση»

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και δίδαξε για πολλά χρόνια σε δημόσια λύκεια. Έχει εκδώσει εννέα βιβλία (πεζογραφίας, ποίησης και δοκιμιογραφίας και μετάφρασης), έχει συμμετοχές σε συλλογικές εκδόσεις, καθώς και πολλές δημοσιεύσεις (πεζά και ποιήματα) σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Επιμελείται εκδόσεις και δημοσιεύει άρθρα κριτικής λογοτεχνίας. Στο περιοδικό Οδός Πανός επιμελείται τη στήλη «Διαβάζοντας τους ποιητές – μικρά κριτικά σημειώματα». Μετέχει στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού Καρυοθραύστις. Συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αγίας Παρασκευής και διατηρεί στο διαδίκτυο το λογοτεχνικό ιστολόγιο «Με ανοιχτά βιβλία». Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top