Fractal

Ο ανακτημένος Χρόνος

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Γιώργος Π. Ιατρού «Εγκαταλείπεις Καρακασιάν;», εκδ. ΑΩ, σελ. 168

 

Η λογοτεχνία διαθέτει την ικανότητα να κάνει ό,τι κι η ψυχανάλυση: να ξαναπροβάλει το φιλμάκι των παιδικών μας χρόνων και πάλι. Στην περίπτωση δε που ο συγγραφέας τυγχάνει και μαθηματικός και βραβευμένος ντοκιμαντερίστας, το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που εμπεριέχει με μαθηματική ακρίβεια και παραστατικότητα τον Χαμένο και Ξανακερδισμένο μας χρόνο.

Ο Γιώργος Ιατρού, στα δεκαέξι πεζογραφήματα, όπως ο ίδιος τα αποκαλεί, αποδίδει με αξιοθαύμαστο τρόπο το κατακερματισμένο μυθιστόρημα της ζωής του και της ζωής μας. Με τρόπο δωρικό και ουσιαστικό σα να τα λέει στον εαυτό του ή να τα διασώζει έτσι όπως τα θυμάται και τα αλιεύει στο Χάος.

Κατορθώνοντας, όμως, να διατηρήσει τις εξής σταθερές: τον Τόπο [όλα έγιναν στην μικρή του πόλη και στη γειτονιά, κι όλα εκεί στους ίδιους δρόμους και στις ίδιες πλατείες, στις ίδιες αλάνες εξακολουθούν να συμβαίνουν] και τον Χρόνο. Ο Χρόνος, ο αιώνιος Χρόνος ο αδιαίρετος του Θεού, όπου ο ενήλικος εαυτός του αναγνωρίζει, συνομιλεί, συνυπάρχει και χαϊδεύει, γιατρεύει από τα τραύματά του το παιδί που υπήρξε κάποτε δικαίως ή αδίκως λαβωμένο.

Τα διηγήματα του, ένα τεράστιο καλειδοσκόπιο, η αυλή των θαυμάτων με όλα τα ευτράπελα και τραγικά: το κούρεμα γουλί με τη φούντα μπροστά, το μπριγιόλ, το «κρυφτό», στα καμάν, την ξερή, τον γύρο του θανάτου, τον «Μικρό Σερίφη» και το Σινεάκ, το μπιλιάρδο, τα ποδοσφαιράκια, τους πλανόδιους και τους παγωτατζήδες, τον Καραγκιόζη και τον Ταρζάν, το τζουκ μποξ, το τρανζίστορ και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες της Κυριακής, τους παλαιστές και τον αγαπημένο Καρακασιάν, αλλά και την αεροπορική τραγωδία της Κερατέας το 1968, τους 17 της Πάρνηθας και τον Παπαδιαμάντη στο Λαύριο και στο Σούνιο.

Προσωπικές και συλλογικές αναμνήσεις εξακολουθούν να τον συγκλονίζουν και να τον κάνουν να φιλοσοφεί ή να θεολογεί, η μικρή του ιστορία μεγαλώνει μέσα στην Ιστορία της γενέθλιας πόλης, της γενιάς και του Τόπου του και γίνεται Κοινός Τόπος, Μνήμη Κοινή. Στις δεκαέξι καλειδοσκοπικές ιστορίες, Εγκαταλείπεις, Καρακασιάν; Βγάλε το παιδί από το ιερό, Εκτός προγράμματος, Φλώρα και Αμαλία, Η τραγική νυξ, Στον ιστό της αράχνης, Σε γνωρίζω από την όψη, 15 χρόνια στην ίδια τάξη, Οι 17 της Πάρνηθας, Οδός Θεμιστοκλέους, Black forest, Τσουργέλι, Μπαλόνια στο Σύνταγμα, Έρχονται οι Πολωνοί, Μαζί του [Ταξίδι – Βαπόρι – Ρωμέικο], Δέκα χαμένα πλάνα από μια εξοχή, ο Γιώργος Ιατρού όλα τα διασώζει: μνήμη, όσφρηση, γεύση, ακοή, εικόνα, αφή. Το αποτέλεσμα, αυτή καθ’ εαυτή η ποίηση της Ζωής. Μια προσωπική Κιβωτός που ωστόσο είναι βιωματικά κοινή και διασώζει τα τιμαλφή: «Μόνο το καλό που έχεις μάθει από παιδί έχει βαθύτητα, μπορείς να το σκεφθείς, να το καλλιεργήσεις, είναι ριζικό, το αντίθετό του είναι επιφανειακό και κοινότοπο».

Είναι η δική σου έμφυτη δύναμη, η πολυβιταμίνη σου και το δυναμωτικό που σε κάνει να αντιστέκεσαι στην συμπαντική συντριβή, «εγκαταλείπεις, Καρακασιάν;», να γονατίζεις μα ωστόσο η παιδική εκείνη κλειδαρότρυπα σαν φως από το επέκεινα να σε κάνει να επιμένεις ακριβώς σαν κι αυτόν: «Όχι, ποτέ».

Ο Γιώργος Ιατρού γεννήθηκε στην Κερατέα το 1955 και είναι μαθηματικός. Εξέδωσε τα ανθολόγια «Σούνιο- Λαύριο Κερατέα». «Μεσόγεια. Το χαμένο περιβόλι της Αττικής», τα βιβλία έρευνας «Το κινηματογραφικό πλατό της Λαυρεωτικής», «Η νήσος του Πατρόκλου του Δήμου Κερατέας». Επιμελήθηκε και πρότεινε για έκδοση αρκετά βιβλία μεταξύ των οποίων «Ο Αρχαιολογικός χώρος του Οβριόκαστρου Κερατέας», «Η καραβάνα στο βυθό της θάλασσας του Πάολο Τσιάμπι». Δημοσίευσε ιστορικές μελέτες στα Πρακτικά των Επιστημονικών συναντήσεων της ΝΑ Αττικής και στον τόμο Κατοχή και Αντίσταση στα Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική. Σκηνοθέτησε το 2015 το ντοκιμαντέρ «memORIA» που απέσπασε 2 βραβεία και μία τιμητική διάκριση σε ελληνικά φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Με το «Εγκαταλείπεις, Καρακασιάν;» διασώζει ευαισθησία, μνήμη, ελπίδα και ανθρωπιά.

 

 

 

Μέρος του δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top