Fractal
Home / Ποιήματα / «Στα περιθώρια της λύπης». Της Ελένης Χωρεάνθη
15/03/2022, 7:49 μμ

«Στα περιθώρια της λύπης». Της Ελένης Χωρεάνθη

Της Ελένης Χωρεάνθη //

 

 

 

 

 

Δύο ποιήματα από τη συλλογή ποιημάτων «Στα περιθώρια της λύπης*», το σύνολο των οποίων μελοποίησε και ερμηνεύει ο ίδιος ο μουσικός, τραγουδοποιός, ερμηνευτής Χρήστος Κοτσαύτης, διακεκριμένος αστροφωτογράφος που ζει και εργάζεται στα Χανιά Κρήτης.

 

 

Ωραία χρόνια

 

Θε μου, πώς στέρεψε το δάκρυ,

πώς μάτωσε άξαφνα η φωνή μου,

έχασα την υπομονή μου.

Η προσμονή δεν έχει άκρη.

 

Γι’ αλλού ταξίδεψαν τα πλοία,

μ’ άλλους καιρούς, γι’ άλλα λιμάνια

και ξαγρυπνώ στην παραλία

πλέκοντας τους καημούς γιορντάνια.

 

Τόση ζωή, ωραία χρόνια,

διαβήκανε και με πληγώνουν,

με ροκανίζουν με σαγόνια

φίλοι που ξέρουν να δαγκώνουν.

 

Με πνίγει το σκοτάδι απόψε

κι είναι η ψυχή μου αποσταμένη.

Καρδιά μου, την αμάχη κόψε,

αιώνιο τίποτα δεν μένει.

 

Μη χολοσκάς για τις απώλειες,

τα ‘χει η ζωή τέτοια τερτίπια.

Πάντα θ’ ανθίζουν οι μανόλιες

κι εγώ την πίκρα μου την ήπια.

 

Και το κλαδί που ‘χε ανθίσει

στα όνειρα της εφηβείας,

διαμελισμένο θα σαπίσει

στο κάτεργο της ουτοπίας.

 

Κι είμαστε τόσο μπερδεμένοι

σε μιαν αλαφιασμένη ζήση

– ανήμποροι και προδομένοι –

που μες στο αίμα πάει να δύσει.

 

Και ψάχνουμε στ’ αποκαΐδια

για όνειρα. Και στα παζάρια

πουλάμε την ψυχή την ίδια

στο διάβολο, παίζοντας ζάρια.

 

28. 9. 1999

 

***

 

Παράπονο

 

Με πνίγει το παράπονο,

το παραθύρι αφήνω.

Είναι η καρδιά μου αδειανή

και θλίψη καταπίνω.

 

Έξω βοριάς και αστραπές,

τον κόσμο έχουν ρημάξει

οι βροχοπτώσεις άσπονδες.

Τα πάντα έχουν αλλάξει.

 

Μπρος μου απλώνεται γκρεμός

κι ένα βαθύ σκοτάδι.

Κουράστηκα να περπατώ

να ψάχνω για σημάδι.

 

Nα δραπετεύω στο κενό,

o τρόμος με παγώνει

μες σ’ ένα όνειρο στενό

που πάει και δεν τελειώνει.

 

Βάλτωσα στα οράματα

και στις προοπτικές

και μένω στα προγράμματα

με τις αποσκευές.

 

Χωρίς καμιά απαντοχή

μόνη με παρασόλι,

οδεύω πάντα στη βροχή

κάθε γιορτή και σκόλη.

 

Έχω μουσκέψει ως την ψυχή

κι ως μέσα στο μεδούλι.

Μ’ έχει πονέσει η αμυχή

-του μόχθου παραπούλι-

 

Μεγάλωσαν οι φθονερές,

οι ώρες της οδύνης

και χάνονται οι απαντοχές

στο μάκρος της ευθύνης.

 

Θέλω να βγω στο ξέφωτο,

λιγάκι ν’ ανασάνω.

Βιάζομαι, δεν έχω καιρό

επιλογές να κάνω.

 

10. 12. 2010 / 19. 4. 2011

 

 

 

* Ελένη Χωρεάνθη, «Στα περιθώρια της λύπης».

Το σχέδιο εξωφύλλου και τα κοσμήματα φιλοτέχνησε η Verina Choreanthi. Εκδόσεις: Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2021.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top