Ιστορίες Μέλλοντος: “Αυτόματος πιλότος βιοδιάσπασης”

Της Ελένης Χωρεάνθη // *

Παρακολουθώντας τις αλματώδεις προόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας σε όλα τα επίπεδα, καλλιεργούσα μέσα μου την πιθανότητα να αποτελέσω μέρος, έστω και μιας, πρόσκαιρης αθανασίας… εκατό χρόνων. Δεν θα μπορούσα να δεχτώ πως η ζωή μου θα τελειώσει άδοξα όπως όλων των άλλων θνητών, αλλά με κάτι  σπουδαίο, διαφορετικό, κραυγαλέο.

Αν μπορούσα να κοιμηθώ εκατό χρόνια, όπως στα παραμύθια, και να ξυπνήσω με σώας τας φρένας, όταν η επιστήμη και η τεχνολογία θα έχουν καταφέρει όχι μόνο να αναστήσουν νεκρό αλλά και να δημιουργήσoυν άνθρωπο, θα δεχόμουν να με καταψύξουν για εκατό χρόνια μαζί με όλες τις πληροφορίες του παρόντος, τα προσωπικά μου αντικείμενα, τα βιβλιάρια με τις τραπεζικές καταθέσεις, όλα τα υπάρχοντά μου στοιβαγμένα στις αποσκευές για τον πρώτο καιρό της προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα. Θα έπαιζα κορόνα γράμματα τη ζωή μου. Έτσι κι αλλιώς έχω διανύσει τα τρία τέταρτα του βίου με σκαμπανεβάσματα. Και οσονούπω η ζωή μου πάει να κλείσει τον κύκλο της.

Μου το είχε πει μια τσιγγάνα στο σταθμό Λαρίσης, όταν έφευγα στο εξωτερικό για ανώτερες σπουδές που ποτέ δεν τελείωσα, ότι το μέλλον μου θα είναι λαμπρό, πως θα διαπρέψω, πως… Δεν ήταν συνηθισμένη τσιγγάνα, ήταν από εκείνες τις όμορφες, τις καλοντυμένες αριστοκράτισσες που διαβάζουν το μέλλον στην παλάμη και σου λένε «χαρτί και καλαμάρι» το άμεσο και το απώτερο μέλλον.

Κι από τότε το έδεσα κόμπο. Τονώθηκε η αυτοπεποίθησή μου και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου αυξήθηκε. Η φιλοδοξία μου, εξ άλλου, να ξεπεράσω τα καθιερωμένα όρια και να μεγαλουργήσω σε μια άλλη πραγματικότητα, ενίσχυε την απόφασή μου να προσφερθώ ως πειραματόζωο στα χέρια της επιστήμης προκειμένου να βιώσω τα μελλοντικά θαύματά της. Φτάνει να μου δινόταν η ευκαιρία, θα το έκανα χωρίς καμιά απολύτως δεύτερη σκέψη.

Η ψύξη του σώματος και η παραμονή στην κατάψυξη για μεγάλο διάστημα, για να διατηρηθούν σε φυσιολογική κατάσταση τα ζωτικά όργανα ώστε, όταν φτάσει ο ορισμένος χρόνος απόψυξης, να επανέλθει ο οργανισμός στην αρχική του κατάσταση, είχε γίνει θέμα καθημερινών σχολιασμών στην ημερήσια έντυπη και τηλεοπτική ειδησεογραφία εδώ και καιρό. Είναι γεγονός, επίσης, ότι πολλές γυναίκες για δικούς τους λόγους, έχουν φέρει στον κόσμο παιδιά με  κατεψυγμένο σπέρμα επιλογής τους.

«Αφού το κατεψυγμένο σπέρμα διατηρεί σώες τις αναπαραγωγικές του ιδιότητες ωσότου χρησιμοποιηθεί για εξωσωματική γονιμοποίηση, γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με το ανθρώπινο σώμα;» σκεφτόμουνα πολύ σοβαρά.

Κι ένα βράδυ, «επεί πόσιος και εδητύος* εξ έρον έντο», αφέθηκα ψυχή τε και σώματι στα χέρια της μεγάλης θεάς Εκάτης. Και τότε…

Τότε, όταν ξημέρωσε, ήταν Πέμπτη, 21 Μαΐου 2115, σύμφωνα με το ημερολόγιο στον απέναντι σαν γυάλινο τοίχο. Κοιτάζω λοξά το δικό μου στο πλάι. Είναι, όντως, Πέμπτη 21 Μαΐου, αλλά 2015. Το δικό μου είχε μείνει πίσω έναν ολόκληρο αιώνα!

Ένιωσα πως βρίσκομαι σε κρεβάτι  χειρουργείου με νάρκωση. Προσπαθούσα να κουνήσω τα μέλη του σώματός μου, αλλά δεν υπάκουαν. Ένα καταθλιπτικό βάρος με πίεζε αφόρητα, με καθήλωνε στο κρεβάτι. Μια θεόρατη παγωνιά κυκλοφορούσε στον  περιορισμένο κατάλευκο, θεόγυμνο χώρο μου. Εκτός από το ημερολόγιο στον απέναντι γλιστερό, σαν γυάλινο, τοίχο, δεν υπήρχε τίποτα άλλο.

Όταν πήρε να λειτουργεί ο εγκέφαλός μου, άρχισα να θυμάμαι πού βρισκόμουν και τι μου συνέβαινε. Μόλις με είχα βγει από την κατάψυξη. Άρχισαν τα μέλη μου να αλαφραίνουν αργά αργά όπως προσαρμοζόμουν στη νέα πραγματικότητα. Και να έρχονται στη μνήμη μου το ένα μετά το άλλο τα περιστατικά του πρότερου βίου.

Συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι σ’ ένα κρύο σαν κρυστάλλινο, ολοκάθαρο περιβάλλον όπου όλα λειτουργούσαν αυτόματα. Αρκεί να πίεζα με το βλέμμα ένα από τα κουμπιά της μικροσκοπικής συσκευής που ήταν προσαρμοσμένη στον αριστερό μου βραχίονα πάνω στον καρπό, και είχα αυτομάτως ό, τι ήθελα. Είχα στην υπηρεσία μου όλους τους υπαλλήλους της επιχείρησης: «Αυτόματος πιλότος βιοδιάσπασης», έτοιμους να ικανοποιήσουν ακόμα και την πιο παράλογη επιθυμία μου, σύμφωνα με το συμβόλαιο που είχα προσυπογράψει με τους υπεύθυνους όταν κάναμε τις διαπραγματεύσεις.

Το παιγνίδι των σχέσεων με τους υπαλλήλους ήταν πολύ διασκεδαστικό, πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Με το «τσακ» του κουμπιού πετάγονταν ένα τσούρμο από κάτι ομοιόμορφα ανθρωπάκια σαν εκείνα του Γαΐτη, κουμπωμένα και σιδερωμένα μέσα στα ίδια ασπρόμαυρα από ορισμένης διάρκειας βιοδιασπώμενο υλικό κουστούμια τους. Κανένα δεν μιλούσε. Πηγαινοέρχονταν σαν κουρδισμένα.

«Τσακ» το κουμπί εγώ και το «ομηρικό» τραπέζι στρωνόταν. Ένα μου έφερε φαγητά σε πιάτα από βιοδιασπώμενο υλικό, άλλος νερό σε ποτήρια από το ίδιο υλικό. Άλλοι έκαναν άλλα. Είχα τα πάντα στη διάθεσή μου.

«Επιτέλους αξιώθηκα να το ζήσω αυτό που επιθυμούσα. Εδώ δεν χρειάζεται να φροντίσεις για τίποτα. Όλα είναι τέλεια!», είπα στον εαυτό μου. «Αυτά είναι τα θαύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. ‘Ψυχή μου, φάε, πίε, ευφραίνου!», συμπλήρωσα.

«Τσακ», πίεσα ένα κουμπί και διαλύθηκαν αυτομάτως οι σαν γυάλινοι τοίχοι κι απλώθηκε ολόγυρά μου μια κάτασπρη, έρημη έκταση, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Όλα είχαν εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Όπως προέβλεπε το καταστατικό. Αλλά αυτή τη λεπτομέρεια με τα ψιλά γράμματα δεν την είχα προσέξει.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το πλήθος των ομοιόμορφων πλασμάτων που είχα στη διάθεσή μου, είχε εξαφανιστεί. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το φαινόμενο της βιοδιάσπασης άρχισε να εφαρμόζεται πάνω μου. Βιοδιασπάστηκε το κουστούμι που μου είχε φορέσει η επιχείρηση «Αυτόματος πιλότος βιοδιάσπασης». Έμεινε γυμνό το σώμα μου και χωρίς το μηχανάκι στον καρπό του χεριού που χάρη σ’ εκείνο πραγματοποιούσα κάθε μου επιθυμία. Αλλά το χειρότερο ήταν η τελευταία σκηνή της παράστασης,  η «λύση του δράματος», που ξεπερνάει κάθε τολμηρή φαντασία:

Ένα ρίγος άξαφνα διαπέρασε το γυμνό κορμί μου. Άρχισα να μικραίνω, να στενεύω, να λιγοστεύω, να συρρικνώνομαι ώσπου κατέληξα σ’ να υποτυπώδες πλάσμα ίσαμε άφτερο μυρμήγκι πάνω σ’ έναν ετοιμόρροπο βιοδιασπώμενο πλανήτη.   Είχα, ωστόσο, την αίσθηση, τη βεβαιότητα και την ικανοποίηση ότι επί τέλους αξιώθηκα να ζήσω έναν αιώνα μετά τους ομηλίκους μου, να βιώσω το μέλλον της βιοδιασπώμενης ανθρωπότητας, του πλανήτη που έφθινε μέσα σ’ ένα κενό, διογκούμενο σύμπαν.

«Στοπ!, Η βιοδιάσπαση του κόσμου δεν πρέπει να συνεχιστεί», φώναξα με όση δύναμη μπόρεσε να βγει από το ασήμαντο φωνητικό μου σύστημα.

Και τότε, μόνο τότε, πρώτη φορά, πήρα μια σιβυλλική, άκρως ενδιαφέρουσα, όσο και πειστικά τραγική απάντηση από το… σύμπαν:

«Ήρθες στον αιώνα των κοσμογονικών αλλαγών. Όλα ξαναγυρίζουν, αργά μα σταθερά και αμετάκλητα στην αρχή τους. Βιάστηκαν οι επιστήμονες να μεταβάλλουν τα πάντα σε υλικά βιοδιασπώμενα. Τα πάντα καταλήγουν στο Χάος. Δεν βλέπεις πού έχεις καταλήξει; Ένα βιοδιασπώμενο αναλώσιμο είδος είσαι. Έρχεται ώρα και νυν εστί…»

«…ότε οι νεκροί αναστήσονται’. Αυτό  κάπου το διάβασα», αντέτεινα σθεναρά.

«Στη Γραφή», μου απάντησε το Σύμπαν. «Αλλά δεν θα υπάρχει ούτε ένα σημάδι από το πέρασμά σου πάνω στη γη της Επαγγελίας», είπε.

«Τι έχω πια να χάσω αφού τα έχασα όλα», μουρμούρισα.

«Θα χάσεις το τραίνο! Και είναι δέκα!»

Η ασθματική φωνή του… σύμπαντός μου ήταν σαφής.

Στο κενό του χρόνου που μεσολάβησε ώσπου να συνέλθω, ο στρόβιλος της βιοδιάσπασης ανατάραξε τη σκόνη, ό, τι είχε απομείνει από την ύπαρξή μου  πάνω στα ροδόφυλλα της ματαιοδοξίας, τη διέλυσε σαν τις βιοδιασπώμενες νάιλον σακούλες.

     Π. Φάληρο, 9 Ιουνίου 2015.

 ………

* «Επει πόσιος και εδητύος εξ έρον έντο»

Όταν απόλαυσαν το ποτό και το φαγητό…

(Ομήρου Οδύσσεια, Γ  ραψωδία,  στ. 473).

Η Ελένη Τσικριτέα – Χωρεάνθη γεννήθηκε στην Aγία Bαρβάρα Tριχωνίδας, του νομού Aιτωλοακαρνανίας. Tελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Παραβόλας και το Γυμνάσιο Θηλέων Aγρινίου. Σπούδασε Παιδαγωγικά στη P. Π. Aκαδημία Πειραιώς, μετεκπαιδεύτηκε δε στο Παιδαγωγικό Iνστιτούτο και στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Παράλληλα με τη δημοσιοϋπαλληλική της ιδιότητα, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και με τα γράμματα γενικότερα: ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, θέατρο, κριτική μελέτη, μετάφραση. Iδιαίτερο μέλημά της υπήρξε η σπουδή της Γλώσσας μας. Kείμενά της έχουν δημοσιευτεί και δημοσιεύονται στα εγκυρότερα παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά της Aθήνας και των επαρχιών (Διαβάζω, Eυθύνη, Tομές, Tραμ, Γραφή, Eλίτροχος, Oδός Πανός, Nέα Eστία, Έρευνα, Περίπλους, Σχολείο και Zωή, το Σχολείο και το Σπίτι, Σύγχρονη Eκπαίδευση, Eπιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας κ.ά.) όπως και σε εφημερίδες (Pιζοσπάστης, Πρώτη, Kαθημερινή, Έθνος, Nέα εποχή Aγρινίου, Λήμνος, Nέα Λήμνος, Φωνή Aιγίου, Xιακός Λαός, Aιτωλική, Eλεύθερος Aγρινίου, Mεσολογγίτικα Xρονικά κ.ά.). Eπίσης στα περιοδικά για παιδιά: Pόδι και Συνεργασία. Tου τελευταίου είναι τακτική συνεργάτης. Kείμενα της, ποιητικά και πεζά, έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού “H Γλώσσα μου”. Eίναι τακτικό μέλος της E.E.Λ. Eίναι τακτικό μέλος του Kύκλου του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου, μετέσχε στην επιτροπή κρίσεως για την εισδοχή νέων μελών στην Eταιρία Eλλήνων Λογοτεχνών και από το 1994 είναι μέλος της επιτροπής του Yπουργείου Πολιτισμού για τη βράβευση έργων για παιδιά (Παιδικό Bιβλίο). Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο Mάρκου Aυγέρη από την E.E.Λ. για το ιστορικό μυθιστόρημά της “Mεσολόγγι, η Πολιτεία του Nερού” και η Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων της απένειμε το βραβείο πεζογραφίας 2000 για το κοινωνικό μυθιστόρημά της με τίτλο: “Η σκοτεινή αποθήκη”. Aπό την Ένωση Aιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών τής απενεμήθη τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στα Γράμματα και από το σύλλογο “Tο Λυκοχώρι” για τον ίδιο λόγο.