Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Half Things
26/09/2023, 8:06 μμ

Half Things

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

 

 

Σημείωμα για το θεατρικό «…στο cafe» της Ειρήνης Σοφιανού από τις εκδόσεις Βακχικόν

 

Καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι. Κάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον, σε πείσμα όλου εκείνου του πλήθους που γλιστρούσε από την περιστρεφόμενη πόρτα και ξανά χανόταν στους δρόμους εκεί έξω. Έμποροι, φοιτήτριες, βιαστικοί διαβάτες, ερωτευμένοι και αποχαιρετισμοί, τίποτε δεν μπορούσε να με αποσπάσει από εκείνες τις θεατρικές φιγούρες. Καθόντουσαν στο κέντρο της σάλας, λίγο μιλούσαν μα σε κάθε τους κοίταγμα κάτι παράξενο συνέβαινε. Ίσως φταίει η καταπληκτική τους ομοιότητα που τόνιζε την παρουσία τους. Η τύχη το ‘θελε να μάθω τα ονόματά τους, Πατρίτσια και Εύα, κορίτσια σαν κάθε άλλο εκεί έξω, με την ποινή τους και με τους εραστές τους και με τα μυστικά τους κλειδωμένα πίσω από το προσεγμένο μακιγιάζ. Εύα και Πατρίτσια, δυο ξεχασμένοι άγγελοι στο σανίδι της σκηνής που κάνει την πόλη και τους δρόμους να μοιάζουν πράγματα ποιητικά και ανεξάντλητα.

Μα δεν πρέπει κανείς να παρασέρνεται και άλλωστε είναι που οι δυο τους μοιάζουν με δυο σταγόνες νερό. Ή πάλι η Εύα και η Πατρίτσια δεν αποτελούν παρά το ίδιο πρόσωπο, σε έναν μονόλογο αντικριστό, σε μια σκηνή δίχως περιτύλιγμα, αντλημένη συνθήκη από την καθημερινή μας περιπέτεια. Ίσως να ζουν μαζί ή πάλι  να βρέθηκαν εδώ τυχαία σε αυτό εδώ το μαγαζί, συζητώντας βιαστικά για έναν καινούριο εραστή ή ένα παλιό βινύλιο ή πάλι για πράγματα που γνωρίζουν μονάχα εκείνες, πράγματα βυθισμένα στο κοινό τους παρελθόν. Ίσως πάλι να πρόκειται για μια καθιερωμένη πρακτική, ίσως η συνάντησή τους να αποτελεί ένα μοτίβο σαν αυτά που καθιερώνουμε μες στη μικρή μας διαδρομή και που στα χέρια της άξιας γραφής βρίσκουν μια άλλη πυκνότητα. Ίσως ετούτες οι συζητήσεις που διαθέτουν έξοχη θεατρικότητα και την ίδια στιγμή παραμένουν ασύλληπτα καθημερινές και απλές, να αποτελούν κάποιο είδος ψυχανάλυσης.

Θα μπορούσαν οι δυο τους, πίσω από τα κλειδωμένα τους πρόσωπα να κρύβουν επιμελώς μια σπουδαία υπόθεση, ένα μικρό μεγάλο δράμα, σαν εκείνα που ανυποψίαστα φθάνουν ως την κάθαρση. Αν κάπνιζαν θαρρείς πως θα άναβαν το τσιγάρο τους πάνω στον πυκνό αέρα του μαγαζιού ή στην επιφάνεια ενός παλιού σπιτιού που χωρίστηκε. Έτσι ακριβώς όπως  χωρίζουμε τους εαυτούς μας από κάθε τι παλιό, δέσμιοι σε τούτο το παρόν που μοιάζει με αργόσυρτο μέλλον. Σύμβολα και ιστορίες, στιγμές μες σε λευκώματα, νησιά που μας περιμένουν να επιστρέψουμε, λέξεις από ένα θέατρο που γνωρίζουμε μονάχα εμείς.

Δυο κορίτσια και μια ιστορία που ξεκινά δίχως κόπο για να αποκτήσει σχήμα, όψη και μέγεθος θεατρικό, για να καταλήξει μες στην ρέουσα γραφή της Ειρήνης Σοφιανού στον κόμπο που πνίγει τον λαιμό, στην αίσθηση της νοσταλγίας και της ενοχής. Είναι μες στα σπίτια που οι άνθρωποι κλαίνε και αυτό το ξέρουν καλά η Πατρίτσια και η Εύα. Και έτσι όπως χωρίζουν στα δυο το πατρικό τους, χωρίζουν στα δυο τον εαυτό τους, από τα χέρια τους γλιστρά η ζωή και είναι επάνω στο φουστάνι τους γραμμένη η ευγνωμοσύνη και η μοναξιά τους. Δυο αντίθετα που συναντιούνται, δυο όψεις συμπληρωματικές του ίδιου εαυτού, έτσι όπως σχηματικά το αναπαριστά το εξώφυλλο της έκδοσης «…στο cafe» από τις εκδόσεις Βακχικόν. Η Ειρήνη Σοφιανού, έχοντας ήδη διακριθεί στην θεατρική γραφή όπως υπογραμμίζει το λιτό βιογραφικό της έκδοσης, καταθέτει το πρώτο της βιβλίο. Και είναι το θέατρο το είδος εκείνο που διαλέγει να υπηρετήσει και είναι ο καθημερινός χώρος εκείνος που φωτίζεται τόσο γλαφυρά και με συνοχή μες στον εύθραυστο χαρακτήρα του.

 

Ειρήνη Σοφιανού

 

Στέκω στον καθρέφτη. Τη μια στιγμή αντικρίζω την Πατρίτσια και πάλι στο φόντο η Εύα όσο το κείμενο υπακούει στην προφορικότητα και τη φυσικότητα της απλής, μεγεθυνόμενης ζωής. Αυτήν την τελευταία μας επιστρέφει διαρκώς το κείμενο της Ειρήνης Σοφιανού καθώς οι μορφές υποκύπτουν σε εξαναγκασμούς και οι οδηγίες της σκηνογραφίας υπογραμμίζουν υπέροχα όσα οι λέξεις θα αποσιωπήσουν. Και το προπέτασμα της ποίησης που περιμένει για να αποκαλυφθεί μες στην τελετή του θεάτρου γκρεμίζει τα διαχωριστικά και καθιστά εκείνο το cafe την αφετηρία για μια σπουδή στην εσωτερικότητα των ηρωίδων  που θαρρείς και αναρρώνουν από μνήμη και μοναξιά.

Η Εύα και η Πατρίτσια διαθέτουν εκείνο το αμυδρό φως του Καμύ. Εκείνο που βρίσκεται στην πλάτη μας, έξω και πέρα από τα φαινόμενα και απομένει στους χαρακτήρες να το κοιτάξουν κατά πρόσωπο και να προσπαθήσουν να το ονομάσουν με λέξεις. Και όταν εκείνες λείπουν κυριαρχούν οι σκηνικές οδηγίες, ικανές να αφηγηθούν τους χαρακτήρες και την μελωδία τους, ένα είδος λεπτού σιγής στην ζωή που προχωρεί γύρω τους, πεζή και συνηθισμένη καλυμμένη από μοτίβα και συνήθειες απροσπέλαστες.

«…στο Cafe». Θέατρο από την Ειρήνη Σοφιανού και τις εκδόσεις Βακχικόν. Για την Εύα και την Πατρίτσια που λογοδοτούν εμπρός στην δεοντολογία της ζωής τους.  Οι δυο τους κατοικούν στο βάθος του καθρέφτη, όσο η σκηνή της πόλης εκεί έξω, χωνεύει την ιστορία τους. Ένα κείμενο θεατρικό, προϊόν της ψυχής, μια μεγάλη μεταφορά για εκείνους που αναμετρώνται με την ακαταμάχητη ζωή, οπλισμένοι με τον απλό λόγο και την ποίηση που βρίσκει πάντα τον τρόπο να φθάσει στις πιο απόκρημνες επιφάνειες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top