Fractal

Ένα ποίημα: “Τώρα”

Της Ελένης Τριβέλλα //

 

 

Τώρα

 

Κάθε φορά πνιχτά κυλάει ο χρόνος

με μια θηλιά πιο πάνω απ το λαρύγγι

από σχοινιά μπλεγμένα κι αόρατα.

 

Κάθε φορά η παραλίγο μαχαιριά

στην άκρη της λάμας.

 

 

Δεν πονάει ο σφαγμός

το ίδιο με την προσμονή του,

το ίδιο, αφού παγώσει το τραύμα.

 

Κι έτσι

αν πέσεις, αν σκοντάψεις, αν χτυπήσεις

η οδύνη θα ακολουθήσει

αργότερα

ή νωρίτερα

πριν το ατύχημα,

στο κάλπικο “αν θα”

 

Γιατί το άλγος

είναι κεντιά της φαντασίας.

Γιατί στη φωτιά δεν καίγεσαι

όσο παλεύεις να βγάλεις έξω τους αγαπημένους σου

Μπορείς να υφαίνεις με δύο χέρια μαυρισμένα απ τους καπνούς

όσο τραβάς μαλλιά και χέρια και πόδια

δίχως αέρα στα πνευμόνια;

 

Βρες το βάσανο

Εξαφάνισέ τον πριν σε δαγκώσει·

κι αν σου ορμήσει

οι πληγές περνάνε με φάρμακα και αντισηπτικό

άντε και με λίγες ημέρες στο κρεβάτι.

 

Όταν κουμπώσεις

απ τη μια μεριά το στιγμιαίο

κι απ την άλλη το κενό

δεν θα στριμώχνεται σε άβολα πουκάμισα.

 

Είναι το “τώρα”

μακρόσυρτο

 

Κάθε “τώρα”.

 

Και μετά “τώρα” θα είναι.

Και πριν “τώρα” ήταν”.

 

Ξέμπλεξε την κλωστή

από χαρταετούς ονείρων αζωντάνευτων

Σου έκοψαν τα δάχτυλα

σαν σβούρες γύρω γύρω.

 

Κι άφησε τον άνεμο

να δώσει τη λύση

Εμπιστέψου την κρίση του

Αφέσου καθολικά.

 

Ξαφνικά

στου δειλινού τα χρώματα,

ξημέρωσε.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top