Fractal
Home / FRACT-ALL / Έξι ποιήματα
17/01/2018, 11:21 πμ

Έξι ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

 

 

Εν δυσίν ανατροφαίς;

 

Σε προειδοποίησα

Απέθαντη κατάσταση, ανίατη

Σαν το κουλουριασμένο φίδι

Που κρυφά παραμονεύει κάτω από τον νεροχύτη

Αμέριμνη θα πλύνεις το ποτήρι σου

Θα σε δαγκάσει ύπουλα εκεί που πονάς

Σ’ αυτήν την πληγή που ποτέ δεν ξέρεις

Πότε θα κλείσει

Κι ας κουβαλάς μαζί σου πάντα τον σουγιά

Ξεχνάς πότε να τον χρησιμοποιείς

Και αθόρυβα τον διπλώνεις στην τσέπη σου.

Κανονικά θα ‘πρεπε να φοβόσουν

Σου λείπει το δεκανίκι σου, κουτσαίνεις

Σε δρόμο μετ’ εμποδίων

Κι ούτε ένα ξωκλήσι στο διάβα

Να πέσεις στα γόνατα να κλάψεις

Να λυτρωθεί η ψυχή

Ως Άκρα Ταπείνωση Κυρίου

Κι ύστερα να υψώσεις μάτια

Σε μάτια που πάντα σε διαβάζουν

Κι ας κρύβεσαι εντέχνως

Κόπος χαμένος

Σιαμαία κατάσταση

Σωμάτων διχοτομημένων

Σαν πληγωθεί το ένα

Πονά και τ’ άλλο

Πώς γίνεται αλήθεια

Να υπάρχει μία καρδιά

«Εν δυσίν ανατροφαίς;»

 

~.~

 

 

Πώς να φορέσω την πληγή σου

 

Πώς να φορέσω την πληγή σου

απόψε

πώς να κρατήσω το φιλί σου

απόψε

κοντύνανε τα χέρια μου

και λάσπωσαν τα χρέη μου

θρυμμάτισαν τους βόλους μου

κι απόμεινα μονάχη.

 

Φοβάμαι που ‘σαι μακριά

απόψε

μα ‘χω κρεμάσει μια καρδιά

απόψε

στο κοντινό το σύννεφο

εκείνο που σου γνέφει

θα ‘ρθει να σε ‘βρει το πρωί

μια καλημέρα να σου πει.

 

θα σκύψει θα σε ασπαστεί

απόψε

στην τσέπη σου θα ξεχαστεί

απόψε

κι όλη εκείνη η βροχή

μεμιάς θα εξαφανιστεί

θα βγάλω όλα τα χαρτιά

θα σου φωνάξω «κόψε».

 

~.~

 

 

Μαριονέτα εν μέσω βροχής

 

Παχύ φιλί

σαν την καμάρα του ποδιού σου

περνώ από κάτω

και φτάνω στα παραθύρια σου

άνοιξέ μου σου φωνάζω

έρποντας ήρθα ως εδώ

με πονεμένα γόνατα

είναι κι αυτή η βροχή σήμερα

κουρτίνα ασφαλείας

να μην φανεί η ψυχή μου

με κατάλαβες όμως

δεν κρύβομαι εύκολα εγώ

προσωπιαίοι μύες ανέκφραστης μαριονέτας

σε σκηνή κουκλοθέατρου

μόνο τα μέλη να κινούνται

από λεπτά σχοινάκια

πρώτα το ένα χέρι

έπειτα το άλλο

πρώτα το ένα πόδι

μετά το άλλο

έτσι έμαθα να περπατώ σήμερα

ως μαριονέτα εν μέσω βροχής

με πονεμένα γόνατα

για αυτό το τάξιμο που έκανα

να απαλύνω τον πόνο σου.

Τώρα μένει να κατρακυλήσει αυτό το φιλί

στον ποδιών σου τα δάχτυλα.

 

 

~.~

 

Το ρεμάλι

 

Να σ’ άγγιζα λιγάκι

στόμα πικρό

στα μακρινά ταξίδια σου

και να χαθώ

τσιγάρο ατέλειωτο

πυκνός καπνός

η μέρα φάνταζε

σαν χωρισμός

 

[ Σαν ρεμάλι τριγυρνώ

μοναχό και ξένο

την δική σου ξενιτιά

περιμένω ]

 

Έγινες κυκλάμινο

φίνος κατιφές

χύθηκαν στα δάκρυα

νότες απαλές

πάρε το τραγούδι μου

κάνε το φωτιά

τα αγρίμια τριγυρνούν

στην ξερολιθιά.

 

[ Σαν ρεμάλι τριγυρνώ

μοναχό και ξένο

την δική σου ξενιτιά

περιμένω ]

 

~.~

 

Για μας τους δύο

Αυτό το λάθος

Σου φωνάζω δεν υπάρχει στο βιβλίο

Αλλά έχει λιώσει σαν την στάχτη στο τασάκι

Και έχει κάψει προφανώς εμάς τους δύο

Αυτό το πάθος

Θα στερέψει σαν χαθεί με το φεγγάρι

Μ’ αυτή την έκλειψη που μας έκανε την χάρη

Να την κλείσουμε σφιχτά σ’ ένα δοχείο

Αυτό το σφάλμα

Σαν η γόμα δεν το σβήνει δεν πειράζει

Θα σταθεί σαν μια συγγνώμη στο περβάζι

Και θα πεθάνει μια βραδιά που θα ‘χει κρύο

Για μας τους δύο (######)

Για μας τους δύο (#########)

Για μας τους δύο (##########)

 

~.~

 

Φευγάτα όνειρα

 

Τα ‘παιξα στα ζάρια

Τα ‘χασα

Όνειρα φευγάτα

Άντεξα

Χέρια κουρασμένα

Φίλησα

Γέλια πονεμένα

Μίλησα

Κάπνισα τσιγάρα

Σέρτικα

Είπες μ’ αγαπάς

Έκλαψα

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top