Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ακολουθώντας τα βήματα του Γεώργιου Σχορετσανίτη στο Σαν Φρανσίσκο
22/01/2020, 1:14 πμ

Ακολουθώντας τα βήματα του Γεώργιου Σχορετσανίτη στο Σαν Φρανσίσκο

Tης Εύης Μουρέλλου // *

 

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης, “Ένα καλοκαίρι στο Σαν Φρανσίσκο”. Εκδόσεις Οδός Πανός. Αθήνα, 2018

 

Το πρώτο βιβλίο μου για το 2020 με βγάζει από τον παγερό χειμερινό καιρό της Ελλάδας και με μεταφέρει σε ένα ηλιόλουστο και πολύβουο Σαν Φρανσίσκο, με τον αφηγητή να περπατάει σιμά μου μιλώντας για την ιστορία αυτής της πόλεως, που αποτελεί το «καμάρι της Δυτικής ακτής». Τι όμορφος τρόπος να ξεκινήσει το νέο έτος, πραγματικά!

Καταρχάς, είναι σημαντικό να ξεκινήσω αυτή την βιβλιοκριτική αναφερόμενη στον συγγραφέα του βιβλίου. Ο Δρ. Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι γιατρός χειρουργός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και πολυγραφότατος συγγραφέας, με μεγάλο αριθμό γραπτών που καλύπτουν ένα εξαιρετικά ευρύ φάσμα, από την βιβλιοκριτική και βιβλιοπαρουσίαση έργων, ως την ιστορία της ιατρικής και έργα ταξιδιωτικού περιεχομένου από τις επισκέψεις του σε χώρες μακρινές και ξένες. Πέραν των έργων του τα οποία έχουν εκδοθεί, άρθρα του και κριτικές λογοτεχνίας έχουν δημοσιευτεί τόσο στον έντυπο τύπο, όσο και ηλεκτρονικά.

Το βιβλίο του «Ένα καλοκαίρι στο Σαν Φρανσίσκο» παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι και τον ταξιδεύει σε έναν τόπο που φαντάζει μακρινός και κάπως απροσπέλαστος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Το πρώτο σημείο που τράβηξε το βλέμμα μου είναι το γεγονός ότι το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί μια στεγνή και μονότονη ιστορική επισκόπηση του τόπου, αλλά αντιθέτως είναι ένα πολυτροπικό κείμενο που συνδυάζει την προσωπική εμπειρία και ματιά του συγγραφέα, με εικόνες τόσο από το προσωπικό του αρχείο κατά την παραμονή του εκεί, όσο και από παλαιότερες εποχές. Ο αναγνώστης, επομένως, δεν αρκείται στο να φανταστεί τα μέρη που περιγράφονται στο κείμενο, αλλά μπορεί και να τα δει μέσα από το πλούσιο οπτικό υλικό που τα συνοδεύει. Ένα επιπρόσθετο σημείο που προσωπικά εκτίμησα ιδιαιτέρως είναι η συνοδεία του κυρίως κειμένου με ορισμένα σχετικά αποφθέγματα διασημοτήτων, επιλογή που εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο το έργο.

Η αφήγηση ξεκινάει με την άφιξη του συγγραφέα στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο, να εξετάζει από τον ένατο όροφο του ξενοδοχείου του την ίδια θέα που θα απολαμβάνει για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Προχωρώντας στην εξιστόρηση της ύπαρξης της πόλης, ο αναγνώστης μαθαίνει για την ανακάλυψη του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο (ονοματοδοτήθηκε έτσι από τον Άγιο Φραγκίσκο) πριν από περίπου 250 χρόνια, από τον Γκασπάρ ντε Πόρτολα. Εξέχοντα ρόλο στην ανάπτυξη του τόπου έπαιξαν αδιαμφισβήτητα η προνομιακή γεωγραφική του θέση και η αφθονία των φυσικών του πόρων, καθιστώντας το ιδανική τοποθεσία για την δημιουργία καταυλισμών και χωριών. Από τότε ο πληθυσμός του ολοένα και αυξανόταν, έως ότου ο πυρετός του χρυσού στην Καλιφόρνια (από το 1848) προκάλεσε μια μεγάλη έκρηξη του πληθυσμού, του οποίου πλέον μεγάλο ποσοστό ήταν και οι μετανάστες, φτάνοντας από τον Γενάρη του 1848 που είχε 1.000 κατοίκους, τον Δεκέμβρη του 1849 να έχει 25.000 (!). Όπως ήταν επόμενο, υπήρξαν προβλήματα κατά την απόπειρα σχεδιασμού της πόλης, ιδρύθηκαν επιχειρήσεις και δημιουργήθηκαν νέες συνοικίες. Λίγα χρόνια μετά την πολύβουη αυτή πόλη έμελλε να ταλαιπωρήσουν η πρώτη επιδημία πανώλης στις ηπειρωτικές Η.Π.Α. (για την οποία ο αναγνώστης διαβάζει αναλυτικά και σε επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου) και ένας σεισμός που έφτασε τα 7,8 στης κλίμακας Ρίχτερ.

Ο αφηγητής μας μιλάει στη συνέχεια για την ιστορία του Νοσοκομείου Mount Zion, το οποίο έπειτα από την πρωτοβουλία μελών της εβραϊκής κοινότητας ξεκίνησε την λειτουργία του από το 1897 και συνεχίζει έως τις μέρες μας, για τις υποκουλτούρες του Σαν Φρανσίσκο, για την κόκκινη γέφυρα της Χρυσής Πύλης, την Chinatown και τις φυλακές στο Νησί Αλκατράζ. Οι τελευταίες σελίδες αποτελούν τον αποχαιρετισμό του συγγραφέα σε αυτή την ξεχωριστή πόλη που δεν παύει στιγμή να σφύζει από ζωή και στην οποία, όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά, η διαφορετικότητα είχε πάντα την τιμητική της.

 

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης

 

Γυρίζοντας και την τελευταία σελίδα ένιωσα ότι θα αποχωριζόμουν ένα μέρος πολύ αγαπητό και γνώριμο, και ξέρω ότι εάν κάποτε ο δρόμος μου με βγάλει στο Σαν Φρανσίσκο, θα είναι σαν να επισκέπτομαι έναν καλό φίλο. Στην καλλιέργεια αυτής της αίσθησης οικειότητας συνέβαλε σαφώς η γλώσσα και το ύφος του έργου. Μια αφήγηση που ακολουθεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα του συγγραφέα-αφηγητή, δοσμένη μέσα από πρωτοπρόσωπη αφήγηση και δραματικό ενεστώτα, που συντείνουν στην ζωντάνια του κειμένου. Παράλληλα, οι πολυάριθμες περιγραφές του έργου δημιουργούν εικόνες και σε κάνουν να βλέπεις, να οσφραίνεσαι, να ακούς, μεταφέροντας με μαεστρία τον αναγνώστη σε κείνο τον μακρινό τόπο, δίχως στην πραγματικότητα να χρειαστεί να κάνει ούτε ένα βήμα. Ο λόγος είναι απλός, καθημερινός, άρτια δομημένος, με πληθώρα επιθέτων που προσδίδουν λυρισμό. Ανυπομονώ ήδη για το επόμενο μου ταξίδι –άραγε τι να διαλέξω; Τη Σοβιετική και Νέα Βαλτική, την πόλη της Γιαζντ, την Τυνησία ή το Βιετνάμ;

 

 

* Η Εύη Μουρέλλου είναι Φιλόλογος με ειδίκευση στην Νεοελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις Επιστήμες της Αγωγής, και συγκεκριμένα στην Διδακτική της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας. Κείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες όπως το www.protagon.gr, http://foititografia.blogspot.gr, www.pause-artmag.gr, στην γνωστή εφημερίδα του Ηρακλείου “Πατρίς”, καθώς και στην προσωπική της ιστοσελίδα www.plumaverbi.wordpress.com.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top