Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Στιβαρή γροθιά με βελούδινο γάντι»
23/04/2024, 9:15 μμ

«Στιβαρή γροθιά με βελούδινο γάντι»

Γράφει η Σίσση Δουτσίου // *

 

 

 

Αφροδίτη Κατσαδούρη «Η σάρκα στάζει από το μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον, 2024

 

Από την αφιέρωση

ΣΤΟΥΣ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑΝΕ ΑΚΟΜΑ

Καταλαβαίνουμε ότι τα ποιήματα θα έχουν ένα ταξικό πρόσημο. Η ποιήτρια κατανοεί, συναισθάνεται όχι μόνο το πολιτικό πρίσμα της εποχής αλλά και την επιθυμία για μια ζωή πέρα από αυτή που ζούμε. Όπως λέει και ο ποιητής Τάσος Σαγρής: «Η ζωή που ζούμε δεν είναι η ζωή, άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο πράγμα είναι η ζωή που ζούμε».

Η δέσμευση της συγγραφέως να κάνει αυτό που τη βασανίζει ορατό ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει αυτό το εύρος της ανησυχίας και της αγωνίας εμποτίζει το τίτλο της ποιητικής της συλλογής.

Η ΣΑΡΚΑ ΣΤΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

με ένα διαφορετικό βάρος.

Στην αρχή νομίζουμε ότι ίσως είναι κάποιος άνθρωπος που βρίσκεται σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση, ότι αυτό το σώμα – αυτή η σάρκα, βρίσκεται σε απόγνωση ή ότι ένα άτομο θέλει να επιδείξει, να φανερώσει κάτι στον κόσμο, στη γειτονιά του, στους συντρόφους του, στις φίλες του.

Διαβάζοντας όμως έπειτα την αφιέρωση που ανέφερα παραπάνω καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος ζητάει με το δικό του τρόπο βοήθεια, ζητάει απεγνωσμένα μια βοήθεια, δεν κρύβεται στην ιδιωτική του σφαίρα, προσπαθεί να βγει προς τα έξω, μια προσπάθεια να οδεύσει προς το δημόσιο χώρο, να επικοινωνήσει αυτό που νοιώθει, αυτό που σκέφτεται και τελικά καταφέρνει να φτάσει μόνο μέχρι το όριο του μπαλκονιού του. Και να στάξει το σαρκίο που κουβαλάει, που τον ταλαιπωρεί, για να επιβιώσει στους ρυθμούς του σύγχρονου κόσμου.

Η Αφροδίτη χρησιμοποιεί ένα δικό της λεξιλόγιο, κατασκευάζοντας δικές της λέξεις. Η ευφυία της αγκαλιάζει τις αμφιβολίες που μπορούν να έχουν οι νέοι άνθρωποι απέναντι στις εργασιακές εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίες και παρουσιάζει μια ταυτότητα που μετριάζεται από μια κοινωνία που αργεί να διαχειριστεί το τραύμα της εντατικοποίησης και του κοινωνικού αδιεξόδου, το παράπονο και τους φόβους.

Η Αφροδίτη είναι μια ποιήτρια αφθονίας και ενσυναίσθησης και σε αυτή τη συλλογή οι στιγμές που μου έμειναν περισσότερο είναι αυτές που αντανακλούσανε αυτή την εγκατάλειψη της κοινωνικοποίησης ενός εξαιρετικού σκληρού κόσμου. Και αυτό δεν το κάνει με ωμές λέξεις, δεν το κάνει παρουσιάζοντας τις κολάσεις αλλά το κάνει περίτεχνα με ένα πολύ έξυπνο τρόπο – φτιάχνοντας λέξεις, αλλάζοντας την ορθογραφία λέξεων για να τις νοηματοδοτήσει όπως αυτή θέλει.

 

Γάλα Υπεραξίας

Μια μέρα

λιποθύμησα στον η λ ε κ τ ρ ι κ ό

ήμουνα λέει

κάτασπρη

ολόλευκη

ωχρή

γαλακτερή

ένας δεν δίστασε

με ρώτησε αν διατέλεσα υπουργός

εργασίας υπουργός

έμοιαζα έλεγε με αυτόν που ’φαγε

και καθέρμεξε τον εργάτη

στις ειδήσεις των ω χ τ ό .

Αυτό το βιβλίο μας ζητάει να διαβάσουμε τον κόσμο προσεχτικά γνωρίζοντας ότι δεν θα μεταφραστούν όλα για εμάς, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος αποτελείται από πολλαπλότητες επιθυμιών.

Η συλλογή της Αφροδίτης είναι αναμφίβολα μια σημαντική ποιητική έκδοση που πρέπει να επικροτηθεί για τη δεξιοτεχνία και την αντίσταση της σε κυρίαρχες προοπτικές αλλά και για την επιθυμία της ηρωίδος να ερωτευτεί να αγαπηθεί, να ευτυχήσει, να απολαύσει τη ζωή.

Κάθε ποίημα είναι ξεχωριστό. Δεν επαναλαμβάνεται. Κανένα ποίημα δεν μοιάζει με το προηγούμενο ή με το επόμενο και αυτό αποδεικνύει το πλούσιο ποιητικό της νου.

Είναι σα λαγοί τα ποιήματά της, τρέχουνε γρήγορα, ξεπηδάνε στο χωράφι της ποίησης προσπαθώντας να βρούνε κρυμμένες λέξεις. Αυτή την αίσθηση μου δίνει. Έχει τη νεότητα και τη ζωντάνια και τη γρηγοράδα και αυτό το παιχνιδιάρικο ύφος στα ποιήματά της. Παρατηρεί τον κόσμο και τελικά καταφέρνει να τον αποτυπώσει ακόμα και μέσα σε 2-3 στίχους, σε ένα τόσο δα μικρό ποίημα. Που συνήθως τα μικρά ποιήματα δεν τα συμπαθώ αλλά εδώ επιτυγχάνει να με εντυπωσιάσει με ένα πολύ μικρό της ποίημα και να με βάλει σαν αναγνώστρια να θαυμάσω την ικανότητα της. Είναι μια ποιήτρια άξιας προσοχής.

Σαρκοθέντα

λ

ι

ώ

ν

ο

υ

μ

ε

η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι μας νερό

δεν είναι το ερκοντίσιον.

 

Ομολογουμένως υπάρχουν ποιήματα που είναι αρκετά δουλεμένα και αυτό φαίνεται – υπάρχουν όμως και άλλα που είναι ανεπεξέργαστα, μπουκίτσες νοήματος, που γλιστράνε πέρα από τις άμυνες της ποίησης και μένουνε μέσα στο κεφάλι σου.

Ν

Κι έφερα τόσους κύκλους με το σφουγγάρι μου

στο βραδινό πλύσιμο πιάτων

για να μην πέσω πάνω σου.

 

Η Κατσαδούρη αντιμετωπίζει τη ζωή ως κάτι θαυμάσιο και σπάνιο, κάτι που πρέπει να φροντίσουμε και να αγαπήσουμε. Αυτό το κάνει τόσο καλά η Αφροδίτη, δίνοντάς μας αυτή την αίσθηση της παρατήρησης της ζωής, όπως τη ζούμε όλοι και την προσωπική τραγωδία που συνεπάγεται η ζωή και μετά διολισθαίνει σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά. Είναι αυτή η γροθιά που δίνουνε τα καλά ποιήματα. Αυτή η στιβαρή γροθιά με ένα βελούδινο γάντι.

Η Αφροδίτη είναι υπεύθυνη για κάθε επιλογή λέξης, κάθε στίχο με έναν εσκεμμένο ρυθμό. Κάθε ποίημα είναι μια χρυσαλίδα νοήματος. Μπορείς να διαβάσεις πρώτα το ένα ποίημα, μετά το τελευταίο, μετά το ενδιάμεσο και μετά πάλι μπροστά. Δεν χρειάζεται να αγαπάς την ποίηση για να αγαπάς αυτά τα ποιήματα, δεν απαιτείται ένα μυστικό κλειδί για να τα ξεκλειδώσεις, μιλάνε και τα ακούμε όλοι και όλες δυνατά και καθαρά.

Το μπαρ το ναυάγιο

Τον μπάρμαν

που ’λεγε

πως δεν θα ξαναρθείς

ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑ

τώρα

τον πόνο σου

τον λέω

στα υπουργεία βαθέων εσωτερικών

και στους βιβλιοπώλες.

 

 

 

Η Αφροδίτη Κατσαδούρη κατάγεται από τη στέρφα ύπαιθρο του ορεινού Βάλτου. Σπούδασε κλασική φιλολογία. Ζει, αναπνέει ασθμαίνοντας και εργάζεται στην Αθήνα. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στο ποιητικό τεύχος του εξαμηνιαίου λογοτεχνικού περιοδικού Τεφλόν και σε ηλεκτρονικά μέσα. Έχει συμμετάσχει με ένα μικροδιήγημά της στην Ανθολογία μικροδιηγήματος 100 ώρες για τη Σχεδία (εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης) και σε μια συλλογική έκδοση «Ημερολόγια ποίησης 2021 – Με το βλέμμα των παιδιών», εκδ. Άπαρσις. Το 2020 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Ανθρωπίνα» από τις εκδόσεις Αμείλιχος. Τον Ιανουάριο του 2024 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική της συλλογή «η σάρκα στάζει το μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον.

 

 

 

 

 

*Η Σίσσυ Δουτσίου γεννήθηκε  στην Αθήνα το 1980. Είναι ηθοποιός και ποιήτρια. Σπούδασε αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Δήλος το 2009. Συνέχισε την εκπαίδευσή της στην υποκριτική με εργαστήρια της Natalie Portman και της Helen Mirren. Τα μεταπτυχιακά εργαστήρια με τους David Lynch, Martin Scorsese και Spike Lee καλλιέργησαν περαιτέρω τη δημιουργικότητα της. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών και επιμελήτρια του ετήσιου Διεθνούς Φεστιβάλ Βίντεο Ποίησης στην Αθήνα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top