Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ο Ρώσος καπετάνιος”
25/05/2022, 9:15 πμ

Διήγημα: “Ο Ρώσος καπετάνιος”

Του Χρήστου Κεραμίδη //

 

 

 

 

“Ο Ρώσος καπετάνιος”

 

Στη μικρή βραχονησίδα του Μονόπετρου πέρασα τ’ ανέμελα παιδικά χρόνια. Γύρω μου η θάλασσα, άλλοτε κυματώδης κι απειλητική άλλοτε γλυκιά κι αμίλητη.

Κάποιες φορές, αγναντεύοντας τον ορίζοντα, μου άρεσε να απαγγέλλω μέσα μου ποιήματα του Ελύτη και του Σεφέρη, που δεν τα κατανοούσα απόλυτα.

Τα βράδια, κάτω από το άγαλμα του Μωχάμετ Άλη, βλέπαμε τις πρόβες του ΚΘΒΕ, γνωρίζοντας από κοντά τον μόχθο και τις επίπονες προσπάθειες των ηθοποιών.

Όμως, η αγάπη μου για τη θάλασσα και το ψάρεμα ήταν ατελείωτη!

Περνώντας απέναντι στον βράχο έκανα το σώμα μου βάρκα.

Στην εμπορική αποβάθρα του λιμανιού είχε πλευρίσει τότε ένα ρωσικό φορτηγό. Εκείνο το πρωί γνώρισα τον καπετάνιο του. Τον είδα να έρχεται κολυμπώντας στο Μονόπετρο.

Βούτηξα για να βγάλω το συρμάτινο καλάθι από τον βυθό, και είδα μέσα του ένα μεγάλο σαργό να χτυπιέται. Το ανέβασα επάνω παραμιλώντας από χαρά.

Πιάνω μετά τις πετονιές και, αγκιστρώνοντας τις παπαλίνες στην ουρά, έπαιρνα συνεχώς ζαργάνες. Είχα μεγάλη ρέντα.

Ο καπετάνιος κοιτούσε με ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή πλησίασε, χαμογελώντας. Μου ζήτησε μια πετονιά για να ψαρέψει. Του έδωσα μία, αρματωμένη από τα χέρια μου. Ύστερα από λίγο πιάνει έναν μεγάλο σπάρο. Τον έριξε ζωντανό στον κουβά.

Εκείνη τη στιγμή γίναμε φίλοι.

Είχα τελειώσει και μάζευα τα πράγματα για να τα περάσω απέναντι. Με πλησίασε. Άρπαξε τον κιούρτο, και κολυμπούσε μαζί μου για να τον βγάλει έξω. Ήθελε να με ευχαριστήσει για τη χαρά που του ’δωσα.

Τότε θυμήθηκα ότι η ψυχή του Ρώσου είναι μεγάλη, όπως οι απέραντες στέπες της πατρίδας του!

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top